Η ποιήτρια που έχω προσκαλέσει στη στήλη μου "Στα βαθιά", είναι η Νιόβη Ιωάννου. Η καλεσμένη μου έχει ασχοληθεί με τη διδασκαλία γαλλικών και με το παιδικό θέατρο. Είναι ακόμη ραδιοφωνική παραγωγός σε σταθμό της ομογένειας. Έργα της έχουν δημοσιευθεί στον έντυπο κι ηλεκτρονικό τύπο. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα ιταλικά. Έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές, ενώ είναι υπό έκδοση το καινούργιο της βιβλίο. Η ποίησή της ακολουθεί τα μονοπάτια του υπερρεαλισμού, είναι κατά βάση εικονοπλαστική,συνειρμική. Σπάζοντας το φράγμα της λογικής, δημιουργεί πρωτότυπα και τολμηρά σχήματα λόγου, κινητοποιείται από έναν καταιγισμό εικόνων και συμβόλων για να εκφράσει τον βιωματικό της μικρόκοσμο. Τα ποιήματά της δεν είναι ούτε αμιγώς σκοτεινά, ούτε αμιγώς φωτεινά. Το υποκείμενο προσπαθεί να ξεφύγει από το σκοτάδι για να λουστεί το φως. Ο αναγνώστης συγκινείται απ'αυτή την εσωτερική πάλη, συμπάσχει και λυτρώνεται.Έτσι η ιδιαίτερη αυτή γραφή ,δεν καταλήγει ατομοκεντρική,ξεπερνά τα στενά όρια του εγώ. Θα γνωρίσουμε τη λογοτέχνιδά μας μέσα από δέκα διαλεχτά της ποιήματα!
Ο ΙΔΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
όταν έπεσε το σκοτάδι
χιλιάδες μικρά λευκά ποντίκια
βγήκαν απ’ τους υπονόμους
ξεχύθηκαν μέσα στην πόλη και τα σπίτια
ανέβηκαν στα κρεβάτια μας
τρυπώνοντας απ’ τα ρουθούνια
άρχισαν να ροκανίζουν τα χαρακτηριστικά
του προσώπου
πόσο διαφέραμε ο ένας απ' τον άλλον
καθόλου αίμα δεν έσταξε
όμως νιώσαμε
τη γλυκιά θαλπωρή
και μετά από λίγο
όλοι φορέσαμε τις ουρές μας
για να γίνουμε ο ίδιος άνθρωπος
εκείνο το βράδυ
με μια υποδόρια ύπουλη κίνηση
τα ποντίκια έγδαραν
αργά και σταθερά
την σάρκα της πόλης
εμείς γελούσαμε στον ύπνο μας
ευτυχισμένοι
-ακόμα μπορούσαμε να επινοούμε τα όνειρα
που μας έκαναν να γελάμε-
μπερδεμένοι ωστόσο
από την γλυκιά αίσθηση του πόνου
και τις απρόσμενες ελλείψεις
που άφηναν την ελπίδα μέσα μας να πεθαίνει τελευταία
ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΝΥΧΤΑ
μην χρησιμοποιείτε
άλλα επίθετα
στους διαδρόμους
το ποίημα
παραμένει αθώο
ο κήπος
στο βάθος
στόμα και μάτια και μαλλιά
το δέντρο
κάτω απ’ τη ρίζα
του Ντύλαν Τόμας το κερί
να λιώνει
ν' αδειάζει από μέσα
πάνω στο ύφασμα της κοιλιάς
να στεγνώνει
και πάλι
κανένας προσδιορισμός
δεν είναι πιο ασφαλής
από μια νυχτερίδα
ολόλευκη
που έρχεται απ' το ποτήρι σου
μέσα στη νύχτα
ΜΕ ΛΕΝΕ ΜΑΡΙΑ
το μονοπάτι που αγάπησα
ρυτίδα βαθιά
νοτισμένη
έφτανε στην σιδερένια αυλόπορτα
χανόταν βαθιά μου
τ' απογεύματα
ένα κορίτσι ξεχτένιστο
ερχόταν από μακριά
φορώντας την κόκκινη ζακέτα μου
γεμάτη αγκάθια
με λένε Μαρία ψιθύριζε
είναι δικό μου το καλοκαίρι
αν θες για λίγο
σ' αφήνω ν' ακούσεις τη θάλασσα...
όταν σιωπούσαν τα κύματα
γονάτιζε ερημικά
βούλιαζε
μέσα στις τσέπες μου
μετρούσε το ψωμί που τελείωνε
με τα χέρια της άνοιγε το φεγγάρι
μια ήρεμη γραμμή
αβοήθητη
μ' ακολουθούσε
αύριο πάλι μου φώναζε
αύριο πάλι
ΑΤΙΤΛΟ
ξέρω πως κάποτε θα βαδίσω
ανάμεσα σε σάρκινα δέντρα
θα φορούν τρομαγμένα πουλιά
ως τις ρίζες τους
δε θα ζητώ λογικές απαντήσεις
το κόκκινο θα είναι σκοτάδι
θ’ ανάβει αργά τα σημάδια
τα ξυλιασμένα
τα ξάγρυπνα
κόσμος πολύς
κόσμος μικρός
θα κατεβαίνει τη γλώσσα μου
τρέχοντας
ΣΤΑ ΕΝΔΟΤΕΡΑ
χιλιάδες ποντίκια
έρχονταν τα βράδια
έγλειφαν το σκοτάδι της πόρτας
τη γυναίκα
που κρατούσε το κλειδί
ακίνητη στο κατώφλι
οι γείτονες
την έβλεπαν
να γίνεται
χιλιάδες ποντίκια
ακίνητα
άκουγαν το δέρμα της
να μικραίνει
τα μαλλιά της γλιστρούσαν
στον υπόνομο
μάτια στα μάτια
κρυμμένα
κραδασμοί μαρμάρινοι
των παρόντων
η χαμένη τιμή
μιας Κατερίνας
που προσευχόταν
στον εαυτό της
στα ενδότερα
κανένας δεν άγγιζε τίποτα
ΟΠΩΣ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
απολήξεις
ήρεμων φύλλων
όπως φθινόπωρο
συνώνυμα
φεύγω αναχωρώ αλαργεύω
γυρίζω σελίδα
-ναι θα μπορούσε-
περιφραστικά
η πραγματικότητα φθίνει
φορώ τα παπούτσια σου
επιθυμώ τον εαυτό μου
γένος αριθμό και πτώση
κυρίως την πτώση
μονόλογος
όπως φθινόπωρο
με μάρτυρα
μια ψάθινη καρέκλα
γεμάτη βροχή
ΑΝΕΝΟΧΛΗΤΟΙ
Ξεθώριασαν τα χρώματα
στο χαλάκι της πόρτας
σ' αυτό το σπίτι
μπήκαν πολλοί και βγήκαν
ανενόχλητοι
όχι πως πήραν κάτι μαζί τους
δυο κηροπήγια σβηστά
τα χέρια σου να σωπαίνουν
το ποτήρι μισογεμάτο
ή μισοάδειο
-κανείς δεν έδωσε σημασία σ' αυτή τη λεπτομέρεια-
όλα για χρόνια στη θέση τους
κι εκείνοι έρχονταν κι έφευγαν
ανενόχλητοι
όχι, δεν πήραν κάτι μαζί τους
τρόμαζαν ίσως
απ' τις άδειες κορνίζες στον τοίχο
τη θάλασσα που έφτανε μέχρι τη ρίζα της αυλής
τον άγρυπνο βήχα της γριάς
που στεκόταν μπροστά
στην πράσινη καγκελόπορτα
περιμένοντας κάποιον να της μιλήσει
ΓΙΑ ΣΕΝΑ
σήμερα φόρεσα το λευκό σου πουκάμισο
ανήλικη
έφτασα ως την πολυθρόνα
πού να 'ναι η έξοδος...
κοίτα
τα βήματα ξεράθηκαν στο πάτωμα
το παλιό ξυπνητήρι δίπλα στον κρόταφο
κάποτε θα ξυπνούσες νεκρός
μ' ένα κουρασμένο επιφώνημα
στα χείλη
εγώ θα διάβαζα ποιήματα της Σέξτον
καθισμένη στο χαλί
πίνοντας τον καφέ σου τον πικρό
"είμαι στα δυο κομμένη"
έλα να με νικήσεις
οκτώ και μισή
ένα σύντομο φως κινείται στον τοίχο
κεντρί από μέλισσα
μοιάζει
ξεκρέμασα το παράθυρο
για σένα το έκανα
κάποια τσιμπήματα είναι επικίνδυνα
πάνε δυο χρόνια
έπλυνα τη σκιά σου στον τοίχο
τα χέρια μόνο ήτανε καθαρά
τα έθαψα στη γλάστρα με την αλόη
έκλαψα γοερά και σε φίλησα
σε φίλησα
για πάντα.
ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ
ας καθίσουμε στον κόκκινο καναπέ
έχουμε τόσα να πούμε
κοίταξε
δε μάζεψα τα παιχνίδια σου απ' το πάτωμα
τώρα που μεγάλωσα δε μ' ενοχλεί η ακαταστασία
μόνο
τα στρατιωτάκια που αιμορραγούν
τρέχοντας στα δωμάτια
φοβάμαι
δεν ξέρω πια να δίνω πρώτες βοήθειες
ούτε δεύτερες
ούτε τρίτες
κρύβομαι μες στη ντουλάπα
σου κάνω αναπάντητες κλήσεις
να προσέχεις τους ανθρώπους που σ' αγαπάνε
πρέπει να βγω να καθαρίσω τους λεκέδες
χρειάζεσαι ρούχα καινούρια
ψήλωσες και δε φτάνω να σ' αγκαλιάσω
ξέρεις τελικά
θα μαζέψω τα παιχνίδια σου απ' το πάτωμα
θα τα βάλω στο τσίγκινο κουτί
όταν ανάψεις το φως
όλα να είναι στη θέση τους.
ΚΑΠΟΙΟΣ Μ’ ΑΓΑΠΑΕΙ
υπάρχει κάποιος που μ’ αγαπάει
πιστεύοντας πως είμαι πουλί
πάνω σε ύφασμα προσφοράς
στην πραγματικότητα του αρέσει
να ψαλιδίζει τα φτερά μου
στο ράμφος τον ουρανό που ματώνει
ίσως μια μέρα γίνω ρούχο
καθωσπρέπει
χωρίς φτερά
χωρίς ουρανό
δεν πεθαίνουν όλα τα πουλιά τραγουδώντας
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Η Νιόβη Ιωάννου, πέρασε τα παιδικά κι εφηβικά της χρόνια στο Ναύπλιο. Ασχολήθηκε με το παιδικό θέατρο και την διδασκαλία γαλλικών. Ποιήματά της και πεζά έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά κι εφημερίδες. Ποίησή της έχει μεταφραστεί στα ιταλικά από τον Crecsentzo Sangiglio. Στο θέατρο έχει ανέβει ο θεατρικός της μονόλογος «Μην έρθεις απόψε». Είναι ραδιοφωνική παραγωγός στο Symban World Radio –εκπομπή για την Τέχνη και τον Πολιτισμό- που εκπέμπει στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας στα FM και μέσω WEB σε όλον τον κόσμο. Κυκλοφορούν οι ποιητικές της συλλογές, «Φως-2» εκδόσεις Γαβριηλίδης 2013, «σε στΗχο πλάγιο και μόνο» εκδόσεις Οσελότος 2014, «Εις άτοπον» εκδόσεις Μανδραγόρας 2017, «Πορτατίφ» εκδόσεις Μανδραγόρας 2019,προσεχώς «Στην πυρά» εκδόσεις Μανδραγόρας 2021.
