Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Μαριγώ Αλεξοπούλου. Η καλεσμένη μου σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών κι έπειτα συνέχισε τις σπουδές της στη Γλασκώβη. Διδάσκει στη Σχολή Μωραΐτη. Έχει εκδώσει επτά ποιητικές συλλογές. Είναι δημιουργός της ιστοσελίδας poetry cafe (facebook.com/poetrycafe.marathi). Η ποίησή της είναι συμβολική, υπαρξιακή, προσωποκεντρική. Ο λόγος της είναι σμιλεμένος, ατμοσφαιρικός, υπαινικτικός, με ζωηρές εικόνες κι ισχυρό συναίσθημα. Ο ρυθμός του είναι γρήγορος, κινηματογραφικός. Είναι μια γραφή υποβλητική, συγκινητική. Θα ταξιδέψουμε με δέκα ξεχωριστά ποιήματά της!
(Δημοσιευμένα)
Ραντεβού στη Μαντώ
Καθώς ανασηκώνεις τα μαλλιά σου
στην κορφή του κεφαλιού
ακακίες και μυρτιές στολισμένα,
σου γράφω αγαπημένη μου Μαντώ.
Μες στη λευκότητα του προσώπου σου,
φέγγει το περιγιάλι
κι ο λαιμός σου λάμπει˙
μέχρι εκεί σε διακρίνω.
Νύχτα περιμένω
να έρθεις
στο ίδιο σημείο
να με βρεις.
Όπως η οικογένεια
κουρασμένη σμίγει μετά από δουλειές,
την ευχή σου χρειάζομαι
για τον αγώνα,
που είναι αγώνας στ' αλήθεια μοναχικός.
Καπετάνισσα˙
με το σπαθί στο προσκεφάλι σου
με την προίκα σου διαμελισμένη
για την πατρίδα
ατέρμονα αγναντεύεις το κύμα
κι εμπνέεις αιώνια
την αθανασία.
Το φιλί της ζωής
Στον Βλαντιμίρ
Σε άφησα
να εκπνεύσεις
και έμεινα
με την αμφιβολία
πως θα μπορούσα
να σε είχα σώσει.
Θέμα της αναγνωρίσεως
Μου άφησες τα γυαλιά σου,
τόσες μέρες να κοιτάω
και να σκέφτομαι
τα μάτια σου.
Να θέλω να χαϊδέψω τα μαλλιά σου
και να μην μπορώ.
Όλο το σπίτι
σε περίμενε.
Μόνο που τώρα
γύρισες
και δε βρίσκω κανένα απ’ τα
σημάδια της αναγνωρίσεως.
Δε βρήκα εκείνον τον κήπο με τις μηλιές
που μου ’κοβες άνθη
και μου υποσχόσουν
τους καρπούς της γνώσης.
Έθαψα τα γυαλιά σου
στο πίσω μέρος του σπιτιού.
Σου έστρωσα τραπέζι
και σε περίμενα.
Πιάσαμε την κουβέντα
από εκεί που την είχαμε αφήσει.
Δεν είχε αλλάξει τίποτε
στα λόγια
στα μαλλιά
Μόνο που στα μάτια σου πια
κατοικούσε ένας ξένος.
Η πτώση του Ικάρου
Ο χρόνος
ύπουλος,
αθώος,
άλλοι τον εξαγοράζουν
με βιασύνη
κι άλλοι τον ξεγελάνε
με αργές κινήσεις.
Δεν ακούγεται καμιά κουβέντα
εκεί στην ήσυχη πλαγιά
της θάλασσας
και του νησιού.
Δεν είναι η ουτοπία,
είναι η στιγμή που η φύση
σμίγει με το χρόνο
και γίνεται Ικαρία.
(Αδημοσίευτα)
Το πέτρινο σπίτι
Αυτό το σπίτι
δεν έχει τοίχους,
ούτε οροφή
μόνο κρατάει γερά
γιατί ξέρει από σιωπή:
με σκόρπιους στίχους
ημερολόγια,
νύχτες, μέρες αέναες -
χορογραφία της βροχής.
Δυο λόγια για την εποχή μου
Η εποχή μου
δεν έχει τίποτε
διαφορετικό από την εποχή σου.
Στ' αλήθεια ποιος θα ερωτευόταν
μια γυναίκα σκυμμένη
στο φως,
γερμένη στη δύση
των ονείρων της;
Και ποιος θ' αγαπούσε
έναν στρατιώτη
της καθημερινότητας
υπήκοο και υπάκουο
στη φυλακή του;
Ο εαρινός ήλιος
Σαν ηλιοτρόπιο
ανοίγει η φιλία μας
στα απέραντα λιβάδια,
ήχοι των πουλιών
και καλοκαιρινές αγάπες.
Το μικρό μας τροχόσπιτο
Όπως πίνουμε καφέ
σε ένα τραπεζάκι έξω στο γρασίδι,
η βλάστηση
ήσυχη
και τα πουλιά μας ακούν.
Σκύβεις και μου λες
για όλα εκείνα που αφήσαμε στη μέση.
Δε με νοιάζει, σου λέω.
Έχουμε το μικρό τροχόσπιτο
στη μέση του πουθενά
σε μια σκηνή συμφιλίωσης.
Το εργαστήρι του Renoir
Αποσύρθηκες στη φύση,
κάτω απ’ τις ελιές
για ν’ ακούσεις τις φωνές,
τις φωνές τις παιδικές.
Σ' ένα καταφύγιο μικρό
ερμητικά κλειστό
με ανάγλυφες μορφές
να διεισδύουν στις ζωγραφιές.
γιατί τόση ομορφιά
διάχυτη παντού
μόνο εδώ μπορεί
η στιγμή να αποτυπωθεί
λίγο-λίγο κάθε μέρα,
με το βλέμμα του ζωγράφου,
στα βασικά χρώματα της παλέτας.
Renoir II
Οι ελιές
στον μεσογειακό ορίζοντα
χεράκια καρφωμένα στη γη,
ανάμεσα στις πορτοκαλιές
και στα σταφύλια
έλα να φυτέψουμε μαζί
ονειρεμένα φιλιά,
τοπία ξεχασμένα
από τον κόσμο της
ψηφιακής αναμονής.
Βιογραφικό σημείωμα
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1976. Μετά τη Φιλοσοφική Αθηνών συνέχισα τις σπουδές μου στη Γλασκώβη. Ανάμεσα σε δύο πόλεις (Αθήνα - Γλασκώβη) στράφηκα στην ποίηση. Έτσι προέκυψαν οι συλλογές: Πιο γρήγορα απ' το φως και Ποια μέρα λείπει. Όταν ολοκλήρωσα τη διατριβή μου με θέμα τον νόστο στην αρχαία ελληνική τραγωδία επέστρεψα στην Ελλάδα για να βιώσω το δικό μου νόστο και να τον μεταγράψω στην ποιητική μου συλλογή το Φθονόμετρο. Ακολούθησαν οι συλλογές: Τ' αστέρια πάνε στη σειρά, Προ Φαρμακείας εποχή και Το μπλε βιβλίο. Το Νυχθημερόν είναι το έβδομο βιβλίο μου. Διδάσκω στη Σχολή Μωραΐτη. Έχω δημιουργήσει την ιστοσελίδα poetry cafe (facebook.com/poetrycafe.marathi).
