Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Λένα Σαμαρά. Η καλεσμένη μου έχει σπουδάσει Χημεία και Θέατρο. Έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές κι έχει συμμετάσχει σ'ένα συλλογικό έργο.Ποιήματά της έχουν φιλοξενηθεί στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό τύπο. Ο Θάνος Μικρούτσικος μελοποίησε το ποίημά της «Λίμνη ονείρων». Η ποιητική της ματιά είναι τρυφερή, βαθιά, διεισδυτική. Ο λόγος της είναι σμιλεμένος, αρμονικός, χωρίς περιττά στολίδια. Επικοινωνεί με αμεσότητα, γλαφυρές εικόνες και στέρεα σύμβολα. Συνομιλεί με τη φύση, τον έρωτα, τις μνήμες. Είναι μια γραφή που συγκινεί και ταξιδεύει τον αναγνώστη. Θ'απολαύσουμε δέκα ξεχωριστά της ποιήματα!
ΩΚΕΑΝΙΔΑ (ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΒΡΑΧΙΑ)
Συλλέγει μνήμη
αυτή η μορφή
που αλλάζει σχήμα
καθώς οι άνεμοι τη διαπερνούν.
Αέρινη μορφή ονειρένια.
Πώς ν’ ανταμώσω
αυτό το άγνωρο
σημάδι της γενιάς μου;
Υπάρχουν οι γενιές
για να ταξινομούνται
τα όνειρα.
Όλοι οι άνθρωποι
ένας άνθρωπος
καθώς το τέλος κι η αρχή
μοιάζουν απίθανα
σ’ αυτόν τον κόσμο
που μας αρνείται τις ρωγμές του.
Ταξινομώ τις ματαιώσεις
να παίζουν τα παιδιά
πληγές μεγάλων.
Ν’ ακονίζουν τα μαχαίρια
οι εφιάλτες
στους βάλτους και στα έλη.
Όλα θυμίζουν ιδεολογήματα
ύλη που ο κόσμος πρακτικά
ανακυκλώνει.
Τίποτα πια
απ’ το σφύριγμα του ανέμου.
Παραδίνομαι
όταν ο δρόμος
μου στερεί
αυτό το ζωτικό ψεύδος.
ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΠΟΒΑΘΡΑ
Αρχή ταξιδιού. Σημείο μηδέν.
Πριν – μετά. Μια ακολουθία.
Ίσως η αυγή μας ταξιδέψει.
Έρωτας
οδύνη των αριθμών
δυο σώματα υποθέσεων
δυο αξιώματα
αντιμάχονται στις συμπλοκές
ήδη νικημένων στρατών
αιμορραγούν στα χαρακώματα
πριν ανατείλει ο ήλιος
κι ο ύπνος απειλήσει
τα βλέφαρα.
ΙΚΑΡΙΑ
Απ’ το μικρό παράθυρο φαίνεται η θάλασσα.
Το βουνό την αντικρίζει σχεδόν κάθετα.
Οι σκιές των σπιτιών οργώνουν την άγονη πλευρά του.
Ευγνωμονείς το μικρό αυτό άνοιγμα του τοίχου
που σου αποκάλυψε την κίνηση.
Το βράδυ χορεύεις σε αστερίες και βότσαλα.
Το φεγγάρι χάνεται πίσω απ’ το βουνό.
Τα σώματα έχασαν το βάρος τους.
Τα φτερά του Ίκαρου
έλιωσαν απ’ τον ήλιο
αλλά όπως και να ’χει
αυτό είναι ένα ηρωικό τέλος.
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ
Αν γεννιόσουν ξανά
τι ζωή θα διάλεγες;
Γεμάτος μνήμες θα αρνιόσουν
να ξανάρθεις;
Ή ξεχασμένα όλα
άγραφα όλα
όσα ζήσαμε όλα.
ΦΟΛΕΓΑΝΔΡΟΣ
(ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ )
Γεννώντας θρύψαλα
το μαγικό βουνό
διέλυσε τους μύθους του.
Ανασαίνουμε τις μαγικές δυνάμεις
των υλικών
αρκεί ο κόσμος των ιδεών
να είναι γενναιόδωρος.
Το κύμα της θάλασσας
παρηγορητικό.
Στα μεγάλα ταξίδια ο προορισμός
γίνεται άλλοθι εξόδου.
Δεν θα δεχτώ τους δρόμους
που οδηγούν στο τέλος της αθωότητας.
Επιμένω να είμαι το σκοινί
που λύνει το πλοίο στο λιμάνι.
ΦΩΤΑ ΠΟΡΕΙΑΣ
Να πεις λίγες λέξεις
να καταλάβουν οι άλλοι.
Να μιλήσεις
για τα πλοία που δεν έφυγαν
για τις μέρες που δεν ήρθαν.
Να μιλήσεις όμως
και γι’ αυτές που θα ’ρθουν
για ταξίδια
που ποτέ δεν ματαιώνονται
απ’ τη μανία του καιρού
για φώτα πορείας
που ασκητικά
λαξεύουν το σκοτάδι
για φάρους που αναβοσβήνουν
τις νύχτες που τ’ αστέρια
δεν φτάνουν να φωτίσουν
την ερημιά του κόσμου.
ΑΚΥΚΛΑΔΙΚΗ ΤΕΧΝΗ
Λέξεις λευκές
ακυκλαδικά ειδώλια
έρμαια της θλίψης
που διατρέχει τα μαρμάρινα αγγεία
των αγαλμάτων
συμμετοχική θλίψη
οι ζωντανοί με τους πνεύμονες ανοιχτούς
στις αναθυμιάσεις της πλάνης.
Πλανηθήκαμε επιλέγοντας
ή επιλέξαμε συνειδητά να πλανηθούμε;
Αρτηρίες ενός χρόνου μονοσήμαντου
βαριεστημένου
καταδικασμένου να βαδίζει ανούσια
στους δείκτες:
ερωτήματα.
ΛΕΞΕΙΣ
Ονειρεύτηκα σύννεφα
ονειρεύτηκα ανθρώπους
χάρηκα φως
αγάπησα την αλλαγή των εποχών
χωρίς κανέναν ενδοιασμό
λάτρεψα τα βουνά
τη θάλασσα
ερωτεύτηκα τις λέξεις
τις αγάπησα βαθιά
όταν φάνηκαν να ενηλικιώνονται
μα έφηβες πάντα τις ξαναβρίσκω
όταν όλα σιωπούν
να μαρτυρούν μιαν εκδοχή της αλήθειας
που αντέχει να εκπλήσσει
ν’ ανατρέπει
ν’ ανεβάζει σύγχρονες παραστάσεις
στο κατεστραμμένο θέατρο
Πίσω από τα βουνά, τις θάλασσες,
τους ανθρώπους
γεννιούνται νέες λέξεις.
Εκεί που η ματιά δεν φτάνει
κερδίζεται η μάχη με το αδύνατο
με την υπέρβαση των ορίων
που καταγράφονται
όταν οι άνθρωποι φοβηθούμε τον θάνατο.
ΜΝΗΜΕΣ
Αγγίζοντας τις μνήμες σιωπάς για λίγο
μετά ξεθαρρεύεις και τις ενοχλείς
με ματιές που δεν ήξερες
με δάχτυλα ματωμένα
με χείλη αφίλητα
αψηφώντας το κόστος τις ξαναφιλάς
σαν να μην πρόκειται για σκιές εποχών
μα για ζωντανή παρουσία
με δέρμα, αισθήσεις, όνειρα.
Προστατευμένες απ’ το μένος του παρόντος
διεκδικούν μια θέση στη σιωπή
αδιαφορώντας για το δικό σου
απροστάτευτο τραγούδι.
ΚΑΡΕΚΛΑ
Αναμετρώ τις δυνάμεις μου στα κουρασμένα
πόδια σου.
Αντέχεις ακόμα,
παραβλέποντας τους καιρούς της σιωπής.
Τότε το σώμα δεν είχε πια μυς,
σκελετό, σάρκα για να εντοπισθεί.
Μόνο νερό κι αέρας περιέχονταν στο δικό του σχήμα.
Ανέβαλλα πολλές φορές το ταξίδι του γυρισμού.
Με μια πρόφαση της στιγμής έμενα εκεί.
Ερήμην της αλήθειας.
Έχω πια σταθεί στο δωμάτιο.
Παλεύω να ησυχάσω την ψυχή μου
που είχε συνηθίσει στ’ ανοιχτά να αιωρείται.
Μπροστά μου απλωμένα βιβλία με λέξεις στέρεες με κοιτάζουν.
Το βλέμμα τους με ανεβάζει δυο μέτρα από τη γη,
όμως η σπασμένη φωνή σου με συνεφέρνει.
Υπομονετικά εξακολουθείς και ανέχεσαι
στα ξύλινα δάχτυλά σου την όποια παρουσία μου.
Ξεχνιέμαι στην τελευταία σειρά του πρώτου κύκλου
θαλασσινών διηγημάτων:
«Αιγαιοπελαγίτικη αύρα εντός μου μείνε».
Βιογραφικό σημείωμα
Η Λένα Σαμαρά σπούδασε στο Τμήμα Χημείας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στις Δραματικές Σχολές Βεάκη και Τράγκα στην Αθήνα.Έχουν εκδοθεί τέσσερεις ποιητικές της συλλογές από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης: «Ανάποδο μνημονικό» (2009), «Ενήλικα σώματα» (2011), Όρια (2014) και «Επιμένω να είμαι το σκοινί που λύνει το πλοίο στο λιμάνι» (2019). Έχει συμμετάσχει στο συλλογικό έργο «Ποιητές στη σκιά». Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά. Ο Θάνος Μικρούτσικος μελοποίησε το ποίημα «Λίμνη ονείρων» από τη συλλογή «Ανάποδο μνημονικό» και το συμπεριέλαβε στα «Ανέκδοτα τραγούδια», 2009.
