Η φιλοξενούμενή μου, είναι η ποιήτρια Κατερίνα Νεοφυτίδου Ηρακλέους από τη Λευκωσία. Σπούδασε παραϊατρικά επαγγέλματα κι εργάστηκε στη Λαϊκή Τράπεζα. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή "Από αγάπη". Ποιήματα και χρονογραφήματά της έχουν δημοσιευθεί σ'εφημερίδες και περιοδικά. Η γραφή της αποτυπώνεται σε απλή γλώσσα, με ξεκάθαρα νοήματα και βαθιά συναισθήματα. Ο λόγος της, διαφαίνεται βιωματικός κι εξομολογητικός. Συνομιλεί με τις αναμνήσεις και τη νοσταλγία που τις συνοδεύει. Από τα λόγια της απορρέει η αγάπη για τον άνθρωπο κι η ανησυχία για τα καθημερινά του προβλήματα. Η ποιήτρια θα μας συστηθεί μέσα από δέκα ποιήματά της!
ομορφιά
Τι κι αν βρέχει,
τι κι αν χιονίζει,
με την βροχή θα βραχείς,
θ' αλλάξεις, θα ζεσταθείς,
το χιόνι πόσο όμορφο ,
άσπρο και αγνό
να πάρεις το χιόνι στα χέρια
να φτιάξεις ένα δικό σου έργο,
με μια σανίδα σωτηρίας
να κυλήσεις
στον άσπρο του ουρανό,
αγαπώ τον Χειμώνα,
τον περπατώ χωρίς παλτό,
χωρίς κασκόλ,
χωρίς γάντια,
κάποτε και ξυπόλητη,
τον χειμώνα γεννήθηκα,
τον χειμώνα ερωτεύτηκα,
τα παιδιά μου χειμώνα τα γέννησα,
όμως σίγουρα για να
ζήσουμε την κάθε μέρα,
θέλουμε τα μάτια ζεστά ,
ζεστά το χέρια,
ζεστές τις ψυχές ,
πολύ ζεστές!
Νοέμβρης 23 2020
αδειάζω……..
γράφω, γράφω,
αδειάζω ουρανούς,
αδειάζω θάλασσες,
αδειάζω την φύση,
τα βουνά, τα δένδρα,
τους ποταμούς,
αδειάζω ακόμα και το χώμα που πατώ,
η ψυχή όμως αφήνει ίχνη,
ίχνη από τις νάρκες που πάτησα,
ίχνη από βήματα που κόλλησαν στην γη
αφού δεν ήθελαν να φύγουν,
στιγμές που δεν δραπέτευσαν
χέρια που έσφιξαν
και κράτησαν το ρίγος,
αφήνουμε ίχνη πολλά στην ψυχή,
δεν αδειάζει, δεν αρνείται,
και πάλι το μελάνι αρχίζει να γράφει,
και όλα από την αρχή ,
γεμίζουν ξεχειλίζουν ,
με την ανατολή του ηλίου,
άλλες με το σούρουπο,
ψυχές με ίχνη αγάπης,
με σωτήριο περίσσευμα!
Νοέμβρης 20 2020
όλα είναι παιδιά
τα μικρά παιδιά,
πόσο άνυδρα μεγαλώνουν μέσα τους,
πόσο τους τσακίζει ο άδειος δρόμος,
πως γλιστρούν τα μάτια μέσα
στον λαβύρινθο του πανικού,
αγωνία δεν ξέρουν τι είναι,
να περπατούν μόνο ξέρουν και να κλαίνε,
να γυρεύουν το πρόσωπο εκείνο που τους μιλούσε,
τα μάτια που τους έδιναν ένα ποτήρι γεμάτο,
κάτι για να τρώει,
δεν τα ένοιαζε,
φτάνει που έβλεπαν το πρόσωπο που τους χαμογελούσε,
χάρισε μια κιβωτό θεέ μου στα παιδιά,
μια κιβωτό με χέρια να τα κοιμίζουν,
με μάτια γλυκιάς αγάπης,
με χάδι που ν’ απαλύνει το άγνωστο,
μια κιβωτό Θεέ μου,
που να μυρίζει θάλασσα
να βλέπεις τον ουρανό με τα αστέρια,
κανένα παιδί δεν πρέπει να βαδίζει μόνο!
Νοέμβρης 20 2020
ανήσυχο το πνεύμα!
Ρώτησα την γη αν ξέρει πόσα είναι τα σκαλοπάτια μέχρι τον ουρανό!
σιωπή μόνο σιωπή!
ρώτησα αν το φεγγάρι είναι πιο κοντά!
πάλι σιωπή!
που θα πάει...
μια μέρα σίγουρα θα τα μετρήσω...
θα μετρηθούμε πρόσωπο με πρόσωπο...
Θα κινήσω γη και ουρανό!
3 Ιουνίου 2020
βρέχει καρδιές!
Όλες οι καρδιές μια γειτονιά είναι,
οσότου φύγουν και έρθουν άλλες!
Οκτώβρης 14 2020
Γιαλούσα (κατεχόμενο χωριό της Καρπασίας)
Πέμπτη πρωί..
κτύπησε το κουδούνι του Δημοτικού Σχολείου Αγίου Στυλιανού..
φωνές...
γέλια..
χαρούμενες φατσούλες..
νυσταγμένα παιδάκια..
Η αυλή του σχολείου "έμεινε μόνη "...
ήθελε και αυτή να αναπνεύσει..
να ηρεμήσει για λίγο..
Η συμπεθέρα μου και εγώ
μπήκαμε στην τάξη Β1..
στην τάξη της εγγονής μας..
στην τάξη όπου μας προσκάλεσαν να μιλήσουμε
για την Γιαλούσα..
όπου γεννήθηκε και έζησε η γιαγιά Κούλα...
στάθηκε περήφανη με το κορμί σαν λαμπάδα..
μίλησε για το χωριό της..
άνοιξε τις σελίδες της καρδιάς της
φούσκωσε η ψυχή της,
από αναμνήσεις και θύμησες
Η παρέμβασή μου ταπεινή
με λόγια ακριβά για το όμορφο θαλασσογεννημένο χωριό!
- παιδιά το όνομα του Χωριού οι Τούρκοι το έχουν αλλάξει.
όμως για εμάς το όνομα
είναι Γιαλούσα!
Τα ματάκια των παιδιών
γεμάτα από φώς!
το γιασεμί...η εγγονή μας
περήφανη..
το έβλεπες στο ύφος της!
Η δασκάλα τους
συμπαθέστατη προσγειωμένη...
δασκάλα της υπομονής
αλλά και της επιμονής
για μάθηση και αξίες στους μικρούς της μαθητές,
η αγάπη και ο σεβασμός προς την δασκάλα τους
αναμμένα κεράκια στα προσωπάκια τους
Την ευχαριστήσαμε. .
μας πρόσφεραν από
μια γλάστρα χριστουγεννιάτικη!
φεύγοντας με ρώτησε..
- Τα είπα καλά συμπεθέρα;
και γέμισαν τα μάτια της..
- είσαι μια δύναμη γιαγιά Κούλα της απάντησα!
2019
Μελάνι άδειο
λόγια χιλιοειπωμένα,
Χιλιοφιλωμένα ,
ψυχές δεμένες ,
που γλιστρούν
και τα σπάζουν,
λόγια σαν τρεχούμενο νερό,
όμως άλλα να μπλέκονται
και να γεμίζουν λάσπη,
να ξέρετε,
μονολογώ μόνη μου
μιλώ με μένα…..
δεν έχω απαντήσεις
δεν βρίσκουν χώρο,
δεν έχουν χρόνο,
απλά περπατούν ανάμεσα σε τυφλούς λαβύρινθους,
δεν έχουν πια σημασία ,
άλυτα σταυρόλεξα τα λόγια,
σημασία έχει η οργή που διχάζει το αυτονόητο νόημα,
την αυτονόητη πρόθεση,
πώς οι ψυχές που δένονται,
που τρώνε και οι δύο με ένα κουταλάκι το γλυκό που έδεσε,
που ξεκινούν ένα ταξίδι με ανοιχτά τα παράθυρα,
ξαφνικά ο άνεμος ο ζηλιάρης,
ο μανιακός άνεμος του θυμού και της οργής,
να τις σέρνουν στην νεκρή θάλασσα
Νοέμβρης 15 2020
Αμμόχωστος
η κλειστή πόλη
περπατά με γυμνή την ψυχή,
όμως,
δεν κρυώνει,
γιατί κανείς δεν θα την λαβώσει
γιατί τα όπλα θα είναι ψεύτικα,
γιατί οι οχτροί θα φοράνε μια στιγμής ψευδαίσθησης ,
γιατί το έργο που θα ανεβάσουν,
δεν θα ανθίσει
ούτε θα καρποφορήσει,
η γη δεν κρέμεται,
η γη δεν βάφεται
η γη δεν είναι γυμνή,
το δέρμα της είναι αλφαβητάρι ελληνικό,
από τα κόκαλα βγαλμένη
των παλικαριών που έσβησαν το 1974,
νησί μου,
της ελιάς και της λεμονιάς,
του πεύκου του κυπαρισσιού,
γη που την γυροφέρνει αυτή η θάλασσα,
που στον βυθό της
οι άγγελοι υφαίνουν σιωπηλά την ελευθερία σου
οι παλάμες σου είναι γεμάτες από προσευχές και τάματα,
από τα μάτια σου τρέχουν καταρράκτες πίστης και αναμονής!
Νοέμβρης 14 2020
Φίλοι μου ,
μεγαλώνουμε,
όμως η ψυχή ως δοτική
ως κραταιά,
ξημερώνει
ως ωδή προσμονής
με φτερά,
με συλλαβές από χάδια,
με ένα παρόν άγνωστο,
με ένα μέλλον απρόβλεπτο,
νυχτώνει,
η ψυχή στάζει,
σέρνοντας αγάπη, μοναξιά, απωθημένα,
πνιγμένα θέλω,
ψιθύρους καρδιάς,
η ψυχή είναι σημείο αναφοράς,
μια ρίζα δική σου,
μια ρίζα δική μου,
ένας άγνωστος ορίζοντας!
Νοέμβρης 9 2020
άνθρωποι είμαστε!
αναρριχούν οι άνθρωποι
με την ψυχή τους
καθημερινά,
πάνω σε καμένες κορφές όπου
η φωτιά της έπαρσης,
της κακίας,
της παραφροσύνης,
της απανθρωπιάς ,
δεν έχουν τελειωμό,
κάποια από τα φύλλα της ψυχής πέφτουν,
κάποια καρδιοκτύπια δεν σταματούν,
όμως αναρριχούνται
απλώνονται οι ψυχές
σαν κλαδιά,
αριστερά, δεξιά, ευθεία,
γεμίζουν οι τοίχοι από προσευχές, ελπίδες, λαχτάρες,
η ομορφιά από πάνω είναι μοναδική,
καταρράκτες από χρυσάφι, σμύρνη και λιβάνι ,
το φωτεινό αστέρι ίσως
περάσει απ' εδώ,
να χαρίσει το φως της γαλήνης,
να γεννηθεί η αγάπη,
η σωτήρια ηλιόδοτη ελπίδα,
Νοέμβρης 23 2020
Βιογραφικό σημείωμα
Κατερίνα Νεοφυτίδου Ηρακλέους
Γεννήθηκε το 1958, στη επαρχία Λευκωσίας, Κύπρος. Απόφοιτη του Οικονομικού Λυκείου Λευκωσίας. Σπούδασε Παραϊατρικά, Βοηθός Μικροβιολόγος, στη Σχολή Σ.Β.Ι.Ε Αθηνών.Συνεργάζεται με το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου και δημοσιεύει Ποίηση και Χρονογραφήματα σε εφημερίδες και περιοδικά. Το βιβλίο της «Από Αγάπη» είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της. Εργάστηκε σε ιδιωτικό χημείο για τρία χρόνια , καθώς και στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Διορίστηκε στην Λαϊκή Τράπεζα το 1997 και για 17 χρόνια ήταν λειτουργός εκπαίδευσης και Ανάπτυξης στην Διεύθυνση Ανθρώπινου Δυναμικού.
