Σήμερα, στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Κέλλυ Μαλαμάτου. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά οι διαδρομές των σπουδών της την έφεραν στη Θεσσαλονίκη και την Κρήτη. Σπούδασε Γλωσσολογία και Ψυχολογία. Ζει στην Αθήνα κι εργάζεται ως ψυχολόγος. Έχει δημοσιεύσει δύο ποιητικές συλλογές κι ένα παιδικό βιβλίο. Για την πρώτη της ποιητική συλλογή "Αθέατες μεταβάσεις" ,που κυκλοφόρησε το 2011 από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης ,τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή "Μαρία Πολυδούρη" του Δήμου Καλαμάτας. Στίχοι της συνοδεύουν το λεύκωμα της Δάφνης Κοτσιάνη "Beyond the Arctic Circle " και το προσωπικό φωτογραφικό της λεύκωμα "Under the trees". Η ποίησή της είναι αφηγηματική, στοχαστική, συμβολική. Ο λόγος της είναι τολμηρός, βαθύς, διεισδυτικός, καίριος. Τα ποιήματά της είναι μικρές ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος, θεατρικό σκηνικό και υποβλητική ατμόσφαιρα . Χρωματίζει τα νοήματα ένα υπόγειο επιμύθιο. Θ' απολαύσουμε μια επιλογή δέκα πανέμορφων ποιημάτων της!
ΕΠΙ ΕΡΕΙΠΙΩΝ
Και συχνά τελευταία
καθόταν ανάμεσα στα συντρίμμια.
Από παιδί, βλέπεις, αγαπούσε τα ερείπια.
Ίσως, γιατί αυτά του έδιναν τη δυνατότητα
να φαντάζεται ή να ανασκευάζει.
Ίσως, γιατί αυτά του μάθαιναν την καταστροφή.
Σήμερα κάθεται ανάμεσα
σε σπασμένα δίκτυα
θρυμματισμένους λαούς
διαρρηγμένες αμοιβές
διάτρητα όνειρα.
Του λείπει όμως πλέον η φαντασία.
Γι' αυτό αναρωτιέται μοναχά
τι είναι πιο επώδυνο.
Tο σπάσιμο ή η συγκόλληση.
Ο πόνος άραγε ή η επιδιόρθωσή του.
Και τείνει πάντα προς το δεύτερο.
Όπως αυτή η κολόνα του ερειπωμένου κλειστού μαγαζιού.
Όπως αυτή η κολόνα δωρικού ρυθμού μιας χώρας
που γέρνει.
Από την ποιητική συλλογή "Σημεία ρήξης" Μελάνι, 2015
ΕΡΩΤΙΚΟ ΙII
Πώς μεγαλώνει το κρεβάτι
Όταν κοιμόμαστε μαζί
σ’ αυτό
Σαν να απλώνει
τα άκρα του
στον ήλιο
Και ζεσταίνεται
Και ξετυλίγεται
αργά-αργά
νωχελικά θα έλεγες
σαν ζώο που ξυπνά
και ενώνεται και πάλι
με τη σάρκα του
Γίνεται καλοκαίρι
Γίνεται θάλασσα
Γίνεται κύμα
Κι αν δεν πιστεύεις
– ποιος να πιστέψει άλλωστε
έναν ερωτευμένο ποιητή –
Αν δεν πιστεύεις λοιπόν
Μονάχα θα σε πείσει
η άμμος
Η άμμος και τα κοχύλια
που πατάς
Καθώς σηκώνεσαι
γυμνός απ’το κρεβάτι
για να ντυθείς
την επανάληψη
τον κόσμο
τη ματαιότητα ξανά
Ανέκδοτο ποίημα
ΣΤΟ ΚΑΘΑΡΙΣΤΗΡΙΟ
Και συχνά επισκεπτόσουν
εκείνο το μικρό καθαριστήριο της γειτονιάς.
Για τους επίμονους λεκέδες.
Λεκέδες
άγνωστης προέλευσης
άγνωστης χρονολογίας.
Λεκέδες από εγκατάλειψη
λεκέδες από θυμό
λεκέδες από ενοχή.
Μα η χαμογελαστή κυρία
σε διαβεβαίωνε πάντα
δίνοντάς σου μια απόδειξη για ό,τι της εμπιστεύτηκες
πως όλοι οι λεκέδες μπορούν να αφαιρεθούν.
Από την ποιητική συλλογή "Αθέατες μεταβάσεις" Γαβριηλίδης, 2011
ΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ
Ο άνθρωπος αυτός
που περπατά απέναντι στο πεζοδρόμιο
κάθε πρωί πριν βγει
πριν καταφέρει δηλαδή να βγει
επιτελεί μια επίπονη πράξη συναρμολόγησης.
Συνδέει τα χέρια του στο σώμα
το σώμα στο κεφάλι
τα πόδια του στο σώμα
το σώμα του στο σώμα.
Κάποιες φορές μπερδεύεται.
Άλλες, ξεχνά να πάρει μαζί του
τη φωνή ή τα μαλλιά του
τα δόντια ή τα γεννητικά του όργανα.
Η μόνη του ελπίδα
πως τούτο το Σεπτέμβρη
‒μόνο Σεπτέμβρη άλλωστε‒
μετά από μια σχέση με το θέρος
κατόπιν θερινής εκεχειρίας.
Η μόνη του ελπίδα λοιπόν
πως τούτο το Σεπτέμβρη
η συναρμολόγηση θα είναι επιτυχής.
Tουτέστιν μόνιμη.
Από την ποιητική συλλογή "Σημεία ρήξης" Μελάνι, 2015
ΔΑΝΕΙΟΛΗΨΙΕΣ
Περπάτησες με δανεικά όνειρα
με δανεικά ενδύματα
δανεικά λεφτά
δανεικές αρνήσεις
δανεικούς φόβους.
Ακόμη προσπαθείς
να ξεπληρώσεις εκείνα τα παλιά δάνεια.
Από την ποιητική συλλογή "Αθέατες μεταβάσεις" Γαβριηλίδης, 2011
ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΧΤΙΑ ΚΗΠΟΥΡΙΚΗ
Τα βράδια
όταν δεν μπορούσε
στην αγκαλιά του Μορφέα να χωθεί
κλάδευε ιδίες και ξένες ψευδαισθήσεις, τρίτων ζημίες
σκάλιζε με πείσμα σχέδια ανεδαφικά
άλλοτε έσπερνε μελλοντικούς εαυτούς
ή πότιζε ανομολόγητα και ξεχασμένα πάθη
Κηπουρός αισθημάτων
Σε άγονες εποχές
άγονων τόπων βλέπεις
με ένα μονάχα εργαλείο
Αυτό μιας λαχτάρας ανήσυχης
Ανέκδοτο ποίημα
ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ
‒ Τι θα πάρετε, κύριε;
̶ Τα συνηθισμένα.
Λίγο κενό, λίγη ασυμμετρία και ένα μήλο.
Α, ναι, και ένα μαχαίρι, παρακαλώ, να κόψω
κάτι εξογκωμένες παιδικές και εφηβικές μου αντιρρήσεις
που εμποδίζουν την κατάποση.
Αυτά προς το παρόν και το λογαριασμό.
Προπάντων το λογαριασμό.
Από την ποιητική συλλογή "Σημεία ρήξης" Μελάνι, 2015
ΠΕΡΙ ΣΥΓΚΟΛΛΗΣΗΣ
Και ο νέος όμορφος πλανόδιος πωλητής μιας κόλλας
που την πουλούσε με τόσο ζήλο
σου είπε: «Πάρε, είναι πανίσχυρη».
«Τι να κολλήσω;» του απάντησες.
«Κολλάει τον ήλιο με το φεγγάρι;
Κολλάει χιόνια με φλόγες;
Κολλάει εκείνο με το άλλο;
Το άλλο με το άλλο, το κολλάει;
Κολλάει πρόσωπα, χρόνια κομμένα στα δυο
που σε κοιτάζουν εκλιπαρώντας για μία ένωση;
Σπασμένες μνήμες, το χρόνο με το χρόνο, τον κολλάει;»
Κι ο πωλητής απομακρύνθηκε χαμογελώντας
κι αφήνοντάς σου πάνω στο τραπέζι
το απροσδόκητο και μια κλεψύδρα.
Από την ποιητική συλλογή "Σημεία ρήξης" Μελάνι, 2015
ΣΑΝ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ
Πάντοτε κοίταζε
σαν το μικρό παιδί που ένας ενήλικας κρατά από το χέρι
κι εκείνο τον ακολουθεί με γυρισμένο το κεφάλι
γυρισμένο το βλέμμα
να δει αυτό που άφησε πίσω
αυτό που προσπέρασε ο μεγάλος.
Η παιδικότητα είναι αυτό το γυρισμένο βλέμμα προς τα πίσω.
Από την ποιητική συλλογή "Αθέατες μεταβάσεις" Γαβριηλίδης, 2011
ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ
Ποίηση είπες
είναι να βγαίνεις με όλες τις αισθήσεις σου στο δρόμο.
Ποίηση
ο λόγος της εγγύτητας
ο λόγος του πληθυντικού ή και του δεύτερου προσώπου.
Η μόνη ίσως δυνατή τρυφερή αιχμηρότητα
η μόνη ίσως δυνατή μη λογοκριμένη τρυφερότητα.
Γιατί ποίηση είναι ό, τι δεν μπορείς να πεις
είναι ο τόνος που δεν μπορείς να απευθύνεις.
Άλλοτε σπαθί, άλλοτε μια αγκαλιά.
Ποίηση
μια απορία για τον κόσμο που δεν επαναπαύεται ποτέ
ή κίνηση επανόρθωσης κι αγάπης μέσα σε πόνο.
Ποίηση
Ο τόπος της ανατροπής και της ένωσης.
Η μη λήθη του ονείρου και της δικαιοσύνης.
Το απάγκιο της μνήμης.
Ποίηση
να καταφέρνεις να αιχμαλωτίζεις τη στιγμή
σαν μία άλλη πολύχρωμη εύθραυστη πεταλούδα
σε δίχτυ μαλακό.
Τι άλλο παρά παρηγοριά η ποίηση
σαν το φεγγάρι
σαν τη θάλασσα
σαν το χαμόγελο ενός μωρού.
Κι ας μοιάζει κάποτε
με άγρια κύματα ωκεανού
με κλάμα βρέφους σπαραχτικό μέσα στη νύχτα
με την κρυμμένη στα σύννεφα σελήνη.
Και ας ζητά στο βωμό της
να θυσιαστούν τα πιο ακριβά σου όνειρα.
Και ας σφετερίζεται τα πιο δυνατά σου συναισθήματα.
Η ποίηση δεν υπήρξε μόνο αγνή και αθώα.
Και οι ποιητές
τόσο ανήμποροι στις πράξεις
μα τόσο δυνατοί στις λέξεις.
Τι άλλο οι ποιητές παρά απόμακροι
και αργοπορημένοι
που ξεχαστήκανε σε ένα ρυάκι ή σ’ ένα ξέφωτο
όπου έπαιζαν παιδιά
που σκάλωσαν για πάντα σε μία ροζ τριανταφυλλιά
του κήπου.
Ποιητές όσοι δε δέχτηκαν ποτέ τους την απώλεια.
Ποίηση αυτό το ανολοκλήρωτο πένθος.
Από την ποιητική συλλογή "Αθέατες μεταβάσεις" Γαβριηλίδης, 2011
Βιογραφικό σημείωμα
Η Κέλλυ Μαλαμάτου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Έχει σπουδάσει γλωσσολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως ψυχολόγος στην Αθήνα. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, τη συλλογή "Αθέατες μεταβάσεις" (Γαβριηλίδης, 2011), για την οποία τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή "Μαρία Πολυδούρη" του Δήμου Καλαμάτας, και τα "Σημεία ρήξης" (Μελάνι, 2015) καθώς και το παιδικό βιβλίο "Όταν ένα δεινοσαυράκι συνάντησε ένα κρεμμυδάκι" (Gema, 2016). Επίσης, στίχοι της συνοδεύουν το λεύκωμα της Δάφνης Κοτσιάνη "Beyond the Arctic Circle" (Blurb, 2016) και το προσωπικό φωτογραφικό της λεύκωμα "Under the trees" (iFocus Editions, 2023).
