Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Ευτυχία Κατελανάκη. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Φιλολογία. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με το προσφυγικό και τη μη τυπική εκπαίδευση σε παιδιά δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και σε ενήλικες. Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές. Η ποίησή της είναι υπαρξιακή, εξομολογητική, προσωποκεντρική. Ο λόγος της είναι στακάτος, αυθόρμητος, φυσικός, αφτιασίδωτος. Ο ρυθμός του είναι γρήγορος, ασθματικός.Την απασχολούν οι σχέσεις, η συνομιλία με τον βαθύτερο εαυτό, τα φιλοσοφικά ερωτήματα κι όλα τ' ανθρώπινα. Θα τη γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από δέκα ξεχωριστά ποιήματά της!
Ποιήματα από το βιβλίο “ασθμένοντας”, 2022, εκδ. Βακχικόν
ΚΥΝΗΓΗΤΟ
Δεν έχουμε χαθεί
ακόμα
απλώς παραπατάμε
ξεχνώντας
μισοξεχασμένες
ψάχνοντας κάτι
που θα μας δώσει ελπίδα
να ψάξουμε κάτι
χωρίς να μας ψάξουν.
Μα αυτοί
το ξέρουν
όλα τα ξέρουν
χωρίς να μας ψάχνουν
πια.
Κι εμείς
παλέψαμε μα
πάλι
στον δρόμο
τον δικό τους
χαθήκαμε
στη σιωπή μας
για να μη μάθουν.
Μα στη σιωπή όλα είναι γνωστά.
Κανένα μυστικό δεν κρύβει η δειλία
μόνο ντροπή
και μία αέναη περιστροφή στον τροχό
που δε γυρνά ποτέ για μας.
■■■
ΔΕΝ ΣΥΖΗΤΑΜΕ
Δε συζητάς.
Οι λέξεις φθηνές πια
σε αγορά που όλο ακριβαίνει.
Θυμάσαι μόνο κάνα-δυο λόγια παλιά
μέχρι να φανεί το σάπισμα.
Προχωράμε
χωρίς λέξεις
μόνο κάνα βλέμμα
πού και πού
ρίχνουμε ενοχικά
με μία ελπίδα
πως βαδίζουμε
μαζί
όταν ακούμε βήματα πιο δίπλα.
■■■
ΓΙΑ ΤΟ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ
Η κατάθλιψή μου λογίζεται φυσιολογική και οριοθετημένη.
Είμαι κι εγώ φυσιολογική και οριοθετημένη.
Και φυσικά, η ζωή μου είναι φυσιολογική και οριοθετημένη.
Οι ανησυχίες μου είναι φυσιολογικές και οριοθετημένες.
Η καθημερινή ματαιότητα βρομάει φυσιολογικότητα εντός ορίων.
Οπότε καταλαβαίνουμε ότι ο θάνατος
φυσιολογικά και οριοθετημένα
έγινε όλη η ζωή.
■■■
ΕΓΩ, ΕΣΥ, ΑΥΤΕΣ
Εγώ ζω
εσύ ζεις
ή και
όχι
αυτές
εκεί
τα μάτια τους
καρφιά
κι εμείς
με γυρισμένη πλάτη
προσπαθούμε
να κοιμηθούμε
ήσυχα,
χωριστά.
Κι αυτές
κάτι ψελλίζουν
σε γλώσσα
χαμένη
κι εμείς
όσο
ξαπλώνουμε
τόσο
τρυπιόμαστε
και η γλώσσα τους
μοιάζει γνώριμη
στο τέλος.
■■■
ΣΥΝ ΕΡΓΑΣΙΑ
Σιωπή
και μετά μου λες
μίλα
μετά εσύ
σωπαίνεις
κι εγώ
ουρλιάζω
κι εσύ
καπνίζεις
ήρεμα
επιχειρηματολογώντας
πως μ’ ακούς
κι εγώ
έχω τόση ανάγκη
να πιστέψω
ότι έχω φωνή
κι εσύ
παίρνεις
τη φωνή μου
την τσαλακώνεις
την προσαρμόζεις
στις ανάγκες της αγοράς
γιατί
έτσι είναι τα πράγματα τώρα
κι εγώ
ουρλιάζω
κλαίω
θυμάμαι
θυμώνω
κι εσύ
νταβατζής
κι εγώ
χαμογελώ
κι εσύ
πλουτίζεις
μα εγώ
παύω
εμείς
ξεκινάμε
μέχρι που η φωνή μας
θα σε πνίξει
και ο κόσμος
θα μας χωρά όλες.
■■■
ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ
Το ξέραμε.
Γίναμε έτοιμες.
κούφιες.
Κρατιόμαστε χέρι χέρι.
Κλείνουμε τα μάτια απ’ την κούραση.
Μην πέσεις.
Σταμάτα.
Προχωράμε.
Εκείνοι προχωρούν.
Κράτα με.
Ακινητοποιούμαστε.
Σε ένα όνειρο
που αναβοσβήνει σαν καμένη λάμπα.
Προσπαθήσαμε.
Μείνε.
Να κοιτάξουμε τον ήλιο.
Το ξέραμε.
Μα αυτοί μας το παν:
“θα τυφλωθείτε”.
Μην πέσεις.
Προσπαθήσαμε.
Ακόμη λίγο.
Να πετάξουμε.
Πονάς;
Μα αυτοί μας το παν:
“τα φτερά δεν πετούν”.
Ακόμη
τους ακούμε
αυτοί
μπροστά
κι εμείς
τρέχουμε
Χωρίς να καταλάβουμε ότι ήμασταν απ’ την αρχή σε αγώνα δρόμου
χωρίς να θέλουμε την πρωτιά.
“Πρέπει να τρέχετε”.
Κι εμείς
χέρι χέρι δε σταματήσαμε
χέρι χέρι
μα τώρα
εγώ
σε άφησα
εσύ
χάθηκες
κάπου
προσπάθησα να γυρίσω
αλλά
ο αγώνας
δεν είχε τελειώσει
μόνο εμείς.
■■■
Ποιήματα από το βιβλίο “μηναυγή”, 2018, εκδ. Βακχικόν
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΕΛΙΩΝ
Κάπου βρίσκεσαι. Κάπου θα υπάρχεις πάντα.
Στα μάτια του αγανακτισμένου που παγώνει την κίνηση της Αθήνας.
Στο κενό μεταξύ πτώσης και ύπνου.
Κάπου εγκλωβίζονται σιωπηλά και τακτικά
οι ορμές και τα πάθη των πιο αγνών ονείρων
για να μη γίνουν όργια στα τσιμέντα της Αθήνας
για να μη γίνουν ουρλιαχτό οδύνης στην πιο ξέφρενη χαρά.
Κάπου εγκλώβισα κι εμένα
κι έτσι ταίριαξα παντού.
Κι αν σου γράφω, μάθε το.
Δε σου γράφω εγώ.
Μόνο δυο φυλακισμένοι αισθάνονται ο ένας τον άλλο.
■■■
ΕΣΕΝΑ
Προσπάθησα να σε χωρέσω
σε αποτυχημένα
στιχάκια μισά
μα πού
άλλωστε
ολοκληρώνεται
ο
έρωτας
που κομ-
μάτια
σκόρπια
στην παύση
των υποχρεώσεων
στη σιωπή
των ματιών
πού και πού
στις λέξεις
που κρύβονται
στην απόσταση
της ψευδαίσθησης
απ’ την αλήθεια
που κομματιάζεται
και σκορπίζεται
στον
έρωτα.
Χώρεσα όμως
τον πόνο
στη συνήθεια
και γαλήνεψε
όπως όλα
στη συνήθεια.
■■■
ΧΩΡΑΣ
Πλεγμένη στις σκέψεις
Πεσμένη σε κόμμα
Χωράς.
Δεχόμαστε
τα μπουντρούμια του φόβου μας
για τον εγκλεισμό των κραυγών μας
την ηχώ της μοναξιάς μας
για την πλαστικοποίηση της ζωντάνιας μας.
Σκυμμένη με τρόμο
Ακριβοπληρωμένη με απάτη
Χωράς.
Ομορφαίνουμε
κάθε μέρα τον κόσμο μας
κάθε στιγμή τα τραγούδια μας
με ομάδες δημιουργικής απασχόλησης
Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή 18:00-19:00.
Χώρεσες.
Κουράζεσαι να κουτουλάς στους τοίχους σου
Όταν δεν υπάρχει καμία ευχαρίστηση.
Θάνατος ή τρέλα;
Πρέπει να χωράς.
Και ο έρωτας;
Χωρέσαμε.
■■■
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΚΡΑΤΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
Όλα συνεχίζουν. Τίποτα δεν κρατά για πάντα. Όλα περαστικά είναι.
Όλα αρχειοθετημένα στην ψόφια μας πνοή.
Ένα τσουβάλι ζωής κατρακυλά ερμητικά κλειστό σε σκόνη ενοχής.
Πάει, έφυγε κι αυτό.
Τα μάτια σου γελούν ακόμη υψωμένα παντού.
Καταραμένα για πάντα σε μια εφήμερη πόλη,
σε μια χαμένη χώρα,
στο νεκροταφείο της ματαιότητας.
Μόνος ζωντανός χαμογελάς.
Βαρύ φορτίο να σώζεις τον κόσμο που παριστάνει πως σε σώζει.
Διάβασε. Η αλήθεια είναι τόσο πολύ κρυμμένη!
Μίλα σωστά! Για την επίτευξη μιας ουσιαστικής επικοινωνίας.
Φέρσου ευπρεπώς! Ή μήπως είσαι αγροίκος;
Πάρε. Πάρε σαπουνάκια, πάρε κονσέρβες, πάρε παιχνίδια.
Πάρε εφήμερο σπίτι. Στέγασε προσωρινά τα σκοτωμένα όνειρά σου.
Πάρε πληρωμένους επώνυμους βοηθούς χωρίς όνομα.
Πάρε και σώπαινε.
Όλα συνεχίζουν. Τίποτα δεν κρατά για πάντα. Όλα περαστικά είναι.
Χέρι χέρι να διώξουμε τα σαπουνάκια, τις κονσέρβες, τα παιχνίδια.
Χέρι χέρι να σπάσουμε τις φυλακές, να πάψουμε τα ρομπότ.
Τα μάτια σου γελούν ακόμη υψωμένα παντού.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Ευτυχία Κατελανάκη γεννήθηκε το 1993 στην Αθήνα. Είναι απόφοιτη Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με το προσφυγικό και τη μη τυπική εκπαίδευση σε παιδιά δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και σε ενήλικες. Το 2018 κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή, Μηναυγή, από τις εκδόσεις Βακχικόν και το 2022 η ποιητική συλλογή Ασθμένοντας από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.
