Η Ελένη Θ.Π Λουκά γεννήθηκε στην Κέρκυρα και σπούδασε Βιολογία στο εξωτερικό. Μετά το πέρας των σπουδών της στη Γερμανία ,ασχολήθηκε με την έρευνα,τη διδασκαλία και την επιστημονική συγγραφή. Με την επάνοδό της στην Ελλάδα, την κέρδισε η εκπαίδευση, όπου εργάζεται ως καθηγήτρια Γερμανικών. Είναι ποιήτρια με τρεις ποιητικές συλλογές στο ενεργητικό της κι αρκετές συμμετοχές σε ποιητικές ανθολογίες. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε πολλά ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Θα τη γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από δέκα πολύ αξιόλογα ποιήματά της!
Άστεγος
Εικόνα θλίψης ενός ανθρώπου που ζει στον δρόμo
μονάχος, έρημος, που συντροφιά του έχει τον πόνο
χίλιες οι πίκρες όπου τον έφεραν σε πλήρη απόγνωση
χίλιες κι οι αιτίες που τον οδήγησαν στην απομόνωση.
Κι αυτός σαν θύμα ενός συστήματος ανθρωποφάγου
πέφτει ανελέητα μέσα σε ρύγχος ζώου παμφάγου,
δεν ήταν γνώστης όλων των όρων του παιχνιδιού
εύκολη λεία για ένα τέρας μορφής φιδιού.
Όταν το χρήμα γίνεται στόχος, ζωής σκοπός,
ο άνθρωπος πιόνι, σκλάβος πλουσίων, πιστός φρουρός
κι αυτό το κράτος και οι θεσμοί του κενό πορείας χωρίς τιμόνι
πλούσιοι, πιο πλούσιοι, φτώχεια που έρχεται και γιγαντώνει.
Σπίτι του ο δρόμος, στέγη και φως του ο ουρανός
τα πεζοδρόμια, πάρκα, παγκάκια κάθε σταθμός
για συντροφιά του έχει συχνά τα περιστέρια
ίσως τον σκύλο πιστό του φίλο κάτω απ’ τα αστέρια.
Ήταν στη μοίρα του να γκρεμιστεί κάθε του όνειρο
και να τον πάρουν κακές νεράιδες δικό τους όμηρο
στη μοναξιά του τη χαραυγή παρέα η θλίψη
και η αγάπη στα άδεια βράδια κι αυτή θα λείψει
Έρωτα
Έρωτα όσο δειλά τα πρώτα βήματά σου
τόσο αθέριευτα είναι κι ανίκητα τα χίλια κύματά σου
Ψηλά μας ανεβάζεις με κέρινα φτερά
ως του ουρανού την πιο λαμπρή πλευρά
Τον ήλιο κόντρα κοιτάς κατάματα
μα η χαρά σου μετρά πετάγματα
αν τον πλησιάσεις πολύ κοντά
αυτή η κάψα του θα σου διαλύσει τα σωθικά
Μια κορυφή που την γευόμαστε μόνο για λίγο
σε μαγικό χαλί τον μέγα έρωτα αντικρίζω
όμορφη,μεθυστική κάθε στιγμή μαζί σου
όποιος τολμάει να δοκιμάσει απ’ το κρασί σου
Όση καμένη γη αφήνεις στη φυγή σου
τόση κι δύναμη της λάβας στην αρχή σου
σαν διάττοντας αστέρας της αβύσσου
μεγάλη η λάμψη της μικρής ,μικρής ζωής σου
Η παλιά πόλη της Κέρκυρας
Πολλών αιώνων πόλη, με πλούσια ιστορία
Καμάρες, κτίρια, ρυθμός, θυμίζουν Βενετία
Ένας λαβύρινθος σωστός με αμέτρητα σοκάκια
πλήθος πλατείες, εκκλησιές, ανάκτορα, πλακόστρωτα δρομάκια
Tεκτονική ανάγλυφη, πολύμορφα τα κτίσματα
οικίες όπου βίωσαν του πνεύματος ανθίσματα
Το πέρασμα του χρόνου δεν την αγγίζει στη μορφή
η ατμόσφαιρα σε κάθε της γωνιά μοναδική
Μοσχοβολάει βασιλικός και φιόρια στα πιτέρια
μπουγάδες που ενώνουν ανθρώπους στα παρτέρια
Τα περιστέρια των σκεπών, αιώνων δυναστεία
Τα χελιδόνια της φυγής, ουράνια συναυλία
Στης Μπίνιας τα πεζούλια οι σιόρες συζητούν
τα νέα της ημέρας του κόσμου κι απορούν
Μιας παστιτσάδας άρωμα και μιας καντάδας άσμα
Μιας άνοιξης το πέταγμα, γλυκιάς ζωής το χάρμα
Το βόλτο του Κοκκίνη, Σπιανάδα, Κρεμαστή
η θέα απ’ τα Μουράγια τη θάλασσα υμνεί
τα πέτρινα αρχοντικά σαν χαιρετούν τα πλοία
Το σκηνικό θυμίζει θεάτρου πανδαισία
Στης Στρογγυλής τον κάμπο μια φορά
Εργάτες στη σειρά μ’ ένα τσαπί κι ανάρια
με ροζιασμένα χέρια σκάβανε σαν λιοντάρια
αυλάκια για νερό τετράγωνα τζαρντίνια
τα σπόρια όπου φύτρωναν γέμιζαν τα κοφίνια
Στον κάμπο, στα χωράφια μια ιεροτελεστία
με την αυγή ξεκίναγε όλων η εργασία
κηπευτικά ευωδίαζαν σε απέραντες ευθείες
το μάζεμα τ’ απόγευμα με κόπο και θυσίες
Όλη η οικογένεια στον μόχθο κάθε μέρας
στην κάψα του καλοκαιριού τα έφερνε εις πέρας
το σκάλισμα, το πότισμα, καθάρισμα αγριάδας
συγκομιδή καρπών γιορτή πολύχρωμης πεδιάδας
Στα αλώνια ξεκαθάριζε η αθέρα από το στάρι
τα βόδια σε έναν κύκλο πατούσαν σαν λιθάρι
γλυκό ψωμί το φτιάχνανε σε φούρνο από πηλό
της κατοχής την πείνα την σβήναν απ’ αυτό
Στα λουτρούβια αλέθανε ζήματα της ελιάς
ζεστό το λάδι έρεε σε πύλες μιας χρονιάς
αγνό παρθένο κι ιερό σαν νέκταρ χρυσαφί
μια μπουκουβάλα στο ψωμί άρωμα από ζωή
Θαλασσινό συνάντημα
Ο έρωτας αυγής ανθός, ζωής αγνάντεμα
της ομορφιάς τα δίχτυα υφαίνει.
Στον ήλιο του καλοκαιριού θαλασσινό συνάντημα,
το πρόσωπο μιας κόρης ομορφαίνει.
Αγόρι ντροπαλό στης δύνης της την άκρη
Απ’ τον μαγνήτη της καρδιάς της φέρεται,
για ένα νεύμα, μια της λέξη μάταια κρέμεται,
στα κύματα της προσμονής του εχάθη
Ήταν εκείνη η χαρά
Ήταν εκείνο το όμορφο, γλυκό χαμόγελό σου
που δεν το ξέχασα ποτέ, κομμάτι όλο δικό σου
Εκείνα τα πιο φωτεινά πανέμορφά σου μάτια
που με ταξίδευαν ψηλά στου ονείρου μου παλάτια
Ήταν εκείνο το πρωί που με το ξύπνημά σου
με καλωσόριζε η ζωή μεθώντας στο άγγιγμά σου
Εκείνη η ερωτική, μελωδική φωνή σου
που μου ξυπνούσε αισθήματα πρωτόγνωρα μαζί σου
Ήταν εκείνη η χαρά που ένιωθα στο χάδι
και στην καρδιά μου άνθιζε του έρωτα λιβάδι
Εκείνο το καυτό φιλί στο λιόγερμα λουσμένο
θέριεψε την αγάπη μου, τον πόθο τον κρυμμένο
Πειραιάς
Πειραιάς ίσον Πορθμέας, της αρχαιότητας νησί
με την Αθήνα σε ένωνε πολιτισμού εποχή χρυσή
Πολλοί κατακτητές σού εκτόξευσαν τα βέλη,
σου επέφεραν πληγές ψηλά τα τείχη ύψωνες
και άντεξες όλες τις δυστυχίες, φρικτές καταστροφές
Ο εικοστός αιώνας, της Αναγέννησης παλμό ήρθε για να κτυπήσει
Του εμπορίου νήματα γερά κρατάς σ’ Ανατολή και Δύση
Σύγχρονη δόμηση παντού, μνημεία ιστορίας
λιμάνι μαγικό, όλου του κόσμου πλοία αμφίδρομης πορείας
Στις γειτονιές σου οι δρόμοι μοσχοβολούν Ελλάδα
ο ήλιος και η ζωή σου για την ψυχή λιακάδα
Από τη Ζέα μέχρι το Μικρολίμανο όμορφος σαν ανάγλυφο
η ομορφιά σου φτάνει να φτιάξει έναν παράδεισο
Στα βράχια της Πειραϊκής έως τη Φρεαττύδα
τα δειλινά γυρίζουν ρομαντική σελίδα
Στης Κοκκινιάς τα στέκια ο Κόκοτας να παίζει
για την αγάπη εκείνη που όλους μας παιδεύει
Στα φτωχικά Καμίνια εργάτες λεν τον πόνο τους
στον προς το ζην αγώνα τους καταπατούν τον μόχθο τους
Ταμπούρια, Δραπετσώνα όπως τα χρόνια εκείνα
κάθε λογής κουτούκια, μεζέδες και ρετσίνα
Τα ηλιοβασιλέματα, Καστέλα, της θάλασσας πετράδι
στον ουρανό οι γλάροι σε χαιρετούν με χάρη
στους κήπους στις πλατείες σου στα τόσα αρχοντικά σου
στο διάβα των περαστικών σκορπίζεις τ’ άρωμά σου
Η μελαγχολία του γήρατος
Κάποτε ήσουν και εσύ ένας ωραίος νέος, άκαμπτος ορειβάτης
Για της ζωής ανηφοριές γενναίος, ακούραστος εργάτης
αντιστεκόσουν, νικούσες ή έχανες, έμαθες όμως αρκετά
διασκέδασες, αγάπησες, μα και έκλαψες συχνά
Γέμισες εμπειρίες, γνωριμίες κι όμορφα συναισθήματα
τα λάθη, τα παθήματα μιας ώριμης σοφίας τα κεντήματα
απόλαυσες και γεύτηκες χαρές, ταξίδια μακρινά στο φως
γνώσεις και βιώματα μιας ολόκληρης ζωής το βιος
Στο δειλινό αυτό της πλούσιας ζωής σου, στέκεσαι τώρα μόνος
ποιος σου κρατεί το χέρι για να σου φεύγει ο πόνος
απόμαχος, αμέτοχος στης λησμονιάς το περιθώριο
ποιος θα σου κάνει συντροφιά, τα βράδια μες στη μοναξιά, στης πίκρας
το υπόγειο;
Τα διαβατάρικα πουλιά ή η βροχή, το χιόνι μπροστά στο παραθύρι σου
αυτά που φτιάχνουν τη ζωή μόνο για σένα, μόνο για το χατίρι σου
το ολόγιομο φεγγάρι σε ξάστερο ουρανό φωτίζει τη φωλιά σου
τα σύννεφα που τρέχουν βιάζονται για να αφήσουν τον ήλιο στην καρδιά σου
Εσύ εκεί, μόνο εκεί, στο ίδιο το μπαλκόνι, στη μοναξιά δακρύζεις
Κάνεις τα ίδια βήματα, τις ίδιες πάντα στράτες, στο σπίτι τριγυρίζεις
αδύναμος να κατεβείς, μόνος τον δρόμο να διαβείς στενάζεις
περαστικούς μόνο μετράς, τους χαιρετάς, χαμογελάς, δυο λόγια μόνο
αλλάζεις
Νιώθεις να αποκόπτεσαι, να αποχαιρετάς και όλο να απομακρύνεσαι
να μην ανήκεις πουθενά ούτε να συμμετέχεις, ούτε και να μοιράζεσαι
δεν έχεις να αγαπάς ούτε και να αγαπιέσαι, μόνο να αγναντεύεις
τις όμορφες ζωές των άλλων από μακριά ζηλεύεις
Νιώθεις κάθε δικαίωμα να ζεις πώς έχεις χάσει
και γράφεις αποχές σε κάθε είδους δράση
πόση μελαγχολία μπορεί να νιώθεις, άνθρωπε,
αλήθεια είν’ το γήρας τόσο φρικτό καμιά φορά, συνάνθρωπε,
μόνο όταν θα φτάσεις στο κλαδί
στου γήρατος στερνό σκαλί
τότε θα καταλάβεις!!!
Στη δίνη του χρόνου
Καθρέφτη, καθρέφτη, στο πρόσωπο μιλάς
καθρέφτη, στο φως τα χρόνια μαρτυράς
τα νιάτα μου που φεύγουν δεν τα λυπάσαι πια
αλήθειες δεν τις κρύβεις, τις λες με μια ματιά
Η ομορφιά σαν μυγδαλιά μες στην αυλή
ανθίζει μια φορά στης φύσης την οργή
παίζει σκληρή χορδή των γηρατειών η άρπα
δεν άλλαξε κανείς αργής φθοράς τη στράτα
Τα νιάτα, τα νιάτα τα παίρνει ο βοριάς
τα νιάτα, τη χαρά, τα καίει κι ο χιονιάς
ποιος άνεμος δραπέτης αρπάζει τη δροσιά
φεύγει κι αφήνει δάκρυα που τρέφουν τη φωτιά;
Να νιώσω νιότης πρώτης τ’ άγουρο φρέσκο χάδι
της εφηβείας την ορμή σε ένα φιλί το βράδυ
χρυσή μου ακρογιαλιά ανέμελης αυγής
μου κόψαν τα φτερά, πώς να ’ρθω να με δεις;
Στον ουρανό ψηλά σύννεφα προσπερνούν
δείχνουν σαν ζωγραφιά τα χρόνια πώς περνούν
η ομορφιά και ο έρωτας βαθιά θρηνούν στη θάλασσα
πνίγεται στη βροχή κι ο πόθος που λαχτάρησα
Στης νοσταλγίας το βιβλίο
Το πρόσωπό σου στέκει εκεί ψηλά σαν οπτασία
καλογραμμένη ιστορία
γλυκό αξέχαστο χωρίο
στης νοσταλγίας το βιβλίο
Το όνομά σου αίολο πλανιέται στον αέρα
το στροβιλίζουν άνεμοι, το παίρνουν για παρέα
ανατολές, εσπέρες, μεσημέρια
ακροβατεί σ’ αλαργινά λημέρια
Η φωνή σου αδιάβρωτη ηχώ
συναντιέται με της μνήμης το υφάδι
ανασύρει της αγάπης το πετράδι
ευτυχίας τον απόμακρο ιστό
Βιογραφικό σημείωμα
H Ελένη Θ. Π. Λουκά γεννήθηκε στην Στρογγυλή Κερκύρας όπου τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο και στην πόλη το Λύκειο Θηλέων το έτος 1978. Στο Γυμνάσιο και Λύκειο είχε διακριθεί με τον Κερκυραϊκό γυμναστικό σύλλογο σε πολλούς αγώνες στίβου πανελληνίως στην σφαίρα και στο πένταθλο καταλαμβάνοντας πολλές φορές τις πρώτες θέσεις . Εν συνεχεία μετέβη στην Γερμανία όπου σπούδασε Βιολογία και εργάστηκε συγχρόνως για 3 χρόνια στο πανεπιστήμιο του Saarland σαν βοηθός Καθηγητή στο τμήμα της Μυκητολογίας και Μικροβιολογίας όπου επιμελήθηκε τους τομείς έρευνας και διδασκαλίας του Κλάδου. Μετά το τέλος των σπουδών εργάστηκε στον Δήμο Saarbrücken στο τμήμα Βοτανολογίας όπου ασχολήθηκε με την στατιστική καταγραφή όλων των ειδών φυτών άγριας βλάστησης της πόλης και επιπλέον με την συγγραφή βιβλίου Kompendium διαφόρων ειδών θάμνων και δένδρων για την μετεκπαίδευση κηπουρών. Το 1990 επέστρεψε στην Ελλάδα όπου έκανε πρακτική για ένα χρόνο στο βιοχημικό εργαστήριο του Άγιου Σάββα. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα από το 1991 σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών διδάσκοντας Γερμανικά με μεγάλη επιτυχία . Από το 2012-2019 ως μέλος της Ένωσης Επτανησίων Ελλάδος εργάστηκε και είχε την πρωτοβουλία της υλοποίησης μιας έρευνας για την ανάδειξη τριών μνημειακών υπεραιωνόβιων ελαιοδέντρων στην Στρογγυλή Κερκύρας. Αυτή η πρωτοποριακή και μοναδική στο κόσμο σε έκταση επιστημoνική μελέτη πραγματοποιήθηκε από το Πανεπιστήμιο Βοτανολογίας και Ζωολογίας του δάσους της Δρέσδης Γερμανίας με επικεφαλής τον καθηγητή Andreas Roloff και με την επιτυχημένη συνεργασία με την ΕΝΩΣΗ ΕΠΤΑΝΗΣΙΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ και στήριξη της προέδρου κ Ελένης Κονοφάου .Τα αποτελέσματα της έρευνας κατατάσσουν αυτά στα δέκα αρχαιότερα του κόσμου. Ό μύθος που συμπεριλαμβάνεται στην δεύτερη ποιητική της συλλογή <Ιχνηλάτες στα μονοπάτια μιας αυγής> έτος έκδοσης 2016 αφορά τα τρία αυτά ελαιόδεντρα. Τον Ιούνιο του 2019 έγινε στην τοποθεσία Καναβιά του χωριού σε μια λαμπρή γιορτή παρουσία του καθηγητή Roloff και τοπικών αρχών η ανάδειξη και η περίφραξη της ελιάς Ευδοκίας μίας εκ των τριών της έρευνας και η τοποθέτηση της σχετικής πινακίδας δίπλα στην ελιά. Η πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο < Η μικρη ζωή μας είναι μία στου απείρου την ευθεία η τελεία > εκδόθηκε το έτος 2015 από τον εκδοτικό οίκο Οσελότο όπως και η δεύτερη .Η τελευταία της ποιητική συλλογή < Στον ορίζοντα της ελπίδας> από τον ίδιο εκδοτικό οίκο εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 2020. Ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολόγια ποίησης 2017 και 2018 των εκδόσεων Όστρια, στο Ανθολόγιο και την Εγκυκλοπαίδεια Γραμμάτων και Τεχνών της Αμφικτυονίας Ελληνισμού 2018 και 2019 ,στο λογοτεχνικό περιοδικό Μύρτιλο των εκδόσεων Οσελότος ,στο καλλιτεχνικό ημερολόγιο 2019 και 2020 του ηλεκτρονικού περιοδικού τοβιβλίο.net. Στα ηλεκτρονικά περιοδικά Fractal , τοβιβλιοnet ,Θεματοφύλακες λόγω τεχνών και στο Λόγω γραφής έχουν δημοσιευτεί πολλά από τα ποιήματά της. Έχει λάβει μέρος στον Ζ΄ παγκόσμιο ποιητικό διαγωνισμό 2018 της Αμφικτυονίας Ελληνισμού όπου έλαβε έπαινο για δύο ποιήματά της <Κινούμενη άμμος η ζωή> και < στη μέση της Ερήμου >>. Ποιήματά της έχουν μελοποιηθεί από τον μουσικό και καθηγητή του ωδείου Φίλιππος Νάκας Γιώργο Στεργίου.
Στον ορίζοντα της ελπίδας
Η καινούργια ποιητική συλλογή της Κερκυραίας Βιολόγου Ελένης Θ. Π. Λουκά με τον τίτλο <<Στον ορίζοντα της ελπίδας>> από τις εκδόσεις Οσελότος διακρίνεται για τον λυρισμό της και το πολυθεματικό του περιεχομένου της . Σηματοδοτεί την ανάγκη όλων μας να προσπαθούμε να προχωράμε μπροστά ,αναζητώντας την ανατροπή ,την αναγέννηση, την αναθεώρηση, την αλλαγή και την ανανέωση από κάθε τι οπισθοδρομικό, βλαβερό, άδικο και επικίνδυνο. Μια αναζήτηση ενός ορίζοντα ελπίδας που θα μας φέρει πιο κοντά σε ένα καλύτερο, φυσικότερο, δικαιότερο και ανθρωπινότερο κόσμο. Περιέχει ποιήματα κοινωνικά και ερωτικά όπως και κάποια δοκίμια συνοδευόμενα με ασπρόμαυρες φωτογραφίες που δημιουργούν μία πιο ζεστή αναγνωστική διάθεση στο ουδέτερο περιβάλλον των λευκών σελίδων.
Στο πρώτο μέρος του βιβλίου –Περί ζωής- τα ποιήματα προτρέπουν προς τις αιώνιες αξίες που οδηγούν στην πνευματική και ψυχική ολοκλήρωση του ανθρώπου και οι οποίες θα τον καταστήσουν χρήσιμο στην κοινωνία, αλλά και ευτυχέστερο. Ποιήματα όπως -Αέναος κύκλος -Καινούργια μέρα- ,-Λάθος πορεία-, -Ένα τραγούδι αλλοτινός ιππότης,- Άνθρωπος ρομπότ-, - Όμηροι-, -Υγεία-, -Ανήφοροι και κατήφοροι της ζωής-, - Ένα χαμόγελο-,- Ο Χαρακτήρας ενός λαού, -Υποκρισία, -Ανταγωνισμός- ,-Το κενό της πληρότητας , -Στη δίνη του χρόνου- ,- Ο πίνακας μιας μέρας σου - προσεγγίζουν κοινωνικά , υπαρξιακά και θέματα ηθικών αξιών και ιδανικών με στοχαστική σκοπιά και διάσταση θεώρησης της ζωής .
Επιπρόσθετα η αξία της διατήρησης και διαιώνισης της παράδοσης, της αγάπης για την πατρίδα ,της ιστορικής μνήμης ,της αναπόλησης παρελθοντικών ηθών και γεγονότων γίνεται εμφανής σε πολλά ποιήματα που αναφέρονται στην ιστορία και την παράδοση της Κέρκυρας ,όπως τα ποιήματα –Καμπιέλο- (παλιά συνοικία της παλιάς πόλης ) ,-Το δάκρυ του περιβολιού,- -Άρωμα μιας άλλης εποχής,- Σε μιας βάσκας το νερό- ,-Η ελιά στον Αϊ Γιώργη- ,-Το παλιό πηγάδι,(Καναβιά) -Φαιάκων φιλαρμονικές -και -Το παλιό Λιοτρίβι-.
Άλλα ποιήματα όπως -Τ αμίλητο χωριό -(που αναφέρεται στο εγκαταλελειμμένο παλιό ελληνικό χωριό της Μικράς Ασίας Λιβίσι ) και -Της προσφυγιάς τ αγκάθι- , – Ο πολύπαθος λαός της Συρίας -που αναφέρονται στα δεινά του ξεριζωμού ενός λαού εγκαταλελειμμένου στις ορέξεις των μεγάλων δυνάμεων που εκμεταλλεύονται τα εσωτερικά του προβλήματα.
Στο δεύτερο μέρος -στα μονοπάτια της Αφροδίτης- περιλαμβάνονται ποιήματα με ύφος λυρικό ,πότε μελαγχολικό και πότε πιο αισιόδοξο ή νοσταλγικό και γίνεται μια όμορφη περιπλάνηση στα πολύπλοκα και δαιδαλώδη μονοπάτια του Έρωτα και στις πολλές θετικές και αρνητικές εκφάνσεις του , όπως της απουσίας ,της αναζήτησης, της μνήμης, της λησμονιάς, του ονείρου, τού δειλινού του και της νοσταλγικής αγάπης των νεανικών χρόνων. Ένα ξέσπασμα Αφροδίτης που βιώνει πολλά και πολύμορφα συναισθήματα στη πορεία της ζωής .Μια πολυμορφία που αποτελεί και το αλάτι της γοητείας και σημαντικότητάς της και που ο καθένας από μάς τη βιώνει ουσιαστικά με παρόμοιο τρόπο.
Στα δοκίμια ή σκέψεις περιλαμβάνονται τίτλοι όπως - Ο ρομαντισμός και τα συναισθήματα στη δίνη της αυτοματοποιημένης κοινωνίας -, -Το νόημα της ζωής –Σπαράγματα- .-Σύγχρονη Πομπηία-.- Φύση και ζωή που μειώνονται μέρα με την ημέρα- .Στους δύο τελευταίους τίτλους αποτυπώνεται από την συγγραφέα στην πραγματική του διάσταση όλο το δράμα και η θλιβερή εικόνα των συνεπειών της καταστροφής του περιβάλλοντος από τις ανεξέλεγκτες ανθρώπινες επεμβάσεις στη φύση.
Σ' αυτήν αλλά και στις δύο πρώτες ποιητικές συλλογές της << Η μικρή ζωή μας είναι μία στου απείρου την ευθεία η τελεία>> και << Ιχνηλάτες στα μονοπάτια μιας αυγής>> μάς παροτρύνει στην από κοινού δράση όλων, ανάλογα το ποσοστό ευθύνης και δυνατότητας που αναλογεί στον καθένα, να εμποδίσουμε αυτή την καταστροφική πορεία με όλη μας τη δύναμη και να συμβάλλουμε στην καταπολέμηση της επικίνδυνης κλιματικής αλλαγής και στη σωτηρία του πλανήτη Γη του κοινού σπιτιού μας ,διότι αυτό είναι χρέος μας προς τις επόμενες μελλοντικές γενιές αλλά και προς την κατεύθυνση της διατήρησης και διαιώνισης κάθε μορφής ζωής.
