Φιλοξενούμενή μου στη στήλη "Στα βαθιά" είναι σήμερα η ποιήτρια Αφροδίτη Διαμαντοπούλου από τη Θεσσαλονίκη. Η προσκεκλημένη μου σπούδασε Φιλοσοφία-Παιδαγωγική-Ψυχολογία και κατέχει Μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στην Επικοινωνία από το τμήμα Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε. Εργάζεται ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές, ενώ ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικούς τόμους. Η ποίησή της είναι αφηγηματική, λυρική, υπαρξιακή. Ο λόγος της είναι περίτεχνος, ευρηματικός, συγκινητικός. Το λεξιλόγιο της είναι πλούσιο, ενώ ενίοτε αποθησαυρίζει σπάνιες λέξεις που δεν αξιοποιούνται συχνά, προσθέτοντας επίπεδα στην αισθητική απόλαυση. Η δημιουργός εύστοχα ξεδιπλώνει όλη την παλέτα των συναισθημάτων της, όμως τα γραπτά της σίγουρα δεν κλείνουν τα στόρια στο φως , παλεύουν να συμφιλιωθούν με τις απώλειες, να βρουν χαραμάδες ελπίδας. Θα σας παρουσιάσω δέκα πανέμορφα ποιήματά της από την πρόσφατη ποιητική της συλλογή "Το γλαυκό και το μπλε της νὐχτας"!
Έρως
Φρενοκλόπος, λυσιμελής εισβολέας
Θρασύ δρολάπι που λυσσομανά σε σεντόνια σεμνότητας
Αόμματος θωπευτής κορμιών σε παλινδρόμηση
Μονομάχος του χρόνου Ανήμερος
Καθαίρει ψυχές ανταριασμένες
βγάζοντας τη γλώσσα στα άστρα
ο Αλητήριος…
Χρόνος
Τελειομανής γλύπτης ο χρόνος
περιμένει στα σκοτεινά
σαράντα με πενήντα γωνία
κι αρχίζει τα πισώπλατα χτυπήματα
με την κυβιστική του σμίλη.
Χαρακώνει με οξείες γωνίες το κορμί
Δημιουργεί τρισδιάστατες θύμησες
Αποδείξεις βίου.
Αδυναμία του το πρόσωπο.
Σφυροκοπά με μαεστρία
Η παραμικρή ρυτίδα έχει την ιστορία της
Πολύ τον παιδεύουν οι ιστορίες
Aντιστέκονται…
Φυσά και ξεφυσά με οργή
Προσπαθεί ανελέητα να σβήσει εκείνο το χαμόγελο
που πάγωσε στα χείλη.
Ανάμνηση από την εκδρομή μαζί σου σε κάποια θάλασσα
Νησιά
Περιπλανιέμαι στα νησιά των γαλάζιων ηφαιστείων.
Τα μάτια μου παγιδεύονται στο λευκό
μα ξαποσταίνουν στην κυανή σκιά του.
Ταξιδεύω με ζαλισμένη βάρκα, ονειροπαρμένη.
Αφήνομαι στο χάδι της αρμύρας,
στο σφύριγμα των αέρηδων.
Μπλεγμένα τα δίχτυα στην φραγκοσυκιά
σελαγίζουν βότσαλα και αλαφρόπετρες.
Ξεριζωμένα αρμυρίκια
σμιλεμένα από μελτέμι κι αλάτι
μου αλλάζουνε τη ρότα.
Σηκώνω το βλέμμα.
Στοιχειωμένα ξωκλήσια
με θαμπώνουν με φως αδυσώπητο.
Τις νύχτες αφουγκράζομαι τις φτερωτές
καθώς ανεμόμυλοι αλέθουνε το χρόνο, τρίζοντας.
Τα πρωινά στα ακρογιάλια του πόθου,
ατενίζω την αιωνιότητα
καθώς κορμιά γυμνά, κρυμμένα στο χώμα,
φτιαγμένα λες από θεούς,
γεννούν έρωτες.
Αυταπάτη γυναικός
Προχωρά με βήματα απαλά
αγγίζοντας με τα ακροδάχτυλά της τη ζωή
και βολεύεται στο στενό συρτάρι
που της έφτιαξαν, με κόπο.
Χαϊδεύει τις στριμωγμένες αναμνήσεις
Παίζει με τις γιρλάντες της αυταπάτης
Αναπολεί ξεφτισμένους έρωτες
Μαθαίνει να αφουγκράζεται τους απόηχους των ενοχών
Και σωπαίνει…
Κάποτε βγάζει για λίγο το κεφάλι
Και τότε κλαίει και γελάει
μήπως και ξορκίσει το συναίσθημα
και την αφήσει επιτέλους ήσυχη
να διάγει ευπρεπώς
τον τετράγωνό της βίο..
Ούτε
Ούτε κι απόψε έστειλες κάποιο σημάδι.
Μάταια ψάχνω
την αλισάχνη της αύρας σου
το ανεπαίσθητο φτερούγισμα των βλεφάρων σου επάνω στα δικά μου
Σωπαίνω
Στήνω καρτέρι στα αερικά της νύχτας
μήπως μου φέρουν με τη βραχνάδα τους, τον απόηχο της φωνής σου
Πασχίζω να σηκωθώ ψηλά,
πολύ ψηλά.
να αγγίξω με τα ακροδάχτυλά μου τον ουρανό.
Μου έχει γίνει συνήθεια τελευταία,
στο φως των αστεριών
να ψηλαφίζω ανέμελη
το ιδεόγραμμα των χειλιών σου.
Μείνε απόψε
Μείνε απόψε μαζί μου
Θα σου χαρίσω την άγρια ορχιδέα
απ' τα ταξίδια που κάναμε
στις γαλάζιες λεωφόρους του ονείρου
και μια χούφτα αστερόσκονη
ξεχασμένη στο στρίφωμα των φτερών της νεράιδας
που παραμόνευε τις νύχτες στο παράθυρό μας
Μείνε μαζί μου απόψε
Το ρολόι του χρόνου σταμάτησε στις ώρες της θλίψης
Και πολύ μου λείπεις μάνα.
Θέλω
Θέλω ένα βράδυ να καθίσουμε οι δυο μας απέναντι,
να σου μιλήσω ακατάπαυστα
για τους περήφανους αετούς στις στέπες της Μογγολίας
για τα χιόνια που λιώνουν στο Κιλιμάντζαρο
για τα νούφαρα που ανθίζουν στις λίμνες του Κιότο
για τα φιδίσια μάτια των κοριτσιών της Σαχάρας.
Δε θα σε κουράσω
Στο υπόσχομαι
Απλά θα σε κοιτάω…..
Μαζί
Ζούμε μαζί εδώ και χρόνια
Ήρεμα, συγκαταβατικά
Δείχνεις κατανόηση στις αδυναμίες μου
Ακούς δίχως να μιλάς
Συμπάσχεις δίχως να κρίνεις
Όταν βρίσκομαι με φίλους
Μου κλείνεις το μάτι
Απλώνεις το χέρι
και με παρασέρνεις
Αέναες περιπλανήσεις του μυαλού
η σχέση μας.
Τα βράδια αφουγκράζεσαι τις αναπνοές μου
Και τα πρωινά πίνουμε καφέ μαζί.
Πώς να σε βγάλω από τη ζωή μου
Πώς να σε προδώσω
Αγαπημένη μου μοναξιά;
Ποίηση
Σκέβρωσαν τα συναισθήματα
διατηρημένα στη φορμόλη
Πέτρωσαν τα χέρια
περιμένοντας ένα χάδι
Πόνεσε το σώμα.
Στις αμυχές της εγκατάλειψης
έσταξε στάλα στάλα το δάκρυ.
Βουβάθηκε η καρδιά
υπομένοντας καρτερικά
τη χίμαιρα.
Κι όταν της έμπηξαν το μαχαίρι κατάστηθα
Έσταξε ποίηση.
Ψηφίδες
Πόσο μου αρέσει να ψηλαφίζω τα απομεινάρια της αγάπης…
Σκαλίζοντας τα σεντούκια του μυαλού
αναδύω παρωχημένα χαμόγελα
μπαλώνω κουρελιασμένες λέξεις απ’ τους αέρηδες του χρόνου
νοικοκυρεύω ατίθασα συναισθήματα
και ψάχνω, ψάχνω για εκείνες τις πετρούλες
που μου μάζεψες σε εκείνο το ακρογιάλι
ψηφίδες στο γαλάζιο απόγευμα της Αμοργού.
Και τότε χαίρομαι και λυπάμαι
Και κλείνω τα σεντούκια με θόρυβο και τα διπλοκλειδώνω
Πόσο φοβάμαι εκείνη την ύπουλη τη μνήμη
μήπως αρπάξει την ανάμνησή σου και χαθείς.
Βιογραφικό σημείωμα
H Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι φιλόλογος και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Είναι απόφοιτος του τμήματος Φιλοσοφίας- Παιδαγωγικής -Ψυχολογίας και κάτοχος Μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στην «Επικοινωνία», του τμήματος Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε. του Α.Π.Θ. Συμμετείχε σε συλλογικούς τόμους και ανθολογίες ποίησης. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Ψυχόγραμμα» 2015 και «το γλαυκό και το μπλε της νύχτας», 2021.
Στοιχεία επικοινωνίας : email : Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
