Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά", έχω προσκαλέσει την ποιήτρια από την Κύπρο Αντωνίνη Σμυρίλλη. Η καλεσμένη μου σπούδασε Φιλοσοφία, Παιδαγωγική και Ψυχολογία. Κατέχει μεταπτυχιακούς τίτλους στην Ειδική και Ενιαία Εκπαίδευση και στη Θεωρία και Φιλοσοφία της Εκπαίδευσης. Τώρα εκπονεί διδακτορικό στη Θεωρία και Φιλοσοφία της Εκπαίδευσης. Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές κι έχει συμμετάσχει σε ανθολογίες. Έργα της έχουν φιλοξενηθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Για την ποιητική της συλλογή "Βλέπω ακόμα παιδικά", ήταν υποψήφια για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα στα ελληνικά κρατικά βραβεία λογοτεχνίας. Η ποίησή της είναι προσωποκεντρική κι εξομολογητική. Εστιάζει στα δύσκολα της ζωής,μιλώντας με αφοπλιστική ειλικρίνεια και συχνά μ' αυτοσαρκασμό. Θίγει με ρεαλισμό και παραστατικότητα θέματα όπως μοναξιά, μελαγχολία, νοητική υστέρηση, κοινωνικό ρατσισμό, άγχος αποκατάστασης και τόσα άλλα. Η γραφή της είναι ευαίσθητη και συνταρακτική.Ματώνει και λυτρώνει τόσο τη δημιουργό, όσο και τον αναγνώστη. Ο ρυθμός εναλλαγής των εικόνων είναι γρήγορος και κινηματογραφικός, γεγονός που προσθέτει στον λόγο ζωντάνια κι ένταση. Θα γνωρίσουμε τη λογοτέχνιδα μέσα από δέκα ποιήματά της!
ΕΓΩ ΚΑΙ Η ΓΑΤΑ ΜΟΥ
Σήμερα είμαστε μελαγχολικές
Και άβαφες
Εγώ και η γάτα μου
Έχουμε μια παρά φύσιν σχέση
Μια διαστροφική επικοινωνία
Αρνούμαστε να συμβιβαστούμε
Να κανονικοποιηθούμε
Κουβαλούμε τη θλίψη μας
Και σα μαγνήτες
Τη θλίψη των άλλων
Σ’ έναν λαβύρινθο
Απομονωνόμαστε
Στις αναζητήσεις
Των σκέψεών μας
Μινώταυροι
Αδύνατο να βγούμε
Δεν υπάρχει Αριάδνη
Ούτε μίτος
Έτσι μόνο περιφερόμαστε
Μελαγχολικές
Και άβαφες
ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
-Τι είναι αυτό στο κεφάλι σου;
Με ρώτησε ο γιατρός μου
-Είναι μαγικό
Όποτε έχω τις μαύρες μου
Εγώ συρρικνώνομαι
Και αυτό ψηλώνει
Κλείνομαι
-Παράξενο κορίτσι
-Με τρομάζει
Εκεί μέσα δεν ξημερώνει ποτέ
Δεν έχω κοντά κανέναν
Εγώ κι ο εαυτός μου
-Εγωιστικά παράλογο, είπε
Ο γιατρός μπήκε στο καπέλο του
Κι εγώ στο δικό μου
NEED SOME SPACE
Αμέτρητες φορές παρακαλώ
Να σταματήσω να σκέφτομαι
Μπας και γίνω
Κάτι λίγο ευτυχισμένη
Είμαι καταδικασμένη
Σε μια ενδιάμεση σφαίρα
Πλανιέμαι
Κάπου ανάμεσα
Στον κόσμο και τους πλανήτες
Κάπου ανάμεσα
Στη γη και τον ουρανό
Μετεωρίτης
Ένα σώμα
Που δεν μπορεί να ενσωματωθεί
Ένα σώμα
Που εκλιπαρεί
Για μια λανθασμένη τριβή
Μήπως αναφλεγεί
*Από την ποιητική συλλογή «Βλέπω ακόμα παιδικά», εκδ. Θράκα (2017).
ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ
μετά την Virginia Woolf
Αγαπητή Virginia,
Την παιδική φιγούρα
Τη ρουφά
Η ηλεκτρική σκούπα
Έμαθα πρόσφατα ότι οι γάτες δεν φέρνουν την ευτυχία
Και αφήνουν -ακόμα- τη ρετσινιά της γεροντοκόρης
Το μωρό μου φτύνει τη φρουτόκρεμα στα μούτρα
Ενώ είμαι έτοιμη για το μεροκάματο
Μέχρι να μαζέψω λεφτά για βιβλία τελειώνει η αντιρυτιδική
ΚΑΚΗ ΣΥΣΤΑΤΙΚΗ
Δεν μπορώ
Να σου μιλήσω για έρωτα
Είμαι καταθλιπτική
Εθισμένη
Σε χάπια / βιβλία / μοναχικότητα
Κλαίω για ώρες χωρίς λόγο
Γελώ με το ίδιο - Είμαι παιδί
Τρώω την σοκολάτα απ’ το κρουασάν ενώ περιμένω
ακόμα στο ταμείο
Δεν συχνάζω πουθενά
Δεν κοιμάμαι καθόλου ή κοιμάμαι πολύ
Ξεχνώ να σβήσω τον φούρνο
Κάνω άπειρες σκέψεις το δευτερόλεπτο
Ξεχνώ να λέω σ’ αγαπώ
Απεχθάνομαι όσους θέλουν να με σώσουν
Δεν έχω προίκα
Παράξενο κορίτσι επαρχίας;
Έχω γύμνια
Αν αντέχεις
Πάρε με
MISSION IMPOSSIBLE
Στα τριάντα
Έπρεπε να ολοκληρώσω
Τη θηλυκή αποστολή μου
Δεν είμαι καλή μάνα
Είναι ίδιο εγώ
-Αναγνωρίζω τώρα
Τον τρόμο των γονιών μου-
Αντιδραστικό
Ασυμβίβαστο
Το χειρότερο: γράφει
Δεν αντέχει τη ζωή του
Δεν αντέχει τη μάνα του
Δεν αντέχω το παιδί μου
Δεν έχω παιδί
Ο ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟΣ
Έβγαζε το στυλό απ’ τη μύτη
Και το έγλειφε
Σκούπιζε τις μύξες του
Στο μανίκι
Έχωνε το σβηστήρι του στον κώλο
και το μύριζε
Ευτυχισμένος
Τον δείχναμε: Τέρας, τέρας
Στη γυμναστική καβαλούσε το πεζούλι
Στις γιορτές δεν είχε λόγια
Και στο λεωφορείο
Κανείς δεν τον ήθελε δίπλα του
Οι γονείς του επέμεναν
Να τον κάνουν αστροναύτη
Οι δάσκαλοι να του μάθουν
Savoir vivre
Κι εμείς τον βάζαμε στη μέση
Τυφλόμυγα
ζζζ κάναμε
Και τον χτυπούσαμε
Μέχρι να μελανιάσει
Όταν ερχόταν ο επιθεωρητής
Γινόταν μπαλάκι στα τμήματα
-Όλα λειτουργούν ομαλά
Έλεγε η δασκάλα
Εμείς το βεβαιώναμε
ΚΑΜΟΥΦΛΑΖ
Στα δέκα
Παίζαμε το ζευγάρι
Εκείνη έκανε τον άνδρα
Εγώ τη γυναίκα
Έτσι μάθαμε τους ρόλους
Φόρεσε κάτι φαρδύ
Nα κρύψει το στήθος της
Τη φίλησα
Ζωγραφίζοντάς της ένα μουστάκι
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Σε τριάντα χρόνια
Θα εξακολουθώ να μην πηγαίνω σε reunion
Θα λένε: απέτυχε
Ούτε άνδρα, ούτε παιδί
Θα τη γεροκομήσουν τα βρωμόγατα
Θα ’θελα να ζαρώσουμε μαζί
Έτσι όπως ζαρώνουν
Τα καραμελωμένα μήλα
Στον φούρνο
ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΩΡΑΩ ΣΤΟ JEAN ΜΟΥ
Σιχαίνομαι
Το εσώρουχο στο αιδοίο μου
Το κουμπί στον αφαλό μου
Τις τιράντες του σουτιέν
Στην πλάτη μου
Τις βρεγμένες τρίχες
Των μαλλιών μου
Τις τσίμπλες
Στα μάτια μου
Σιχαίνομαι
Εσένα
Εμένα
Τη γάτα μου
Σιχαίνομαι ό,τι μ’ αγγίζει
*Από την ποιητική συλλογή «Κάτω απ’ το πάπλωμα» (Σαιξπηρικόν, 2020)
Βιογραφικό σημείωμα
Η Αντωνίνη Σμυρίλλη γεννήθηκε στη Λάρνακα, το 1987. Σπούδασε Φιλοσοφία, Παιδαγωγική και Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ειδική και Ενιαία Εκπαίδευση αλλά και στην Θεωρία και Φιλοσοφία της Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, όπου εκπονεί διδακτορικό στη Θεωρία και Φιλοσοφία της Εκπαίδευσης. Η πρώτη της ποιητική συλλογή Βλέπω ακόμα παιδικά (Θράκα, 2017) ήταν υποψήφια για το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα στα Ελληνικά Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες: ΟΙ ΝΕΟΤΕΡΟΙ, Κύπριοι ποιητές και ποιήτριες 1981-2001 (Αρμίδα 2020), Ξύπνησα σε μια χώρα: Ελληνική ποίηση σε ενεστώτα χρόνο, Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ – Παράρτημα Ελλάδας (2019), Ανθολογία κυπριακής ποίησης 1960-2018 (2018), Ανθολογία Νέων Κύπριων Ποιητών (Βακχικόν, 2018). Η δεύτερη ποιητική της συλλογή Κάτω απ’ το πάπλωμα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν τον Μάιο του 2020.
* Η φωτογραφία της ποιήτριας Αντωνίνης Σμυρίλλη, ανήκει στον Χάρη Παναγιώτου.
