Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" υποδέχομαι τη λογοτέχνιδα Τζούτζη Μαντζουράνη. Η καλεσμένη μου σπούδασε Κριτική Γαλλικής Λογοτεχνίας και Γαλλικού Κινηματογράφου. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε γνωστά έντυπα, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων και υποδοχής VIP στο Ιππικό Κέντρο στην Ντόχα του Κατάρ, επιμορφώτρια στα προγράμματα του Εργαστηρίου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του Τμήματος Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολείται με την ποίηση και τη λογοτεχνική μετάφραση. Έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές κι ένα πεζογράφημα. Έργα της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και στα ισπανικά. Ποιήματα και πεζά της έχουν φιλοξενηθεί στα δυο blogs που διατηρεί, καθώς και στον λογοτεχνικό ηλεκτρονικό τύπο. Η ποίησή της είναι αφηγηματική, προσωποκεντρική, εξομολογητική. Ο λόγος της είναι σμιλεμένος, γλαφυρός, συναισθηματικά βαθύς. Χωρίς να είναι απλοϊκός, κυλά αβίαστα κι αυτός που έρχεται σ' επαφή με τα γραπτά της ,λαμβάνει άμεσα τα μηνύματα. Η ποιήτρια εμπνέεται από τον έρωτα, τις οικείες σχέσεις, τις επιθυμίες, τις παρορμήσεις. Συνομιλεί με το παρόν, αναμετριέται με τις αναμνήσεις, συμφιλιώνεται με την απώλεια. Όταν διαβάζω ποίησή της, η δημιουργός με πείθει ότι αυτά που περιγράφει έχουν γίνει ακριβώς έτσι. Δεν έχει σημασία αν όντως φωτίζει αληθινές ιστορίες περνώντας τες από το φίλτρο της ψυχής. Είναι χάρισμα όμως να γράφεις τόσο ζωντανά που ο αναγνώστης να βλέπει μπροστά του αυτά που αφηγείσαι με την πένα σου. Θ' απολαύσουμε έντεκα θαυμάσια ποιήματά της!
Από την ποιητική συλλογή "23 συνθέσεις πάνω σε ένα πορτρέτο"
ΕΡΩΤΙΚΟ 5.
"ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ"...
Αίσθηση μαγική.
Ρίγος του κορμιού, σαν το ράγισμα φίνας πορσελάνης.
Το χέρι του να χαϊδεύει το γυμνό κορμί της, τα λινά σεντόνια
να τρίζουν σε κάθε τους κίνηση.
Έξω από το παράθυρο, ο ήλιος να καίει με το άγγιγμά του, και οι
μυρωδιές της θάλασσας και των τροπικών λουλουδιών να
ανακατεύονται και να τους ζαλίζουν.
Ηλιοκαμένα, γυμνασμένα κορμιά, σκουρόχρωμο το δικό του, πιο
απαλό, σταρένιο το δικό της.
Σηκώθηκε με μια ήρεμη γατίσια σε χάρη κίνηση από το κρεβάτι και
βγήκε γυμνή στο μπαλκόνι να απολαύσει την απεραντοσύνη του
Ατλαντικού μπροστά της. Εκείνος, ντροπαλά και αμήχανα, φόρεσε
το παντελόνι του, και γυμνός με το όμορφο στέρνο του πήγε δειλά
προς το μέρος της, ψιθυρίζοντας κάτι σε μια γλώσσα που της ήταν
σχεδόν άγνωστη...
Ό,τι και αν κατάλαβε, προτίμησε να μην το δείξει... Του χάιδεψε
απαλά το πρόσωπο χαμογελώντας αινιγματικά και ξαναγύρισε το
βλέμμα της απλανές προς τον ωκεανό...
Έκλεισε τα μάτια της, ταυτόχρονα με την πόρτα που έκλεινε σιγανά
πίσω της...
Μισούσε τους αποχαιρετισμούς.
ΕΡΩΤΙΚΟ 16.
ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ.
Έγειρε το κεφάλι της
πάνω στον καμβά.
Ακούμπησε ελαφρά
πάνω στον ώμο του
όμορφου άντρα.
Το μάγουλό της ρίγησε
στην αφή με το πορτραίτο.
Ο δικός της Ντόριαν Γκρευ.
Δεν την ενδιέφερε που δεν γερνούσε
αυτός.
Το σημαντικό ήταν πως την κρατούσε
ζωντανή εκείνη.
Τα χείλη της ακούμπησαν απαλά,
τα ζωγραφισμένα δικά του.
Ένα βελούδινο φιλί
με γεύση λαδομπογιάς
έμεινε στο στόμα της.
Χάιδεψε το αρυτίδιαστο μέτωπο.
Έκλεισε τα μάτια,
κάθισε μαλακά στο πάτωμα,
δίπλα στο ολόσωμο πορτραίτο.
"Τσάκισα" ψιθύρισε...
Και έμεινε εκεί, καθισμένη
στο πάτωμα
μέχρι που νύχτωσε.
Από την ποιητική συλλογή "29-ολονυκτίες-ενός-δίσεκτου-Φεβρουάριου"
ΠΡΩΤΗ ΒΡΟΧΗ
Άλλαξα τα σεντόνια.
Αέρισα τα μαξιλάρια, άλλαξα τις μαξιλαροθήκες.
Έστρωσα φρέσκο το κρεβάτι.
Άλλαξα στο μπάνιο τις πετσέτες,
έπλυνα το μπουρνούζι σου ξανά.
Ύστερα πλύθηκα και λούστηκα,
στολίστηκα σαν νύφη
για το γάμο.
Έξω, στον κήπο, άρχισε να βρέχει.
Περίμενα μετρώντας τις σταγόνες της βροχής
πάνω στο πλακόστρωτο.
Μία, δύο, πέντε, δέκα, εκατό, χίλιες.
έχασα τον λογαριασμό.
Νύχτωσε πια.
Δεν ήρθες.
Βρέχει ακόμα.
Η πρώτη βροχή του φθινοπώρου φέτος.
Και πάνε χρόνια πολλά,
που περιμένω...
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Την επόμενη το πρωί, ξημέρωσε ο Μάρτης.
Μπήκε φουριόζος, όπως κάνει πάντα,
Είχε ένα σταθερό δυνατό μάλλον αεράκι, και μια
χλιαρή λιακάδα.
Την ώρα που πίνανε τον καφέ τους, πήρε άσπρη
και κόκκινη κλωστή και του έφτιαξε «Μάρτη»,
για να μην τον «κάψει» ο ήλιος. Μετά έκανε
έναν και για κείνη και του ζήτησε να της το δέσει
στον καρπό της.
Δεν αντάλλαξαν ποτέ όρκους αιώνιας πίστης και
αγάπης, δεν φόρεσαν ποτέ δαχτυλίδια γάμου,
δεν έζησαν καν μαζί.
Μα, λένε ότι όταν μετά από πολλά χρόνια
βρήκανε τους τάφους τους δίπλα δίπλα, το μόνο
που είχε απομείνει για να τους αναγνωρίσουν
ήταν δυο μισολιωμένα μαρτιάτικα βραχιολάκια
από άσπρη και κόκκινη κλωστή..
Από την ποιητική συλλογή "Καφές και τσιγάρα"
ΚΟΚΚΙΝΟ ΦΑΝΑΡΙ
Σταματημένη στο φανάρι
Στην κίνηση της Κηφισίας.
Άλλη μια μέρα χωρίς αποτέλεσμα,
ακόμα μια μέρα
σαν τη χτεσινή
η μήπως χειρότερη;
Ανάβει το πράσινο μα κανείς δεν κουνιέται
όλα έχουν μείνει παγωμένα
στην ίδια θέση.
Πλησιάζεις το παράθυρό μου
με το χέρι σου
δειλά προτεταμένο.
Μη μου ζητάς ελεημοσύνη ρε φίλε,
μόνο απελπισία έχω πια
να σου δώσω...
ΣΑΛΩΜΗ
Και έρχεσαι τώρα και μου ζητάς συγγνώμη!
Να σου συγχωρέσω τι;
Εγώ, η πιο αμαρτωλή, απ’ όλους!
Εγώ, που δεν μπορώ πρώτα απ’ όλα,
να συγχωρέσω τον εαυτό μου.
Για όλα μου τα κρίματα...
Τι άφεση αμαρτιών να δώσω;
Γιατί σ’ αγάπησα;
Γιατί σε φρόντισα;
Γιατί σε άφησα;
Γιατί κοίταξα να σωθώ
Απ’ τον εαυτό μου
και από σένα;
Φύγε...
Άσε με τυλιγμένη στα πέπλα μου.
Να χορεύω τις νύχτες
περιμένοντας να ξημερώσει
και να μου φέρουν
να φιλήσω τα χείλη σου,
ακόμα ζεστά
από το κομμένο κεφάλι!
Από την ποιητική συλλογή "Τα 24 γράμματα της αλφαβήτου"
Ι-.
Ισοπέδωση αισθημάτων...
Πέρασες από πάνω μου σαν οδοστρωτήρας και δεν άφησες τίποτα όρθιο!
Και μετά θύμωσες!
Δεν είναι ο πόνος της πληγής που με κάνει να κλαίω,
δεν είναι ούτε που ακόμα μια φορά πίστεψα λάθος.
Είναι που κατά βάθος ξέρω, ότι χτυπάς εμένα, γιατί θυμώνεις με τον εαυτό σου.
Και αυτό δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω.
Δεν ξέρω πως.
Εσύ, κάνεις τις λέξεις μαχαίρια και χαράζεις την ψυχή μου.
Και μεθάς με το αίμα της πληγής μου.
Κερνάς και τους φίλους σου,
και όλοι μαζί, γιορτάζετε και διασκεδάζετε...
Κοιτάξου στον καθρέφτη αγάπη μου,
Θα δεις πως,
εγώ αιμορραγώ, αλλά εσύ είσαι χλωμός σαν πεθαμένος...
από σένα φεύγει η ζωή από μέσα σου.
Και συνειδητοποιείς ότι δεν την έχεις ζήσει τελικά.
Την άφησες να περάσει μέσα από τα χέρια σου,
την σκόρπισες, στα χαμένα...
την πέταξες, και συνεχίζεις να την πετάς στα σκουπίδια...
Εγώ αιμορραγώ από τις μαχαιριές σου,
αλλά,
κάθε βράδυ παίζω καινούργιες μουσικές...
και θα πεθάνω κάποια στιγμή,
όπως όλοι μας εξάλλου,
αλλά θα πεθάνω χορεύοντας...
Κ-.
Καλύτερα έτσι.
Πολύ καλύτερα...
Το σπίτι είναι άδειο και σιωπηλό.
Στο ψυγείο έχουν ήδη αρχίσει να μουχλιάζουν τα τελευταία μας ψώνια...
Κάποιο κομμάτι παρμεζάνας έχει περισσέψει ξερό πια κι αυτό, μόνο για τρίψιμο κάνει,
αλλά, ποιος μαγειρεύει πιά;
Ένα μισοάδειο μπουκάλι κρασί, πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, κοντεύει να γίνει ξύδι.
Τα τασάκια είναι όλα στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο, πλυμένα και καθαρά...
Δεν χρησιμοποιούνται πια.
Η σιωπή, απλώνει τον ιστό της μαζί με τις αράχνες,
στις μπαλκονόπορτες που έχουν να ανοίξουν από τότε που έφυγες.
Ο κήπος είναι πάντα δροσερός, και ευωδιάζει.
Έτσι μου λένε όσοι τυχαίνει και περνούν απ' έξω.
Ο κηπουρός πρέπει να έρχεται πάντα, δεν τον βλέπω ποτέ,
ούτε και εκείνος βλέπει σημάδι ζωής στο σπίτι.
Κι όμως, μέσα είμαι!
Εδώ!
Ακόμα!
Στο μπάνιο, το μπουρνούζι μου, μιλάει στην μόνη πετσέτα που υπάρχει στην πετσετοθήκη.
κάνουν, το ένα παρέα στο άλλο.
Αυτά δεν αντέχουν να είναι μόνα τους...
Το μαξιλάρι σου, το βράδυ, έρχεται κρυφά προς τη μεριά μου,
να νοιώσει και αυτό λίγο ανθρώπινο κεφάλι, λίγη ανάσα...
μαζεύει και κανένα στεγνωμένο δάκρυ για να 'χει ανθρώπινη επαφή...
Νομίζω σήμερα, είναι η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου.
Ακούω και μουσικές, απέξω...
Είναι η μέρα της μουσικής.
Στο σπίτι βασιλεύει απόλυτη ησυχία.
Δεν θέλω φασαρία εγώ,
Δεν θέλω κόσμο, δεν θέλω ανθρώπους,
Ούτε άνθρωπο δικό μου.
Η σιωπή είναι μόνο σύντροφός μου.
Καλύτερα έτσι.
Πολύ καλύτερα...
Φαντάσου πως,
σχεδόν κινδύνεψα να σ' αγαπήσω!
Από την ποιητική συλλογή "Τα αδέσποτα ποιήματα"
ΤΟ ΚΡΙΜΑ ΤΗΣ
Παιδί της παράκλησης,
Παιδί,
μιας ικεσίας στην Παναγία.
Παιδί,
του ενός γονιού.
Παιδί,
που η μάνα σου θυμάται
τον οργασμό που σε γέννησε.
Παιδί,
ενός πατέρα που δεν σε θέλησε.
Παιδί,
που τώρα θα 'σουν 16 χρονών.
Παιδί,
που αν είχες γεννηθεί
θα σε λέγαν Ρόζα-Ελένη ή Ορφέα.
Παιδί,
που πετάχτηκες στα απόβλητα ενός νοσοκομείου
μαζί με τόσα άλλα.
Παιδί,
που δεν έγινες ποτέ.
Παιδί και Κρίμα μου.
Παιδί δικό μου.
Παιδί μου!
Η ΦΛΟΓΑ ΝΑ ΚΑΙΕΙ
Μια φλόγα, όλη η ζωή μου.
Ενός μικρού κεριού
που καίγεται δίπλα στο εικονοστάσι.
Ισχνό κεράκι, λυγερό,
η φλόγα του να λιώνει
τον κορμό, λίγο λίγο.
Σιγανά και ταπεινά,
δίπλα στα άλλα.
Ευχή, προσευχή και ελπίδα
καίγονται μαζί με την απόγνωση
και την πίκρα.
Μια άμορφη μάζα από κερί,
μένει στο τέλος.
Ανακατωμένη με την άμμο
και το καμένο φυτίλι.
Σβήνει η φλόγα,
σαν λιώνει το κερί,
Μα η ζωή,
δεν τελειώνει.
Ούτε η κούραση
βρίσκει ανάπαυση....
Σέρνεται η ψυχή,
από το ένα κερί στο άλλο.
Για να μένει η φλόγα,
πάντα ζωντανή.
ΣΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ ΜΟΥ ΝΕΚΡΟΥΣ
Αδερφέ μου,
Θέλω να μιλήσουμε,
θέλω ν' ακούσω την φωνή σου,
να σε ρωτήσω και να με συμβουλέψεις...
Μα, είσαι πεθαμένος,
πάνε χρόνια τώρα ...
Κι όμως, σαν χτες είναι,
που τα λέγαμε... που με άκουγες,
Να σου λέω τα παράπονά μου, τις πίκρες μου,
τις αγωνίες μου...
Μάνα,
Πώς πέρασαν τόσα χρόνια κιόλας,
από την τελευταία φορά που
χώθηκα στην αγκαλιά σου
και έκλαψα;...
Και μου χάιδευες το κεφάλι,
και, "σώπα κορίτσι μου, σώπα" έλεγες
και όλα πέρναγαν... όλα.
Πατέρα,
Δεκαπέντε χρόνια μετράω πια,
στην πλάτη μου,
τα χρόνια που μου λείπεις...
Σαν τον Σίσυφο τα κουβαλάω,
πάνω κάτω, πάνω , κάτω...
και τίποτα δεν αλλάζει.
Όσα μου 'μαθες, μπούσουλας
στη ζωή μου...
Δεν με γλιτώνουν από τα λάθη και τις κακοτοπιές,
αλλά, είναι εκεί, πάντα,
να δηλώνουν την παρουσία σου...
όταν τα έλεγες,
και την απουσία σου τώρα που τα σκέφτομαι....
ένα ένα...
Αχ! Πώς, μεγαλώνουμε με κάθε θάνατο, δικό μας...
Μεγαλώνουμε με τον πρώτο,
και αρχίζουμε σιγά σιγά,
να γερνάμε από τον δεύτερο και μετά....
Κι όταν μείνουμε μόνοι πια,
έχουμε γεράσει τόσο, που,
έρχεται και η δική μας η στιγμή...
Αφήνοντας κάποιον άλλον
να μεγαλώνει στη θέση μας,
ή και κανέναν...
Βιογραφικό σημείωμα
Η Τζούτζη Μαντζουράνη γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει Κριτική Γαλλικής Λογοτεχνίας και Γαλλικού Κινηματογράφου, στο PEPPERDINE UNIVERSITY στο Λος Άντζελες των ΗΠΑ. Έχει εργασθεί ως δημοσιογράφος στα περιοδικά 'Επίκαιρα' και 'Μία' και στην εφημερίδα 'Μετρό', από το 1986 μέχρι το 2009 , στις Δημόσιες Σχέσεις και την υποδοχή VIP στο Ιππικό Κέντρο κατά την διάρκεια των Πανασιατικών Αγώνων στην Ντόχα του Κατάρ, επίσης από το 2007 μέχρι το 2015, ως Επιμορφώτρια στα προγράμματα του Εργαστηρίου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, του Τμήματος Περιβάλλοντος, του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολείται με την ποίηση και την λογοτεχνική μετάφραση έχοντας μεταφράσει ποίηση της Ντόροθυ Πάρκερ, του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, του Ρενέ Σαρ, του Τζακ Χίρσμαν της Κάρολυν Φορσέ, του Τσαρλς Μπουκόφκυ, από την Αγγλική στην Ελληνική γλώσσα, ενώ έχει μεταφράσει στην Αγγλική γλώσσα από την Ελληνική, ποίηση του Γιωσέφ Ελιγιά, της Δήμητρας Χριστοδούλου, της Λίνας Φυτιλή, του Γιώργου Δάγλα της Μαρίας Λαμπαδαρίδου – Πόθου και άλλων σύγχρονων Ελλήνων ποιητών. Έχει μεταφράσει επίσης από την Ελληνική γλώσσα στην Αγγλική, το θεατρικό έργο του Θεόδωρου Εσπίριτου “Η Σχεδία της Μέδουσας”. και τώρα εργάζεται πάνω στο μυθιστόρημα του Άρη Τερζόπουλου Black Mamba. Διατηρεί δύο Blogs στο διαδίκτυο, το “Cat on a hot tin roof”, www.pitsiloti.blogspot.com και www.pitsiloti.wordpress.com όπου μπορεί κανείς να διαβάσει ελεύθερα σχεδόν τα περισσότερα από τα ποιήματά της αλλά και άλλα πεζά της κείμενα. Συνεργάζεται επίσης με διαδικτυακά περιοδικά και sites δημοσιεύοντας πεζά και ποιήματά της.
Από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΙΛΝΤΙΣΙ κυκλοφορούν τα βιβλία και οι ποιητικές συλλογές της :
“Μ' ακούς; Γράμματα σε έναν φανταστικό εραστή”. 2011.
“Τα 24 Γράμματα του Αλφαβήτου”. 2012.
“Καφές και Τσιγάρα”. 2013.
“ CAFÉ Y CIGARROS” Trad. De Athina-Styliani Michou. 2014.
“LAS 24 LETRAS DEL ALFABETO GRIEGO” Trad. De Athina-Styliani Michou. 2014.
“Ο Αετός του Πάρνωνα”. 2015.
“Τα Αδέσποτα Ποιήματα”. 2015.
“29 Ολονυκτίες ενός δίσεκτου Φεβρουαρίου”. 2016.
“23 συνθέσεις πάνω σε ένα πορτρέτο”. 2019
Από τις καναδικές εκδόσεις LIBROSLIBERTAD. CA. κυκλοφορεί στα αγγλικά στον Καναδά και τις ΗΠΑ, το βιβλίο της “Μ' ακούς; Γράμματα σε έναν φανταστικό εραστή”. Με τον τίτλο: “HEAR ME OUT” Letters to my ex lover.” 2015.
FACEBOOK: Tzoutzi Mantzourani
TWITTER: Tzoutzi Mantzourani @ Pitsiloti
LINKEDIN: Tzoutzi Mantzourani
BLOG: Cat on a hot tin roof. http://pitsiloti.blogspot.com http://pitsiloti.wordpress.com
EMAIL: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
