Σήμερα θα σας παρουσιάσω την Κατερίνα Κωνσταντίνου Μάτσιου από την Κύπρο. Η φιλοξενούμενή μου έκανε Γραμματειακές Σπουδές κι έπειτα παρακολούθησε το πρόγραμμα Ελληνικού Πολιτισμού στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Έχει Μεταπτυχιακό στη Διδακτική της Γλώσσας στο Τμήμα Επιστημών της Αγωγής. Εργάζεται στο Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού ως επιμελήτρια σε σχολείο. Ασχολείται με την ποίηση και το διήγημα. Έργα της έχουν βραβευτεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς στην Κύπρο και την Ελλάδα. Ποιήματά της έχουν φιλοξενηθεί στον έντυπο κι ηλεκτρονικό τύπο, καθώς και σε συλλογικές εκδόσεις. Η ποίησή της είναι λυρική και βιωματική. Ο λόγος της είναι απέριττος, απτός , με δυνατές εικόνες και πλούσιο συναίσθημα! Εμπνέεται από την ομορφιά της φύσης, τον έρωτα, τις αναμνήσεις. Θα δούμε έντεκα ξεχωριστά ποιήματά της!
Τι γύρευες σπουργίτι;
Τι γύρευες
μικρό σπουργίτι
κείνο το θλιβερό απόγευμα
στον ηλιακό της Αγιάς Παρασκευής;
Kείνη την ώρα του σούρουπου,
τι γύρευες, παράωρα;
Φαινόσουν τόσο ανήσυχο
κείνη την πονεμένη ώρα,
μα και φερόσουν τόσο παράξενα...
Μήπως κουβαλούσες
μια ψυχούλα που 'φευγε παράκαιρα
και τώρα γύριζε να πει το στερνό αντίο;
Μήπως για να αποχαιρετήσει στερνή φορά
τους αγαπημένους;
Παράξενη αλήθεια η παρουσία σου
κείνη την πικρή ώρα του σούρουπου στον ηλιακό
Συ θα 'πρεπε από ώρα τώρα να κουρνιάζεις
στην περίτεχνη φωλιά σου
Άλλη μια μάνα θ’ ανησυχεί ...
Μην κλάψει ...
Μην αργείς ..
*******************************
Ένα Περιβόλι Ζωή
Παρακολουθώ τη ζωή και χαίρομαι,
τα γυμνά κλαδιά στο κρύο του χειμώνα, αναμένουν,
υπάρχει ζωή
Τα πρώτα ξεπετάγματα την άνοιξη,
υπάρχει ζωή
Τα μπουμπουκιασμένα άνθη
ωσάν το ζεστό καλοκαιρινό δείλι στον ορίζοντα,
δίπλα στα τρυφερά φυλλαράκια του Μαγιού
υπάρχει ζωή
Τα πρασινωπά αγουρόξινα ρόδια
στο τέλος του λιόπυρου καλοκαιριού
κρεμούν καμαρωτά απ’ τους φράκτες και κάποτε σπρώχνονται
σαν να θέλουν να αγναντέψουν τη ζωή
υπάρχει, ναι, ζωή
Και οι ανεμόμυλοι γυρίζουν μουλωχτοί
ακούραστοι πολεμιστές στο χρόνο
κάποτε κιόλας τρίζουν για να δώσουν το μήνυμα
είμαστε εδώ, στο φουσάτο του καλοκαιριού αεράκι
που ελαφροχαϊδεύει τη φτερωτή τους
Στέκονται πάντα εκεί φύλακες του περιβολιού,
παραστάτες της δεξαμενής με τις πολλές θύμησες
με τα παιδικά γέλια και τα ανέμελα παιχνίδια τους μα και τα μαλώματά τους
Το νερό κυλά γάργαρο, φλυαρίζει και αυτό μες τις πλακόστρωτες δομές
και γαργαλάει ελαφρά τους πετρόκτιστους κατεβάτες,
κυλά στη χωματίλα και στις φαγωμένες από το χρόνο πέτρες
για τη ζωή
Και ξάφνου μπήκε το φθινόπωρο
τα φρούτα γινωμένα πια στα κλαδιά τα βαρυφορτωμένα
ακούμπιστρο βρίσκουν κάποιες φορές στον ασπρισμένο τον τοίχο
Αναμένουν τα ρόδια τη συγκομιδή, ασπροκόκκινα, πανέμορφα, μεγαλοπρεπή
άλλα πάλι δεν περιμένουν και από την πολλή απαντοχή
φωνάζουν, ανοίγουν τα κατακόκκινα στόματα
με τις λαμπερές τους ρόγες να σκάζουν στα γέλια
από την πολλή την ανυπομονησία τα τρελούτσικα
και όμως αυτό είναι η ΖΩΗ
και χαίρομαι να την παρακολουθώ.
Μαραθώνιος Ατέρμων
Κάθε αγώνας έχει και ένα τέλος
και αυτό πονεί πολύ
για το γνωστό πλέον ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ
και όσο κι αν πιστεύεις πως τούτη τη φορά
δεν θα είναι σαν τις άλλες, στο τέλος ΕΙΝΑΙ
Και ξεκινάς πια για ένα καινούργιο δρόμο – λαβύρινθο,
που δεν ξέρεις πού και πώς θα είναι το ΤΕΡΜΑ.
Φορτίζεις ξανά με δύναμη την ψυχή και το σώμα.
Προχωράς... Ελπίζεις...
Για μια καινούργια ΑΡΧΗ ή ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ
Έτσι είναι λοιπόν η ζωή;
Κι όμως μην τα παρατάς ποτέ
ΠΡΟΧΩΡΑ!
Ημερολόγιο (-πολέμου-) ...
Έγραφες είπες …
Τα απομνημονεύματά σου
τότε …
κάθε βράδυ
Τότε που σας ’παιρναν
δυο, δυο οι βάρβαροι
κάθε βράδυ
Κι’ ήρθε και η δική σου σειρά,
η μάνα σου οδυρόταν,
μα πάλεψε τους βάρβαρους
Κι’ εσύ όλα τα κατέγραφες,
στα πιο βαθιά μύχια της ψυχής σου,
είπες…
τώρα το ’χεις ξεχασμένο
σε κάποιο επτασφράγιστο συρτάρι
το ημερολόγιό σου
ποιος τολμά να τ’ ανοίξει μετά από τόσα χρόνια,
τα δευτέρια με τις πικρές, τις ατιμασμένες θύμησες;
Το ’χεις καλά κλειδώσει στην πονεμένη σου ψυχή,
των 18 ανέμελων καλοκαιριών σου.
Ανατολής κτίση
Πώς να περιγράψω, πώς;
Πώς κτίζεις τα πρωινά σου;
Κάστρα στολίζουνε
ροδακινιά το ξύπνημά σου
Τείχη και φρούρια ζαφειριά
περίγυρά σου
Ρομαντικούς συλλογισμούς
ακόμη και γι’ αγροίκους λήθαργους
κτίζεις εσύ Ανατολή
νωρίς στο ξύπνημά σου
*******************
Έχει γεμίσει χαραμάδες
η ζωή
σαν σαπιοκάραβο
κουβάρι αμολημένο
στην καταπακτή
της ψυχικής υστερίας
λοστρόμοι και ναύτες
του μυαλού ναυάγια
ψάχνουν για το μαύρο κουτί
της αλαφροσύνης του χαμού
παιχνιδίζουν ίριδες φωτός
στην επιφάνεια
μα στα έγκατα
φουρτουνιάζει ο εγκέλαδος
Χρονοδιάγραμμα ...
Πόση υπόσταση
να έχει το μετά;
Μισή, μια ώρα;
μια μέρα, μια ισημερία;
μια βδομάδα;
ένα γέμισμα του φεγγαριού ;
ένας χειμώνας, ένα καλοκαίρι;
μια ζωή;
μια αιωνιότητα;
Πόση άραγε;
΄Η μήπως το ΜΕΤΑ στερείται υποστάσεως
Παρά τη λίμνη
Σ’ ατενίζω που 'χεις
πια στερέψει
παρακολουθώ αγωνιωδώς
που σου σκάβουν
τα σπλάχνα
για τσιμεντότοιχους ...
σε βλέπω σιμά που χάνεσαι
και υποφέρω
Το φεγγάρι πού θ’ ανταμώνω πια;
Ένα πρωινό
Σε ποιο κάστρο σου
να 'ναι θρονιασμένοι οι Θεοί
τούτο το πρωινό που δακρύζεις;
Σε ποια αυλακωμένα σύννεφα
να σέρνουν τ’ άλογα τις άμαξες αρχόντων
και που οι χωρικοί τ’ άροτρά τους;
Με την ευκαιρία:
- Γιατί με το γράψιμο να μην απολαύσω δεύτερη φορά
αυτό το θέαμα ...;
Θέαμα ωραίο αντικρίζουν σήμερα τα μάτια μου
αλήθεια: ΒΡΟΧΗ !
οι στάλες αδρές
τις ακούω που πέφτουν στο χώμα,
που ορμούν στα τζάμια,
που χαστουκίζουν τα κεραμίδια της στέγης
που τις πλευρίζουν οι τροχοί των αυτοκινήτων
στο μαυριδερό κράμα της ασφάλτου,
τις βλέπω που γαργαλίζουν νοερά
τα φυλλαράκια της πετούνιας στον ανθώνα,
που καταβρέχουν το ζωηρό παιδί
που τρέχει ανάμεσά τους για να τις βαστάξει ευλαβικά,
για λίγο, στις τρυφερές παλάμες του
που ...
υπάρχουν πολλά ... που ...
Μα ας χαρώ τώρα τούτη τη θεσπέσια μελωδία της ουράνιας σπονδής,
της θεϊκής αγάπης
την επουράνια προσφορά
*******************
Πόσα χωράει τούτο το παράθυρο;
Λεμονιές, μανταρινιές, πορτοκαλιές
Σειρές οι καλαμιώνες
Κι’ η γιαγιά η συκαμινιά
με την εγγονή της
Κι οι αιώνιες ιέρειες ελιές
Κι’ η 'μυγδαλιά νυφούλα
παρανυφάκια οι ροδακινιές
την πλαισιώνουν
Κι’ οι συκιές, οι μεσπιλιές κατόπιν
Το περιβόλι σαν στρατώνας
οι ροδιές οι χαμηλοβλεπούσες
στρατιώτες πιστοί, πειθαρχημένοι
Να και μια καρυδιά
που δεν μας καταδέχεται
καιρό τώρα περήφανη
Και τούτο το στάρι γύρω-γύρω
πράσινο χαλί να χασμουριούνται τα ζα
και να ονειροπολούν
και τα πετούμενα
να τιτιβίζουν χαρμόσυνα μηνύματα
Πιο 'κει οι ανεμόμυλοι παραστάτες
και τα καμπαναριά
οδηγοί της σκέψης και της ψυχής
Πόση αρμονία χωρεί τούτο το παραθύρι
Πόση ηρεμία!!
Βιογραφικό σημείωμα
Κατάγεται από τη Σωτήρα Αμμοχώστου και την Επτακώμη Καρπασίας. Είναι έγγαμη με τον Αδάμο Σ. Μάτσιου και μητέρα τριών παιδιών, του Σωτήρη,της Ανδριανής και του Γιώργου. Κατέχει Δίπλωμα Γραμματειακών Σπουδών και Πτυχίο από το πρόγραμμα Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό, του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου, με κατεύθυνση Φιλολόγου καθώς και Μεταπτυχιακό στη Διδακτική της Γλώσσας στο Τμήμα Επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστημίου Κύπρου. Εργάζεται στο Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού ως επιμελήτρια σε σχολείο. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά της Κύπρου και σε συλλογικές ποιητικές εκδόσεις στην Κύπρο και στην Ελλάδα, καθώς επίσης και σε διάφορα ιστολόγια. Το έργο της, ποίηση και διήγημα, έχει βραβευτεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς στην Κύπρο και στην Ελλάδα.
