Σήμερα θα σας παρουσιάσω μια πολύ ισχυρή ποιητική φωνή με καταγωγή από τη Χίο . Η Πόπη Παντελάκη έχει σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία κι εργάστηκε στην εκπαίδευση ως καθηγήτρια Αγγλικών για πολλά χρόνια. Έχει συμμετάσχει σε διάφορες ποιητικές ανθολογίες κι έχει βραβευθεί για την ποίησή της σε σημαντικούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Γράφει ακόμη στίχους για τραγούδια. Εμείς θα τη γνωρίσουμε μέσα από έντεκα ποιήματά της, οκτώ από τα οποία μεταφρασμένα και στην αγγλική γλώσσα. Θ'ακούσουμε ακόμη το εξαιρετικό τραγούδι "Μην πεις ότι δεν έζησες", σε στίχους δικούς της, μουσική του Ηλία Πολίτη κι ερμηνεία του Παντελή Θαλασσινού.
Φυτρώνει ο σπόρος
Μάτια τρομαγμένα πουλιά
δικαιοσύνη δεν θα βρείτε στον κόσμο
Το τραγούδι της θάλασσας άκου
Δες τον βράχο πως αντιστέκεται
στη μανία των κυμάτων
Δες το κυκλάμινο στη ρωγμή της πέτρας
Κοίτα τον χορό των άστρων
και τον στροβιλισμό των γαλαξιών
Κάπου μακριά σκάει το χώμα
φυτρώνει ο σπόρος
Η νύχτα μια αγκαλιά για όσους αγαπούν
κι ονειρεύονται
για όσους πονούν και μαθαίνουν
για όσους κοιμούνται στη βροχή
The seed begins to grow
Eyes like trembling birds
You are not going to find justice
in this world
Listen to the singing of the sea
Look at the rock that resists the fury
of the waves
the cyclamen that sprouts
in the crack of the stone
Look at the dancing of the stars
And the galaxies’ spinning
Somewhere far away the soil is cracking
The seeds are growing
The night is embracing those who love and are dreaming
Those who feel pain and are learning
Those who are sleeping in the rain
Από βασιλική γενιά
Τι είναι αυτά τα βουνά
που έρχονται ξαφνικά κατά πάνω μας ;
Αυτή η απειλή σαν Δαμόκλειος σπάθη
επί της κεφαλής δικαίων και αδίκων ;
Η νύχτα Σαλώμη απλώνει
τα μαύρα πέπλα της σκεπάζοντας
τα όνειρα
Σαγηνευτική η πανσέληνος
Οι άνθρωποι ακουμπούν τις μάσκες
στο κομοδίνο
Πρόσωπα παραμορφωμένα
από τον κάματο της μέρας
και την αγριότητα των καιρών
Χρόνια μας πότιζαν κώνειο
σε μικρές δόσεις μέσα σε άκρατο οίνο
Τώρα γίναμε ανθεκτικοί στις επιθέσεις
των λύκων
Τώρα έφυγε ο φόβος
και η αλήθεια λάμπει χιλιάδες ήλιοι μαζί
Ανακαλύψαμε τις ρίζες μας
Είμαστε από βασιλική γενιά
Royal generation
What are these mountains that suddenly are coming
towards us ?
this threat like the sword of Damocles
over the heads of fair and unfair men ?
The night – Salome covers with her black veils
the dreams
The full moon is alluring
The people leave their masks on the bedside
table
Distorted faces because of the day’ s labour
And the wild times
For years they gave us conium in small portions
in pure wine
So now we became invulnerable
We can resist the wolves’ attacks
There is no fear anymore
And the truth shines – thousands of suns together
We discovered our roots
We are of a royal generation
Το ποίημα
Τι είναι το ποίημα ;
Ένα ράπισμα ξαφνικό στο πρόσωπο ;
Μια ξυραφιά που χαράζει το δέρμα ;
Μια πανσέληνος του Αυγούστου ;
ο έναστρος ουρανός ;
μια κατάδυση στα μύχια της
ψυχής ;
ένα φευγαλέο φιλί ;
το χάος ;
η ελπίδα που αχνοφέγγει στο βάθος ;
όλα ή τίποτα ;
The poem
What is a poem ?
A sudden slap on the face ?
a cut in the vains engraving the skin
A full moon in August ?
A starry sky ?
A diving in the soul’s depth ?
A quick kiss ? Chaos ?
Hope which is flickering
Οι άγγελοι
Οι στρατιές των αγγέλων
με τα μελαγχολικά μάτια
κατεβαίνουν τις αέρινες σκάλες
κι ακουμπούν στη λάσπη
και το χώμα
Ανακατεύονται στο βρώμικο πλήθος
Βοηθούν τον λαχειοπώλη στη γωνία
να πουλήσει τα λαχεία του
Μαζεύουν τα δάκρυα των παιδιών
σε ασημένια δισκοπότηρα
Τις ακρωτηριασμένες ελπίδες
σε πορφυρά μαντήλια
Κι αναλήπτονται σε πύρινες φλόγες
The angels
The armies of angels
with the melancholic eyes
are descending the ethereal ladders
of the sky
and step on the soil and the mud
They mingle among the dirty crowd
They help the poor lottery seller
in the corner
to sell all their lotteries
They collect the children’ s tears
In the holy-grails
The mutilated hopes are gathered in red scarves
In the end of the day
they are ascending in flames
Φθόνος
Αυτοί που πέρασαν μέσα από τις φωτιές
χωρίς να καούν
αυτοί που ζέσταναν τα όνειρα στην αγκαλιά τους
ώσπου να βγάλουν φτερά
Αυτοί που γεύτηκαν το μέλι και τη χολή
Από τα ίδια χείλη
Αυτοί έγιναν δέντρα ψηλά με ρίζες βαθειές
και κόκκινα μήλα ανάμεσα στα φυλλώματα
Αυτούς οι άνθρωποι λιθοβόλησαν πρώτα
Envy
Those people who passed through the fire
without being burnt
those who kept their dreams warm
in their arms until they had wings
Those who tasted honey and bitterness
from the same lips
Those became high trees
with deep roots
and red apples on their green branches
Those were the first to be thrown stones at
by the others
Άχθος αρούρης
Είναι μια μικρή μπάλα
από πηλό και δάκρυ
από αίμα και πηλό
Μια μικρή μπάλα που γυρίζει αδιάκοπα
ανάμεσα στ΄αστέρια του γαλαξία
Πάνω της μυρμηγκιές τ΄ανθρωπάκια
ξυπνούν
αγαπούν
μισούν και σκοτώνονται
καθώς οι μέρες διαδέχονται η μία την
άλλη
σαν κουρδισμένα στρατιωτάκια
Είναι μια μικρή μπάλα
Από ιδρώτα και λάβα
Από αίμα και φως
Γυρίζει αέναα στο άπειρο σύμπαν
κουβαλώντας την ιστορία του Ανθρώπου
τη Γέννηση
τη ζωή
το θάνατο
Τόσο βάρος σε μια διάπυρη σφαίρα
Τόσο αιώνιο βάρος
(*) Άχθος αρούρης : βάρος της γης
The burden of Earth
It is only a small ball of clay and tears
Of water and blood
A small ball spinning around eternally
amongst the other stars of the galaxy
On it billions of people wake up
love and hate
kill each other
as the days pass one after the other
like well trained soldiers
Just a small ball made of sweat and lava
Blood and light spinning monotonously
In the endless universe
Carrying the history of Man
Genesis
Life and death
Such a heavy burden on a redhot planet
Such an everlasting burden
Ο δήμιος
Με κατασκοπεύεις
Σε βλέπω από το παράθυρο
φοράς καπαρντίνα , ρεπούμπλικα
μαύρα γιαλιά
Έχεις ύφος αδιάφορο δήθεν
Καπνίζεις
Ξέρω ότι είσαι πάντα εκεί
εαυτέ μου
σκιά μου
δήμιε
Με παρακολουθείς νυχθημερόν
Ψάχνεις να βρεις λάθη
Και στο πρώτο ολίσθημα
Να με στήσεις στον τοίχο
Θα σταθείς απέναντι
με βλέμμα παγερό
και θα στοχεύσεις
κατευθείαν στην καρδιά
The executioner
You are spying on me
I can see you from my window
You are wearing a gabardine
a trilby hat - black glasses
your style is rather careless
smoking
I know you are always there
You are my alter ego
my shadow
my executioner
You are spying on me day and night
Waiting to see my mistakes
and when you find me guilty of fault
you set me against the wall
You stand opposite
Eyes frozen
Aiming at my heart
Αγάπησα τον ποιητή
Αγάπησα τον ποιητή που έγειρε στην πέτρα
κατάκοπος να ονειρευτεί
Αγάπησα τον ποιητή που χόρεψε στη βροχή
ανυπόδητος
Αυτόν που γεμίζει νερό τις παλάμες
για να δροσίσει μάτια πυρετικά
και να ποτίσει τα πετεινά τ ΄ουρανού
Που μετράει τ΄άστρα τις νύχτες
και το πρωί στριμώχνεται στο λεωφορείο
του μόχθου με τους εργάτες
Μα η ψυχή του λεύτερη πετά πάνω
από τη θάλασσα της ματαιότητας
Εκεί που τα πουλιά σμίγουν στον αέρα
με φωνούλες χαράς
Ώσπου να σβήσει ολότελα ο πόνος
και ο χρόνος να ξεχαστεί
I loved the poet
I loved the poet who used the stone
as a pillow to rest and dream
I loved the poet who danced in the rain
barefoot
That one who fills his hands with water
for the birds to drink
and to cool feverish eyes
The poet who is counting the stars at night
But in morning he gets on the full bus of labour
Together with the workers
Though his soul is always free to fly
Over the sea of vanity
there where the birds unite
in the air
with voices of joy
Until the pain dies
And the time doesn’t exist
Το δέντρο της ελευθερίας
Αφηνιασμένα τ’ άλογα των πολεμιστών
Θα χλιμιντρήσουν μ’ αφρισμένα στόματα
Χαίτες στον άνεμο
Ιαχές θα σχίζουν την διάφανη ατμόσφαιρα
Άγγελοι θα κατεβαίνουν τις σκάλες
τ΄ ουρανού
Θα ηχήσουν δυνατά οι σάλπιγγες
και τα τείχη θα καταρρεύσουν
Τα λιβάδια θα ποτιστούν με αίμα
αθώων
Θα φυτρώσουν παπαρούνες
και σαρκοβόρα φυτά
Η γη θα γίνει εύφορη από το λίπασμα
τόσων νεκρών
Εκατόμβες θυμάτων χρειάζονται
Για να θεριέψει το δέντρο της ελευθερίας
Η μικρή υφάντρα
Έγινες σκιά μου μοναξιά
νοιώθω τα παγωμένα σου δάχτυλα
στο δέρμα μου
εισχωρείς στους πόρους ύπουλα
Προσπαθώ να ξεφύγω μάταια
στο ξέφρενο πλήθος
στα φώτα
στις μουσικές
σε έρωτες θνησιγενείς .
Μα εσύ δουλεύεις μερόνυχτα
ακούραστη αράχνη
εντός μου
μικρή υφάντρα υφαίνεις
τον μαύρο ιστό σου
Είμαι η Άνοιξη
Η φύση ανθισμένη
γελώντας
τραγουδά τ΄όνομά σου
οι λεμονανθοί στέλνουν με τον άνεμο
την ευωδιά σου
Μεθυσμένα αηδόνια κελαηδούν
κι ακούω τη φωνή σου
Ο ήλιος έχει το χαμόγελό σου
Ο ουρανός κλέβει χρώμα από τα μάτια σου
Ανασαίνω βαθειά και γεμίζω ενέργεια
Σε κάθε πόρο του κορμιού μου
Φυτρώνουν παπαρούνες
και κυκλάμινα
Είμαι η Άνοιξη στην καρδιά του παγόβουνου
κι έχω στολιστεί μόνο για σένα
Μην πεις ότι δεν έζησες (Στίχοι Τραγουδιού)
Στίχοι: ΠΟΠΗ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ
Μουσική: ΗΛΙΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ
Ερμηνεία: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ
Στους κρεμαστούς τους κήπους σου
και μέσα στο κορμί σου
θα ταξιδέψω ποταμός
να κλέψω τη ζωή σου
Και θα κυλήσω πιο βαθιά
στους άγριους γκρεμούς σου
για να μεθώ με τα φιλιά
τους αναστέναγμούς σου
Μη πεις ότι δεν έζησες
πως χάθηκε ο χρόνος
όποιος πολύ αγάπησε
ποτέ δε νιώθει μόνος
Εγώ είμαι ο σπόρος που γεννά
τα θαύματα του κόσμου
κι εσύ η γη την άνοιξη
που θα μου φέρεις φως μου
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκα στην Αθήνα . Χιακής καταγωγής . Άρχισα να γράφω ποίηση από την εφηβική ηλικία . Σπούδασα Αγγλική Φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Εργάστηκα ως καθηγήτρια Αγγλικών σε Δημόσια και Ιδιωτικά σχολεία . Δημοσίευσα το πρώτο μου ποίημα στα Αγγλικά στο περιοδικό ‘’ Trireme’’ ( Τριήρης ) του Πανεπιστημίου . Αργότερα δημοσιεύτηκαν ποιήματά μου σε λογοτεχνικά περιοδικά όπως η Ομπρέλα , ο Νουμάς , ο Δαυλός , Τρίτη χιλιετία , ο Περίπλους κ.ά . Συμμετείχα σε ανθολογίες ποιητικές όπως : Ανθολογία Αιγαίου , 36 νέες φωνές , Σύγχρονη Ανθολογία Γυναικείας Ποίησης , Πορτραίτα Τέχνης και Λόγου .Έχω βραβευτεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς όπως από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών ( Α’ βραβείο ) για το Ποίημα ‘’Τρελλός ή Αναρχικός ‘’ .
