Πέντε τραγούδια του Μάρτη

Ήλιος καίει κι εγώ κρυώνω
τώρα που ξυπνούν τα δέντρα
την ασπίδα κάντε τάσι
βάλτε την πάνω στο μαγκάλι
το κρασί το πετρωμένο
σαν κρασί να τρέξει πάλι
τραγουδάτε τραγουδάτε
μια να κλαίτε, μια γελάτε

Άνθη ψύχος δρόσος μύρο
τεσσαράκοντα μαρτύρων
με τον Μάρτη στο 'να χέρι
ψάλλουν τον ακάθιστο ύμνο
στο βωμό παν’ στα λιθάρια
τα σαράντα παλληκάρια
λένε λέει και το ροδάνι
κι η γριά απ’ το καζάνι
τραγουδάτε τραγουδάτε
μια να κλαίτε, μια γελάτε

Μες στα βότανα το δυόσμο
απ’ το χάος μες στον κόσμο
άγγελος τον κρίνο απλώνει
γη και ουρανό ενώνει
μ’ έναν ήλιο βροχερό
με τ’ αμίλητο νερό
σπάστε στάμνες στην πλατεία
στα όρη, στα βουνά η κακία
τραγουδάτε τραγουδάτε
μια να κλαίτε, μια γελάτε

Ήλιος καίει στα περιβόλια
τα παιδιά με τα βραχιόλια
απ’ τη θάλασσα τη Μαύρη
χελιδόνια μες στα χιόνια
λούλουδα ο Θεός στα κλώνια
τραγουδάτε τραγουδάτε
μια να κλαίτε, μια γελάτε

Μάρτης, Μάρτης μίλησε και είπε πως θα αργήσει
έχει ακόμα δυο βροχές και μία να χιονίσει.
Ένα δεντράκι τ’ άκουσε και πήγε να λυγίσει
του είπα να’ χει υπομονή, το φόβο να νικήσει.

Ό,τι αργεί κι ό,τι στη Γη είναι βαθιά κρυμμένο.
πάλι στο φως θα βαφτιστεί και θα’ ρθει ευλογημένο…

Ο Μάρτης χείλη έσκασε, στον ήλιο να γελάσει
είπε θ’ αργήσει, μα θα’ ρθεί ο κόσμος να χαλάσει.
Θα βάλει τ’ Ανοιξιάτικα να ομορφύνει η πλάση,
στα μπλε και στα κατάλευκα θα βγει να παρελάσει.

Ό,τι αργεί κι ό,τι στη Γη είναι βαθιά κρυμμένο,
πάλι στο φως θα βαφτιστεί και θα’ ρθει ευλογημένο.

Είχα γράμμα του πως θα 'ρθει
με τα σύννεφα του Μάρτη
και τα χελιδόνια
να κρεμάσει στο κατάρτι
τον καημό μου τον αντάρτη
που με πνίγει χρόνια.

Μάρτη μου καλέ μου μήνα
έλα πιο νωρίς
για ν’ ανθίσουνε τα κρίνα
κρίνα της Λαμπρής.

Καλημέρα καλησπέρα
πέρασε και τούτ’ η μέρα
μία μένει ακόμα
κι αύριο μόλις ροδίσει
θα `ρθει για να με ξυπνήσει
με φιλιά στο στόμα

Πάνω στην Πράσινη Γραμμή σου θα σταθώ
εκεί που μόνο πορφυρά λουλούδια ανθίζουν
Μυρίζει έρωτα και θάνατο εδώ
και προσευχές που και τα σίδερα λυγίζουν

Ακράτα- Αίγιο- Δεκέλεια- Πρωταρά
Χαλάνδρι- Λήδρας- Κατεχάκη- Μαραθώνας
Ποιο καλοκαίρι σημαδεύει τη χαρά
να την πετύχει ο επόμενος χειμώνας;

Λάμπει σα φάρος το Αστέρι του Βορρά
κι είναι η πυξίδα μου στο Νότο καρφωμένη
Τρέχουν τα μάτια σου πανσέληνα νερά
και μια γοργόνα τραγουδάει μεθυσμένη:

«Δεν έχει θάλασσες εδώ μήτε στεριές
και οι αγάπες σου κρυφτήκανε στο χάρτη
Αύγουστο μήνα φέτος ήρθαν οι βροχές
Να σου θυμίσουνε τα όνειρα του Μάρτη».

Μια Κυριακή του Μάρτη
και μια Σαρακοστή
εσύ 'σουν στο κατάρτι
κι εγώ στην κουπαστή.
Κρατούσαμε το δάκρυ
στα ματοτσίνορα,
για μας δεν είχαν άκρη
της γης τα σύνορα.

Δε σου’ στειλα το μήλο
και σ’ έχασα από φίλο,
μα μ’ ένα πορτοκάλι
θα σε κερδίσω πάλι.

Φίλα με της καρδιάς μου καραβοκύρη,
να ξαναπιώ τον ήλιο σ’ ένα ποτήρι.
Φίλα με Αυγερινέ μου να γίνω Πούλια,
τραγούδι να μου λένε τα θαλασσοπούλια.

Μια Κυριακή του Μάρτη
και μια Σαρακοστή
κρεμάσαμε στο χάρτη
μια κόκκινη κλωστή
και δίπλα στο τιμόνι
όταν γυρίσαμε
το πρώτο χελιδόνι
καλωσορίσαμε.

Δε σού’ στειλα το μήλο
και σ’ έχασα από φίλο
μα μ’ ένα πορτοκάλι
θα σε κερδίσω πάλι.

Φίλα με...