Πέντε τραγούδια για τον βράχο

Σπαρμένοι βράχοι μέσα στο πέλαγο γυμνοί
είν’ η πατρίδα μας αυτή
λίγο το χωράφι μας, λίγο και το στάρι
με τ’ όνειρο χορταίνουμε κοιτώντας το φεγγάρι

Μας έμεινε το πέλαγο μόνη παρηγοριά μας
αυτό το άγιο πέλαγο περφάνια και χαρά μας

Μη βαρυγκωμάς, μη βαρυγκωμάς
μια καινούργια άνοιξη θα φτάσει και για μας
η μπόρα θα περάσει θα κόψει ο βοριάς
μη βαρυγκωμάς

Σπαρμένοι βράχοι μα η καρδιά μας τους πονεί
είν’ η πατρίδα μας αυτή
λίγο το προσφάι μας, λίγο το φαΐ μας
θα ζήσουμε με δυο ελιές και την απαντοχή μας

Μας έμεινε το πέλαγο μόνη παρηγοριά μας
αυτό το άγιο πέλαγο περφάνια και χαρά μας

Μη βαρυγκωμάς, μη βαρυγκωμάς
μια καινούργια άνοιξη θα φτάσει και για μας
η μπόρα θα περάσει θα κόψει ο βοριάς
μη βαρυγκωμάς.

Βρήκα ένα βράχο γεμάτο πεταλίδες
βράχο χαμηλό
και λέω θέλω να 'χω κι εγώ λίγες ελπίδες
τριγύρω απ’ το μυαλό.

Ειδάλλως να πεθάνω
αν πρέπει να γλυκάνω
καημούς μηδαμινούς.
Στα πνεύματα τα στείρα
χωρίς αναπνευστήρα
να πέφτω γι’ αχινούς.

Το καΐκι στη στεριά δεν λογίζεται
κι η καρδιά στη μαχαιριά συγκλονίζεται
έλα αγάπη μου βοριά δώσ' μου κύματα
να 'χω σιγουριά.

Βρήκα ένα βράχο γεμάτο καβουράκια
βράχο στο γιαλό
και λέω θέλω να 'χω και 'γω λίγα μεράκια
Τσιτσάνη σου μιλώ.

Ειδάλλως να πεθάνω
αν πρέπει να γλυκάνω
φτηνές κακοτοπιές.
Στη βάρκα μου τη σάπια
αφού και απόψε τα 'πια
να πέσω για σουπιές.

Κάτω απ’ το βράχο κυλάει το νερό,
Βαθύ χαράζει αυλάκι το δάκρυ τ’ αρμυρό.

Είμαι βράχος αρμυρός και πάνω μου (πάνω μου, ναι!) σπάζουν τα πλοία,
κρύβω μέρα το φιλί και το σούρουπο (μέρα το φιλί) κρύβω τους όρκους,
(Χαίρομαι!) Στην αντάρα χαίρομαι και στη γαλήνη κλαίω,
Κι έχω στο σώμα μου πληγές κι έτσι κι εγώ πληγώνω κι άλλους
Κι έχω το στόμα μου κλειστό, μη και με βρει η Σειρήνα
Και με γελάσει η μάγισσα κι από τα μάγια ανθίσω
(Κι έρθει) Κι έρθει κύμα ανίκητο για να κάψει τα λουλούδια,
Να μυρίσει η γη θάνατο και να 'ρθει ξανά ο θάνατος το καλοκαίρι
Κι η θάλασσα η πιο βαθιά ν’ ανοίξει την καρδιά μου.
Κι η θάλασσα η πιο βαθιά ν’ ανοίξει την καρδιά μου.

Κάτω απ’ το βράχο μια θάλασσα βαθιά,
Τη μέρα μου θυμώνει, τη νύχτα μου γελά.

Είμαι βράχος σιωπηλός ακίνητος και (ακίνητος, ναι!) στέκομαι μόνος
Και καρτερώ τους ναυαγούς (κοίτα τους!) να βγούνε ν’ ανασάνουν,
Να βρούνε καταφύγιο (έτσι ειμ’ εγώ!) και ψεύτικες ελπίδες,
Να 'ρθει η νύχτα (να 'ρθει) η σκληρή και πιο σκληρή (ναι!) να 'ρθει η μέρα,
(Είκοσι) Ν’ αντέξουν χρόνια είκοσι κι ύστερα να ξεχάσουν,
εκείνο που ζητούσανε σαν φεύγανε για το ταξίδι
Και το πανί (κάπου στο βάθος το πανί) στον ορίζοντα ν’ ασπρίσει,
Φωτιά ν’ ανάψουν και καπνό, να στείλουνε σινιάλο,
Μα να τους πάρει από 'δω δε θα βρεθεί καράβι.
Μα να τους πάρει από 'δω δε θα βρεθεί καράβι.
Μα να τους πάρει από 'δω δε θα βρεθεί καράβι.
Μα να τους πάρει από 'δω δε θα βρεθεί καράβι.

Ο βράχος είναι σκέπασμα,
φίλος για αυτούς που ξέρουν,
που μες στον κόσμο ασφυκτιούν
και τη βοή υποφέρουν.

Έχει κρεβάτι τη σκιά
κι αμίλητος μιλάει
σε εκείνον που ξεκίνησε
στην κορυφή να πάει.

Θέλω να ανέβω ένα πρωί
που αύριο δε θα υπάρχει,
στον κάτω κόσμο να αρχινεί
η πιο μεγάλη μάχη.

Να μου μιλά για τίποτα
κι όλα να μου τα λέει,
να γίνει δάκρυ που κυλά
όταν η γη θα κλαίει.

Όσο βαθιά είν’ η θάλασσα
είναι και η πηγή μου.
Να 'ρχοσουνα να έπινες,
να σ’ έκανα δική μου.

Ο βράχος ο ξερόβραχος
λίγο νεράκι στάζει,
μα η δική σου η καρδιά
ούτε του βράχου μοιάζει

Όσες φωτιές ανάβουνε
τις νύχτες τ’ Αϊ Γιάννη,
τόσες φωτιές με καίγουνε.
Λυπήσου με δεν κάνει.

Ο βράχος ο ξερόβραχος
λίγο νεράκι στάζει,
μα η δική σου η καρδιά
ούτε του βράχου μοιάζει