Οχτώ τραγούδια σε στίχους του Πυθαγόρα

Τι να πω σε μια πόλη με καπνούς και τσιμέντα,
τα κομπιούτερ δε λένε για αγάπη κουβέντα.
Τι να πω;
Τι να πω, Παναγιά μου, στης αυλής το παιδί
που φεγγάρι τ’ Αυγούστου δεν μπορεί πια να δει;
Τι να πω;

Μα τι να πω τέλος πάντων;
Ντρέπομαι και να το πω:
πως είν’ ωραίος ο κόσμος
επειδή σ’ αγαπώ!

Τι να πω σε μια πόλη με καπνούς και τσιμέντα,
τα κομπιούτερ δε λένε για αγάπη κουβέντα.
Τι να πω;

Τι να πω στο φαντάρο που φυλάει στη σκοπιά του
και ριπές τον γαζώνει η πικρή μοναξιά του;
Τι να πω;
Τι να πω στις γυναίκες μες στο άδειο χωριό
που ’χουν άντρα στην πόλη και στα ξένα το γιο;
Τι να πω;

Μα τι να πω τέλος πάντων;
Ντρέπομαι και να το πω:
πως είν’ ωραίος ο κόσμος,
επειδή σ’ αγαπώ!

Τι να πω στο φαντάρο που φυλάει στη σκοπιά του
και ριπές τον γαζώνει η πικρή μοναξιά του;

Σαν ήμουνα παιδί κι εγώ
φτερούγισα απ’ την κούνια
όμως μαχαίρια έβλεπα
στης Πόλης τα καντούνια

Κυνηγημένος μιαν αυγή
ετράβηξα τους δρόμους
φωτιά στα πόδια μου η γη
κι η μοναξιά στους ώμους

Φέρτε μου νερό να ξεδιψάσω
και μια πέτρα για να ξαποστάσω
τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω
απ’ όσα πέρασα

Να μ’ αγαπήσεις είν’ αργά
και γνώμη να σου αλλάξω
τρέξε να βρεις τη μοίρα σου
κι εγώ καιρό να κλάψω

Στο καλό καημέ μου πικρέ
κι αγαπημένε
και μην κλάψεις για μένα ποτέ
οι άντρες δεν κλαίνε δεν κλαίνε

Κόψε τη σάπια την κλωστή
που χρόνια μας ενώνει
και πλάι σου και μοναχή
ήμουνα πάντα μόνη

Στο καλό καημέ μου πικρέ
κι αγαπημένε
και μην κλάψεις για μένα ποτέ
οι άντρες δεν κλαίνε δεν κλαίνε

Μη με λυπάσαι διώξε με απόψε
σαν να 'μαι αγριολούλουδο
και τη ζωή μου κόψε

Εγώ γυμνός ξεκίνησα
εγώ πηγαίνω μόνος
Σπίτι μου είναι ο δρόμος
και τραγούδι μου ο πόνος
Διώξε με και μη λυπάσαι
τι θα γίνω μη φοβάσαι
κι αν χιονίζει και αν βρέχει
τ’ αγριολούλουδο αντέχει

Μη με κρατήσεις μονάχα από συμπόνια
το κρύο το συνήθισα
θ’ αντεξω και τα χιόνια

Εγώ γυμνός ξεκίνησα
εγώ πηγαίνω μόνος
Σπίτι μου είναι ο δρόμος
και τραγούδι μου ο πόνος
Διώξε με και μη λυπάσαι
τι θα γίνω μη φοβάσαι
κι αν χιονίζει και αν βρέχει
τ’ αγριολούλουδο αντέχει

Βρήκα στην Αμφιλοχία
το Σταμούλη το λοχία,
παλιό μου συμπολεμιστή
με το κεφάλι του σταχτί.

Κάποτε στο Τεπελένι,
εικοσάχρονα παιδιά
με μια ματωμένη χλαίνη
τρέχαμε για λευτεριά.

Τώρα σ’ αυτή την ηλικία
πίνουμ’ αμίλητοι κρασί.
Πώς καταντήσαμε λοχία,
ποιος είμ’ εγώ, ποιος είσ’ εσύ;

Πώς αλλάξαμε λοχία,
κοίτα τη φωτογραφία.
Ο πιο ανίκητος εχθρός
είναι, λοχία, ο καιρός.

Ηλιοβασίλεμα, συνοικισμός,
βουνό στα στήθια μου ο χωρισμός.
Κι ένα γραμμόφωνο από μακριά,
του Καζαντζίδη το παράπονο γροθιά.

Ηλιοβασίλεμα και παγωνιά,
σκιές οι άνθρωποι στη γειτονιά.
Και από σένανε ούτε φωνή.
Πού να βρω δύναμη, πού να βρω υπομονή!

Ηλιοβασίλεμα και στην καρδιά,
ο ήλιος έσβησε για μένα πια.
Απ’ όσα ζήσαμε, στιγμή δε ζει
αφού απόψε δε θα κλάψουμε μαζί.

Η νύχτα έπεσε μαύρο φτερό,
χιλιάδες άνθρωποι, μα ποιον να βρω,
να πω πως χάνομαι μαζί σου εγώ
και στο σκοτάδι, σαν σκοτάδι θα χαθώ

Με βρήκε ο αυγερινός
σαν φύλλο κίτρινο στους δρόμους.
Κλαίει στα μάτια μου ο Θεός
κι έχω τον πόνο σου στους ώμους.

Δε με χωράει το κρεβάτι μου,
γιατί μου λείπει η αγάπη μου.
Δε με χωράει κι ο ντουνιάς,
αφού εσύ δε μ’ αγαπάς.

Τα σπίτια γύρω μου κλειστά
και σφαλιστή κάθε ταβέρνα.
Κι όπου γυρίζω με πατά
της μαύρης μοίρας μου η φτέρνα.

Δε με χωράει...

Τον αγαπώ, τον αγαπώ, τον αγαπώ,
αυτό είναι το δράμα μου.
Και τα παράπονα που έχω να του πω
τα κάνω κλάμα μου.

Να 'χα τα φτερά σου, περιστέρι μου,
να 'χα την καρδιά σου, αετέ,
θα 'βγαζα τη βέρα απ’ το χέρι μου
και δεν ξαναγύριζα ποτέ,
ποτέ, ποτέ, ποτέ.

Τον αγαπώ, τον αγαπώ, τον αγαπώ,
δεν ξέρω πώς αισθάνομαι.
Είν’ η ζωή μου κρεμασμένη σε γκρεμό
κι αν φύγω χάνομαι.