Εφτά τραγούδια του Νίκου Αντύπα

Μπαίνω στον κόσμο
αυτόν που άφησες
εσύ δεν είσαι μάτια μου
μα όλα είναι εδώ...
Τα βήματα που βάδισες
τα πράγματα που άγγιξες
μα πιο πολύ το άρωμα
με πνίγει στο λαιμό...

Έσπασα την κολώνια σου,
έσπασα το άρωμα σου
και με τα χέρια μου αδειανά
χορεύω, χορεύω στα γυαλιά...
Ατμός είναι τα μάτια σου
κομμάτια τα φιλιά σου
τώρα δεν έχω τίποτα
να σε θυμίζει πια...

Μπαίνω και ζω
αυτό που άφησες
πως έφυγες και έμεινες
και είσαι ακόμα εδώ...
Τα πρόσωπα που αγάπησες
τα δάκρυα που δάκρυσες
τα γέλια σου που γέλασες
εγώ τα ξενυχτώ.

Πετούν γεράκια απ’ τις φωλιές
την τρομαγμένη μας ζωή να δουν εικόνα
σαν τις παλιές αμαρτωλές
που δεν τους στάθηκε αγκαλιά ούτε κρυψώνα

Κάτω απ’ την άρρωστη βροχή
στις εθνıκές των φορτηγών με τα ψυγεία
το μαύρο λάδι απ’ την ψυχή
δεν καίει για κάτι που να μοιάζει μ’ ευλογία

Δι’ ευχών των αγίων ημών
στους ναούς των μεγάλων λυγμών
Δι’ ευχών των αγίων της γης
ορατής και αοράτου πληγής

Δι’ ευχών των αγίων που κλαις
που μπορείς σ’ αγαπάω να λες
Δι’ ευχών των αγίων κι αεί
με Θεού πνοή

Κοιτάω τον ήλιο απ’ το βουνό
κι οι δυναμίτες της ψυχής μου σπαν την πέτρα
που εγώ να τρέξω ξεκινώ
μες στης παγκόσμιας λογικής τα πέντε μέτρα

Με χαραγμένα τ’ αρχικά
όνομα κι αίμα και φυλή κι αρχαία τείχη
και μ’ ένα δέμα ελληνικά
θα γράψω, κόσμε, τους χρησμούς μου με το νύχι.

Δι’ ευχών των αγίων ημών
στους ναούς των μεγάλων λυγμών
Δι’ ευχών των αγίων της γης
ορατής και αοράτου πληγής

Δι’ ευχών των αγίων που κλαις
που μπορείς σ’ αγαπάω να λες
Δι’ ευχών των αγίων κι αεί
με Θεού πνοή

Θέλω τόσο να σε δω
σε ένα τέτοιο ουρανό
που θα μοιάζεις μιαν αυγή
σαν αστέρι λαμπερό
Θέλω τόσο να σε δω
έχω τόσα να σου πω
μοναξιά και δειλινό
στη ζωή εσύ κι εγώ

Χαραμάδα εσύ που σκορπάς το φως
πιάσε με απ’το χέρι
μοναξιά μου αληθινή

Μα δεν πίστευα στα θαύματα
γιατί έχω μόνο τραύματα αφού δεν έχω εσένα
Μα δεν πίστευα στα θαύματα
γιατί είχα μόνο τραύματα
γιατί έχω μόνο τραύματα αφού δεν έχω εσένα

Έχω τόσο να σου πω θέλω τόσο να σε δω
σαν πληγή να γιατρευτώ απ’ τα χείλη σου τα δυο
ένα δάκρυ απαλά έχω αφήσει να κυλά
είναι αυτό το μυστικό λύγισα άλλο δεν μπορώ

Χαραμάδα εσύ που σκορπάς το φως
πιάσε με απ’το χέρι
μοναξιά μου αληθινή

Μα δεν πίστευα στα θαύματα
γιατί έχω μόνο τραύματα αφού δεν έχω εσένα
Μα δεν πίστευα στα θαύματα
γιατί είχα μόνο τραύματα
γιατί έχω μόνο τραύματα αφού δεν έχω εσένα

Ακριβό μου διθέσιο
καλό μου αμάξι
Που περνάς απ’ τ’ απαίσιο
ξυστά
Κινητήρα και πλαίσιο
στα 'χω πειράξει
Για να τη βγεις πιο μπροστά

Τη στιγμή που σ’ αγόραζα
για να τριπάρω
Το κενό μου εξαγόραζα
δειλά
Την καρδούλα που χώρισα
ίσως να πάρω
Σ’ άλλη ζωή πιο καλά

Μη με πας απ’ το σπίτι
τ’ ακούς, στο Θεό να με πας
Μυρωδιά καταλύτη
εσύ μοναχά μ’ αγαπάς
Α, ρε, χρόνε αλήτη
π’ ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς
Μη με φέρνετε σπίτι
τ’ ακούς, κάπου αλλού να με πας

Στο λευκό σου αερόσακο
θα ξαγρυπνήσω
Μ’ αφημένο το πρόσωπο
σκοπιά
Σ’ ένα πάρκιγκ απρόσωπο
θ’ αποφασίσω
Ποιον εαυτό θα 'χω πια

Θα γυαλίζουν οι ζάντες σου
με το φεγγάρι
Δοκιμή στις αβάντες σου
μικρό
Το μηδέν στο διακόσα μας
ποιος θα το πάρει
Μ’ όλη τη γη στο φτερό

Μη με πας απ’ το σπίτι
τ’ ακούς, στο Θεό να με πας
Μυρωδιά καταλύτη
εσύ μοναχά μ’ αγαπάς
Α, ρε, χρόνε αλήτη
π’ ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς
Μη με φέρνετε σπίτι
τ’ ακούς, κάπου αλλού να με πας

Ναι θα πω αφού με ξέρω πάλι
Ναι θα πω και με μονό σανδάλι
Θα ντραπώ, vα πω φοβάμαι τη ζωή.

Ναι θα πω θα βρέξω το κεφάλι
Ναι θα πω κι ας με κοιτούν οι άλλοι
Να χτυπώ, καινούρια πόρτα το πρωί.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια και τα τράβηξα,
κι όσα σπαρταρούσανε τ’ ανάδειξα
Σ’ έρωτες κι αγάπες μεσολάβησα,
δίχτυα μου βαριά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια κι ήπια θάλασσα,
κι όμως κάτι αιώνια δε τα χάλασα
Τρύπια παντελόνια πάμε γι’ άλλα σαν,
σαν μικρά παιδιά.

Ναι θα πω στους άλλους είπα όχι
Ναι θα πω αφού η καρδιά μου το 'χει
Ν’ αγαπώ, μπορεί να το 'χει κι η ψυχή.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια και τα τράβηξα,
κι όσα σπαρταρούσανε τ’ ανάδειξα
Σ’ έρωτες κι αγάπες μεσολάβησα,
δίχτυα μου βαριά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια κι ήπια θάλασσα,
κι όμως κάτι αιώνια δε τα χάλασα
Τρύπια παντελόνια πάμε γι’ άλλα σαν,
σαν μικρά παιδιά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια καρδιά μου,
κι έσταζε ομορφιά
άπιαστο δελφίνι η χαρά μου,
που 'χα συντροφιά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια κι ήπια θάλασσα,
κι όμως κάτι αιώνια δε τα χάλασα
Τρύπια παντελόνια πάμε γι’ άλλα σαν,
σαν μικρά παιδιά.

Ναι θα πω αφού το ξέρω πάλι
Ναι θα πω και με μονό σανδάλι
Θα ντραπώ να πω φοβάμαι τη ζωή.

Στον ουρανό
λαμπυρίζουν τ’ άστρα
Σαν βραδινό
ρούχο στη κρεμάστρα

Που το φοράς
προχωράς
κι αφήνεις
τις γειτονιές
μουσική να γίνεις

Μια στροφή
κι άλλη μια
και στο βάθος βαμμένα
σύννεφα
και να ξεσπούσε βροχή
να πιει η ψυχή
Ασημένια

Μια στροφή
κι άλλη μια
και μεις
στα σύννεφα
και να ξεσπούσε βροχή
να πιει η ψυχή
Ασημένια

Κάποιος, κάπου, κάποτε μου ’πε "έχεις δύσκολη καρδιά
και θα μείνεις μόνος σου, πρόσεχε καλά".
Κι όλοι λέγαν "πρόσεχε, γιατί δε σε παίρνει για πολλά,
έχεις τόσο ζόρικη, δύσκολη καρδιά".

Μα εσύ γι’ αυτή τη δύσκολη καρδιά
μπορείς να τρελαθείς, να ματώσεις, να κοπείς κανονικά,
γι’ αυτή τη δύσκολη καρδιά
που ξέρει να ζητά και πάντα θα ζητά πολλά.

Δύσκολη καρδιά

Για το κάθε λάθος μου ίσως να πληρώσω ακριβά,
μα θα πω "τουλάχιστον πέρασα καλά".
Περπατώ μονάχος μου και ένας μάγκας ήλιος μού γελά
κι όλοι λένε "φίλε μου, πρόσεχε καλά".

Μα εσύ γι’ αυτή τη δύσκολη καρδιά
μπορείς να τρελαθείς, να ματώσεις, να κοπείς κανονικά,
γι’ αυτή τη δύσκολη καρδιά
που ξέρει να ζητά και πάντα θα ζητά πολλά.

Δύσκολη καρδιά

Μα εσύ γι’ αυτή τη δύσκολη καρδιά
μπορείς να τρελαθείς να ματώσεις να κοπείς
κανονικά γι’ αυτή τη δύσκολη καρδιά
που ξέρει να ζητά και πάντα θα ζητά πολλά

Δύσκολη καρδιά...