Εφτά τραγούδια του Κώστα Τουρνά

Άγριος άνεμος
τον άγριο κόσμο χτυπάει
άγριος ο καιρός
τη μέρα στα πέλαγα πάει

Άγριο ψέμα
τον άγριο κόσμο θερίζει
άγρια η βρωμιά
το μέσα μας αργά κερδίζει

Το μέσα μας αργά κερδίζει

Κι εμείς, κυρίες και κύριοι, εμείς
τιτλούχοι κακής εποχής
δε σκάμε πολύ για την ώρα
Εμάς, κυρίες και κύριοι, εμάς
οι μύθοι κάθε Χαλιμάς
τη ζωή μας γεμίζουν ακόμα

Λαμπερός κάθεται
στο θρόνο του μες στα ουράνια
Δίκαια κρίνονται
τ’ ανθρώπινα απ’ τ’ άλλα κοπάδια

Άγγελοι φεύγουνε
και έρχονται και φέρνουν νέα
Θύμωσε ο Θεός,
κι οργή του ματώνει τη μέρα

Κι οργή του ματώνει τη μέρα

Κι εμείς, κυρίες και κύριοι, εμείς
τιτλούχοι κακής εποχής
δε σκάμε πολύ για την ώρα
Εμάς, κυρίες και κύριοι, εμάς
οι μύθοι κάθε Χαλιμάς
τη ζωή μας γεμίζουν ακόμα

Αν πεινάς, νοιάζεσαι,
να φας, έστω κι αν θα το κλέψεις
Η τροφή της ψυχής δωρεάν είναι,
μα δεν το βλέπεις

Άγριος δικαστής τη δίκη
έχει ήδη αρχίσει
Σ’ άγριους σαν κι εμάς
αγάπη γιατί να χαρίσει

Αγάπη γιατί να χαρίσει

Κι εσείς, κυρίες και κύριοι, εσείς
τιτλούχοι κακής εποχής
δε σκάτε πολύ για την ώρα
Κι εμάς, κυρίες και κύριοι, εμάς
οι μύθοι κάθε Χαλιμάς
τη ζωή μας γεμίζουν ακόμα

Εμείς, οι κάτοχοι της ενοχής

Λεν πως οι έρωτες δεν ζουν
κι αυτοί που αγαπούν
μια μέρα θα ξεχάσουν

Λεν ακόμα πως μπορεί
συνήθεια να γινεί
η αγάπη σαν χορτάσουν

Αν το τέλος είναι αυτό
δε θέλω να το δω
δε θέλω καν ν’ αρχίσω

Αν το τέλος είναι αυτό
με τι να κάνω αρχή
και πώς να συνεχίσω
δε θέλω καν ν’ αρχίσω

Λεν πως είναι μια αλλαγή
ολόκληρη ζωή
πως τίποτα δε μένει

Λεν πως όσων αγαπάν
η αγάπη θα χαθεί
λες κι η ζωή πεθαίνει

Αν το τέλος είναι αυτό
δε θέλω να το δω
δε θέλω καν ν’ αρχίσω

Αν το τέλος είναι αυτό
με τι να κάνω αρχή
και πώς να συνεχίσω
δε θέλω καν ν’ αρχίσω

Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο
εδώ και χρόνια ζει στην Αθήνα
σ’ ένα υπόγειο σκοτεινό
γωνιακό κάπου στην Σίνα

Μαζί του ζει κάποιος Μηνάς
γι’ αυτούς τους δυο και τι δεν λένε
οι πιο σεμνοί της γειτονιάς
ξέρουν επίθετα που καίνε

Είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου
είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου

Ποτέ δε βγαίνουνε μαζί
κανείς δεν ξέρει πώς περνάνε
υπόγεια κάνουνε ζωή
κι όλοι οι αργόσχολοι ρωτάνε

Η κυρά Λέλα η Σμυρνιά
στην αμαρτία λέει βουλιάζουν
και διώχνει τα μικρά παιδιά
όταν στο υπόγειο πλησιάζουν

Είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου
είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου

Τα βράδια απ’ έξω σαν περνάς
μια μουσική ακούς και γέλια
και στο υπόγειο αν κοιτάς
βλέπεις μια ολάνθιστη καμέλια

Ο Αχιλλέας απ’ το Κάιρο
ας είναι χρόνια στην Αθήνα
η μάνα του δεν τον ξεχνά
κι ας είναι απ’ τα παιδιά εκείνα...

...που είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
και δε ζουν τη ζωή τη δικιά σου
είναι κάτι παιδιά που δε γίνονται άντρες
Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου

Τι θα πει απαγορεύεται δεν έμαθα
ένα νόμο ξέρει μόνο η καρδιά μου
πάντα έκανα ότι ήθελα κι ας έπαθα
όσα λάθη έχω κάνει είναι δικά μου

Για ό,τι έχω κάνει δε μετανιώνω δε μετανιώνω
είναι η ζωή μια πλάνη γεμάτη δάκρυ και ψέμα μόνο
και πίστεψα σε σένα κι εσύ ήσουν ψέμα κι εσύ ήσουν ψέμα
για ό,τι έχω κάνει δε μετανιώνω δε μετανιώνω

Τι θα πει απαγορεύεται δεν έμαθα
ένα μέτρο είχα πάντα στη ζωή μου
ό, τι είμαι ό,τι κάνω κι ό,τι έπαθα
δεν τ’ αλλάζω η ζωή είναι δική μου

Για ό,τι έχω κάνει δε μετανιώνω δε μετανιώνω
είναι η ζωή μια πλάνη γεμάτη δάκρυ και ψέμα μόνο
και πίστεψα σε σένα κι εσύ ήσουν ψέμα κι εσύ ήσουν ψέμα
για ό,τι έχω κάνει δε μετανιώνω δε μετανιώνω

Κουράστηκα μ’ όρια με περιθώρια
με παραμύθια με παραμύθια με παραμύθια
διαγράφω τους δεσμούς, συναισθηματισμούς
και θέλω αλήθεια και θέλω αλήθεια θέλω αλήθεια

Όπου φυσάει ο άνεμος πάω
είμαι καλάμι γέρνω δε σπάω
όπου φυσάει ο άνεμος
γίνομαι άνεμος

Όπου φυσάει ο άνεμος θα `μαι
και δεν ελπίζω πια δε φοβάμαι
όπου φυσάει ο άνεμος
γίνομαι άνεμος

Γυρεύω πείραμα ζωή εγχείρημα
δίχως βολέματα δίχως βολέματα
αν θα σου λείψω άσε με ξέχνα με χάσε με
βρες νέα θέματα βρες νέα θέματα

Όπου φυσάει ο άνεμος πάω
είμαι καλάμι γέρνω δε σπάω
όπου φυσάει ο άνεμος
γίνομαι άνεμος

Όπου φυσάει ο άνεμος θα `μαι
και δεν ελπίζω πια δε φοβάμαι
όπου φυσάει ο άνεμος
γίνομαι άνεμος

Στιγμές αν σ’ αγαπώ μη μου θυμώνεις
μόνο στιγμές είναι δικές μου γιατί ο χρόνος
μεσ’ τα ρολόγια τρέχει σαν γοργό ελάφι
τη μια είσαι φίλος του, την άλλη στέκεις μόνος

Κι ένας σωρός αιτίες ένας σωρός με λάθη
δε μας αφήνουν να χαρούμε την αγάπη
ένας σωρός αιτίες δικά σου και δικά μου λάθη
δε μας αφήνουν να χαρούμε την αγάπη

Στιγμές λοιπόν σαν θα 'ρθουν να τις ζήσεις
μη τις χαλάσεις γι’ αγωνίες για το μέλλον
στα λέω εγώ στιγμές που σ’ έχω αγαπήσει
άμα τις ζεις δε θα φοβάσαι μη με χάσεις

Αν ο έρωτας ζει
έχει μαύρα μαλλιά
έχει μάτια όλο φως
και γυναίκας κορμί

Αν ο έρωτας ζει
μια καυτή αγκαλιά
είναι σαν πυρετός
σε γυναίκας κορμί

Και θέλω να φωνάξω
να σου τάξω να σου πω
ότι όσο κι αν αλλάξω
μόνο εσένα αγαπώ

Θέλω να τ’ ακούσεις
να το ξέρεις να το δεις
στην αγάπη μου για σένα
τέλος δεν μπορείς να βρεις

Αν ο έρωτας ζει
σε γυναίκας κορμί
αν ο έρωτας ζει
είναι σαν πυρετός

Αν ο έρωτας ζει
πέφτει σαν κεραυνός
παίρνει σαν φωτιά
όποιον μπρος του τον βρει