Εφτά τραγούδια του Άκη Πάνου

Τα όνειρα που μένουνε
μονάχα μες στη σκέψη
κανείς μην τα πιστέψει
τα σβήνει η ζωή.
Τα όνειρα που χτίζονται
κι αντέχουνε στο χρόνο
υφαίνονται με πόνο
χωρίς αναπνοή.

Είναι τόσο σκληρός ο αγώνας
μα τόσο γλυκός,
είναι τόσο μεγάλη η ζωή
όταν ζεις διαρκώς,
κι έτσι φτάνεις στο τέρμα
χωρίς να 'χεις νιώσει μικρός
και παλεύεις, πεθαίνεις, περνάς
μα δεν είσαι νεκρός.

Τα όνειρα που παίρνουνε
για λίγο το μυαλό μου
μερώνουν τον καημό μου
μια τόση δα στιγμή.
Στα όνειρα που χτίζονται
το είναι μου κι αν δώσω
αξίζει να ’ναι τόσο
βαριά η πληρωμή.

Είναι τόσο σκληρός ο αγώνας
μα τόσο γλυκός,
είναι τόσο μεγάλη η ζωή
όταν ζεις διαρκώς,
κι έτσι φτάνεις στο τέρμα
χωρίς να 'χεις νιώσει μικρός
και παλεύεις, πεθαίνεις, περνάς
μα δεν είσαι νεκρός.

Το φαρμάκι φτάνει κάποτε στα χείλη
Και από το στόμα βγαίνει ο λόγος ο πικρός
Αγανάκτηση απόγνωση σκαμπίλι
Από κείνον που δικάστηκε μικρός

Το φαρμάκι φτάνει κάποτε στο στόμα
Και δεν νιώθεις πια τον φόβο κανενός
Δεν πονάει το ταλαίπωρο το σώμα
Όταν είσαι πεθαμένος ζωντανός

Το φαρμάκι κάποια μέρα ξεχειλίζει
Πλημμυρίζει την ψυχή η απελπισιά
Κι όταν πάψει ο πονεμένος να ελπίζει
Για το σύμπαν χαλαλίζει μια βρισιά

Δεν είναι εύκολο ν’ αλλάξεις όταν χαλάσεις εντελώς
δεν έχεις μάτια να κοιτάξεις ποιος είναι ο δρόμος ο καλός

Για μένα ο δρόμος είναι δρόμος στον εαυτό σου έτσι λες
τι πα να πει βρωμιά και τρόμος κατήφορος και προσβολές
Για σένα ο δρόμος είναι δρόμος τι πα να πει είναι στραβός
ποιο θα `ναι το φινάλε όμως δε το μαντεύεις ακριβώς

Δεν είναι εύκολο ν’ αλλάξεις έχει κι η λάσπη ηδονή
και με τη λάσπη θες να φτιάξεις αγάπη σαν αληθινή

Για μένα ο δρόμος είναι δρόμος στον εαυτό σου έτσι λες
τι πα να πει βρωμιά και τρόμος κατήφορος και προσβολές
Για σένα ο δρόμος είναι δρόμος τι πα να πει είναι στραβός
ποιο θα `ναι το φινάλε όμως δε το μαντεύεις ακριβώς

Όχι δεν ζήτησα μια εύκολη ζωή
Ήθελα λίγο να ξεφύγω απ’ τη μιζέρια
Κι αυτό που γύρευα το βρήκα ένα πρωί
Αλλά το βρήκα μες στα βρωμικα τα χέρια

Πόσο πικρό ήταν στο στόμα το φιλί
Και πόσα δάκρυα δε μού’ πνιξαν τα μάτια
Μα όταν κατέβηκα το πρώτο το σκαλί
Γίναν πιο εύκολα τα άλλα σκαλοπάτια

Κι όμως δεν ήτανε το κέφι μου αυτό
Δεν είναι κέφι την καρδιά μου να πληγώνω
Ζήτησα χέρι καθαρό να κρατηθώ
Αλλά τα χέρια της ντροπής εβρήκα μόνο

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα
η ώρα που γεννιέται η ζωή
η ώρα που ταιριάζει η αναπνοή σου
μαζί με την δική μου αναπνοή
Κι αν είναι η αρχή στην κατηφόρα
η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα
η ώρα που μου σβήνεις τον καημό
η ώρα που και η σκέψη μου πεθαίνει
και που δε θέλω να `χει τελειωμό
Κι αν είναι η αρχή στην κατηφόρα
η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα
η ώρα που μ’ αρέσει να πονώ
η ώρα που σου δίνω την ψυχή μου
χωρίς να νιώθω τίποτα φτηνό
Κι αν είναι η αρχή στην κατηφόρα
η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα

Μπορείς να κάνεις ό,τι θες
μπορείς και να μη μ’ αγαπάς
και να χαρίζεις όπου θέλεις τα φιλιά σου
Πήρα απ’ το χέρι σου νερό
να το ξεχάσω δεν μπορώ
ακόμα κι αν θα στερηθώ την αγκαλιά σου

Πήρα απ’το χέρι σου νερό
τώρα θα πάρω τον καημό
και θα γυρίσω στα παλιά μου τα λημέρια
Εκεί που λιώνει η ζωή
εκεί που σβήνει η χαρά
εκεί που χάνονται ο ήλιος και τ’ αστέρια

Μπορείς να κάνεις ό,τι θες
μπορείς και να μη μ’ αγαπάς
και να χαρίζεις όπου θέλεις τα φιλιά σου
Πήρα απ’ το χέρι σου νερό
να το ξεχάσω δεν μπορώ
ακόμα κι αν θα στερηθώ την αγκαλιά σου

Πήρα απ’το χέρι σου νερό
τώρα θα πάρω τον καημό
και θα γυρίσω στα παλιά μου τα λημέρια
Εκεί που λιώνει η ζωή
εκεί που σβήνει η χαρά
εκεί που χάνονται ο ήλιος και τ’ αστέρια