Έξι τραγούδια του φθινοπώρου

Ένα παράπονο και ένα δάκρυ
πρώτο φθινόπωρο πρώτη βροχή
απόψε η σκέψη μου δε βρίσκει άκρη
απόψε λύγισε η αντοχή

Ένα σκοτείνιασμα που με βαραίνει
πικρή ανάμνηση σαν μαχαιριά
πρώτο φθινόπωρο που με πεθαίνει
πρώτο φθινόπωρο χωρίς χαρά

Ό,τι φαντάστηκα ήταν απάτη
κι αν κάτι έλπιζα έχει χαθεί
τέτοιο φθινόπωρο χωρίς αγάπη
τέτοιο φθινόπωρο μην ξαναρθεί

Όταν του φθινοπώρου η πόρτα ανοίξει
όταν θ’ αποδημούνε τα πουλιά
θα φτάνει ένα αεράκι ν’ αποδείξει
τι είναι μια αγκαλιά

Θα 'ναι Σεπτέμβρης μήνας μπορεί κι Οκτώβρης
θα 'σαι στην πόλη εσύ κι εγώ στο νησί
και όποιος θυμάται πιο πολύ θα το βρεις
όταν θα παίρνεις το γράμμα μου το θαλασσί

Δεν υπάρχουν σύνορα μου λες
τα καράβια κάνουν κύκλο στις καρδιές
τα δελφίνια όμως θα μου πουν
όποιος μένει πίσω δεν τον αγαπούν

Καθώς κοιτώ να παίζεις με το κύμα
να μου φοράς κοχύλια στα μαλλιά
νιώθω πως δεν αργεί το πρώτο βήμα
που σε πάει μακριά σ’ άλλη αγκαλιά

Αύγουστος μήνας θα λέει η φωτογραφία
μα ο Δεκέμβρης θα 'ναι στην ψυχή
και μένα που με λένε απλώς Μαρία
θα φτιάχνω μια ιστορία από την αρχή

Δεν υπάρχουν σύνορα μην πεις

Το δελφίνι το 'πε στις ακτές
κράτα την καρδιά σου από τους πειρατές
το 'πε και στο κύμα χάθηκε
όποιος μένει πίσω – πάει, ξεχάστηκε

Δεν υπάρχουν σύνορα μου λες
τα καράβια κάνουν κύκλο στις καρδιές
τα δελφίνια όμως θα μου πουν
όποιος μένει πίσω δεν τον αγαπούν

Φθινόπωρο πάλι, οι σκέψεις φωνάζουν
γυάλινα όνειρα σπας και πονούν
λόγια της βροχής ακούς που σε τρομάζουν
οι μέρες αλλάζουν,μα δύσκολα περνούν

Και θυμάσαι τα μάτια που τότε φιλούσες
θυμάσαι τα δάκρυα που σβήναν φωτιές
θυμάσαι αγκαλιές ζεστές αν πονούσες
θυμάσαι τα χέρια που κλείναν πληγές

Φθινόπωρο πάλι,οι σκέψεις αράζουν
σε μαύρα σύννεφα του δειλινού
λόγια της βροχής τα όνειρα σκουριάζουν
και πάνω τους βλέπεις τα χρόνια να περνούν

Και θυμάσαι τα μάτια που τότε φιλούσες
θυμάσαι τα δάκρυα που σβήναν φωτιές
θυμάσαι αγκαλιές ζεστές αν πονούσες
θυμάσαι τα χέρια που κλείναν πληγές

Φθινοπωράκι δροσερό ήρθε η ώρα σου
Σε περιμέναμε καιρό δωσ' μας τα δώρα σου
Σταλλαγματιές από βροχή και φρούτα γήινα
Και στα κλαδιά όλων των δέντρων φύλλα κίτρινα

Απ' τα μπαλκόνια στα σαλόνια μαζευόμαστε
Με τα παράθυρα ανοιχτά ονειρευόμαστε
Δεν έχει κρύο μοναχά λίγη δροσιά
Tα χελιδόνια φεύγουν μακριά

Πόσες βροχές έχουμε δει απ' το παράθυρο
Πίσω απ' το τζάμι με το βλέμμα προς το άπειρο
τη μυρωδιά που βγάζει το βρεγμένο χώμα
Κανείς δεν χόρτασε ούτε κι εμείς ακόμα

Φθινόπωρο σ’ αγάπησα την ώρα που τα φύλλα
πέφτουν κι αφήνουν τα κλαριά γυμνά για το χειμώνα,
που βιάζονται τα δειλινά κι είναι τα ρόδα μήλα
- κι είναι τα βράδια μόνα.

Και τώρα στέκω και ρωτώ: Ποια μοίρα και ποια μπόρα
καθώς τραβούσα μοναχός το δρόμο της αβύσσου,
παράξενα κι ανέλπιστα να μ’ έχει φέρει τώρα
ζητιάνο στην αυλή σου;

Κι όταν το γιόμα χάνεται κι η νύχτα κατεβαίνει
και σιωπηλά σαν τα βιβλία το φως της μέρας κλείνει,
να `ρχομαι πάλι να ζητώ μιαν ησυχία χαμένη
σαν μια ελεημοσύνη !

Σ’ αγάπησα φθινόπωρο την ώρα που τα φύλλα
πέφτουν κι αφήνουν τα κλαριά κι είναι τα βράδια μόνα.
Μ’ αλήθεια να σ’ αγάπησα- ή μην είν’ η ανατριχίλα
του ερχόμενου χειμώνα.

Βαθιά οργώνει τούτη η θέα την καρδιά,
πλατεία αδειανή,στέγη που στάζει.
Σκυφτή και μόνη να βολτάρει η ερημιά,
την άχνα της στα τζάμια δοκιμάζει.

Θα 'ρθει ξανά φθινόπωρο
με τη βροχή στα χέρια.
Θα' ρθει σαν βάψει ο ουρανός
και σαν χαθούν τ' αστέρια.

Θα' ρθει ξανά φθινόπωρο
κι η μέρα θα 'ναι λίγη.
Θα έρθει μες στην αστραπή
και σιωπηλά θα φύγει.

Θαρρείς και κρύβει μες στα δόντια του ο καιρός
μια φράση τρομαγμένη σαν ελάφι.
Ποιο δέντρο σκίζει του θανάτου ο κεραυνός,
ποια πέτρα της αγάπης το ξυράφι.

Θα 'ρθει ξανά φθινόπωρο
με τη βροχή στα χέρια.
Θα' ρθει σαν βάψει ο ουρανός
και σαν χαθούν τ' αστέρια.

Θα' ρθει ξανά φθινόπωρο
κι η μέρα θα 'ναι λίγη.
Θα έρθει μες στην αστραπή
και σιωπηλά θα φύγει.