Έξι τραγούδια σε στίχους του Ηλία Κατσούλη

Του παραδείσου λεμονιά
ένα κλαδάκι λησμονιά
φύλαξε και για μένα, φύλαξε και για μένα

Που 'χω δυο χρόνια στο λαιμό
δεμένο αναστεναγμό
και χείλη κλειδωμένα, και χείλη κλειδωμένα

Γέμισε μύρα κι ευωδιές το κορμάκι μου
που ανασταίνουν τις καρδιές λεμονάκι μου
που ανασταίνουν τις καρδιές λεμονάκι μου
που σταματούν τον πόνο

Στείλε μου το λευκό σου ανθό με τ’ αρώματα
πριν πέσω και πριν μαραθώ σ’ άλλα σώματα
πριν πέσω και πριν μαραθώ σ’ άλλα σώματα
πριν μπω στον τρίτο χρόνο

Του παραδείσου λεμονιά
κρύψε τα ρούχα του φονιά
στης πίκρας το ντουλάπι,
στης πίκρας το ντουλάπι

Τα ματωμένα τα λερά
να βγάλω πάλι τα φτερά
που μου 'σπασ’ η αγάπη,
που μου 'σπασ’ η αγάπη

Γέμισε μύρα κι ευωδιές το κορμάκι μου
που ανασταίνουν τις καρδιές λεμονάκι μου
που ανασταίνουν τις καρδιές λεμονάκι μου
που σταματούν τον πόνο

Στείλε μου το λευκό σου ανθό με τ’ αρώματα
πριν πέσω και πριν μαραθώ σ’ άλλα σώματα
πριν πέσω και πριν μαραθώ σ’ άλλα σώματα
πριν μπω στον τρίτο χρόνο

Τζιβαέρι και μινόρε
και παθιάρικο μανέ
θα σου τραγουδώ, κυρά μου,
μέχρι να μας πεις το ναι.

Πρόσωπό μου αγαπημένο
φως γλυκό στη σκοτεινιά
στη ψυχή μας κεντημένο
βελονιά τη βελονιά.

Το κορμί σου αγιασμένο
απ’ το δάκρυ του ντουνιά
γιασεμάκι φυτεμένο
Σμύρνη, Σύρα, Κοκκινιά.

Στο λαιμό σου μια ελίτσα
στο λαιμό μας στεναγμός
ένα όχι σου Αγγελίτσα
μια ζωή ξεριζωμός.

Κράτα για το τέλος το πιο ψυχρό σου βλέμμα
εκείνο που αφήνει τον έρωτα μισό
μήπως και πονέσω κι έτσι να μπορέσω
να φύγω και να νιώθω βαθιά πως σε μισώ

Κράτα κι ένα ποτηράκι
για το πιο πικρό φαρμάκι
να το πιω κι απ' την καρδιά μου
να σου ευχηθώ

Καλή τύχη γεια χαρά σου
μην πετάς τα όνειρά σου
μην τα βρω ποτέ στο δρόμο
και σε λυπηθώ

Κράτα για το τέλος το πιο μεγάλο μίσος
τότε μόνο ίσως μπορεί να σ’ αρνηθώ
να μπορώ να λέω κοίτα με δεν κλαίω
πως έμαθα να χάνω αλλά δε θα χαθώ

Κράτα κι ένα ποτηράκι
για το πιο πικρό φαρμάκι
να το πιω κι απ' την καρδιά μου
να σου ευχηθώ

Καλή τύχη γεια χαρά σου
μην πετάς τα όνειρά σου
μην τα βρω ποτέ στο δρόμο
και σε λυπηθώ

Γυναίκα μάγισσα σε πόλη μαγεμένη
για σένα ράγισα ψυχή στα δυο κομμένη.
Γυναίκα μάγισσα μια αμαρτία σκέτη
μέχρι που έλιωσα από βαρύ σεκλέτι.

Γυναίκα μάγισσα τα ξέπλεκα μαλλιά σου
πλοκάμια μ’ έπιασαν βαθιά στην αγκαλιά σου.
Κι αν έχεις μάνα ούτε ξέρω τ’ όνομά σου
και σκόνη μ’ έκανες στη ρόδα της καρδιάς σου.

Γυναίκα μάγισσα σε πόλη μαγεμένη
με τα μετάξια σου τα φιόρια σου ντυμένη.
Εσύ της μοίρας μου το πονηρό γινάτι
μέχρι που μ’ έσβησες απ’ του θεού το χάρτη.

Γυναίκα μάγισσα τα ξέπλεκα μαλλιά σου
πλοκάμια μ’ έπιασαν βαθιά στην αγκαλιά σου.
Κι αν έχεις μάνα ούτε ξέρω τ’ όνομά σου
και σκόνη μ’ έκανες στη ρόδα της καρδιάς σου.

Εγώ είμαι ξένος και διαβάτης
και των ανέμων ακροβάτης
μη με κοιτάς γιατί αν πέσω
δεν έχει τόπο να χωρέσω.

Εγώ του κόσμου παραβάτης
και των ματιών σου υπνοβάτης
μη με ξυπνάς να μην τρομάξω
τη μαύρη αλήθεια όταν κοιτάξω.

Εγώ μαζί σου και ξενάκι
και στη ζωή σου προσφυγάκι
εγώ της μέρας νυχτωμένος
και στη χαρά σου λυπημένος.

Θα γίνω προσευχή
στ’ αμαρτωλά σου χείλη
τις νύχτες να μιλάς με το Θεό,
κι αν σώσεις την ψυχή
θα μείνουμε δυο φίλοι,
δεν έχω άλλη φλόγα να καώ.

Κι ύστερα ήσυχα θα πέφτω να κοιμάμαι,
στους Άγιους Τόπους της καρδιάς να σε θυμάμαι.

Θα γίνω προσευχή
στ’ αμαρτωλά σου χείλη
τις νύχτες που μιλάς με το Θεό.

Θα γίνω προσευχή
στ’ αμαρτωλά σου χείλη
τα λόγια της συγγνώμης που θα λες,
κι αν στάξει απ’ την ψυχή
το δάκρυ στο μαντήλι
θα ξέρω ότι έμαθες να κλαις.

Κι ύστερα ήσυχα θα πέφτω να κοιμάμαι,
στους Άγιους Τόπους της καρδιάς να σε θυμάμαι.

Θα γίνω προσευχή
στ’ αμαρτωλά σου χείλη
τα λόγια της συγγνώμης που θα λες.