Έξι τραγούδια για το κρύο

Κι απόμεινα παιχνίδι σ’ ένα πάρκο
που πια κανείς δε θέλει να το δει.
Κι αν κάθομαι ακόμα και σου γράφω,
είναι γιατί σε πόνεσα πολύ.

Κι απόμεινα μονάχη σ’ ένα τρένο
που βγήκε κάποια νύχτα απ’ τη γραμμή.
Κι αν κάθομαι ακόμα κι επιμένω,
είναι γιατί σ’ αγάπησα πολύ.

Κοίτα να ντύνεσαι καλά
κι έρχεται κρύο.
Ξέρεις, δεν είπα πουθενά για μας τους δύο.

Μια μέρα που θα κάνει κρύο θα γυρίσεις
κι όχι την πόρτα μα το τζάμι θα χτυπήσεις.
Τα ίδια ρούχα όπως πάντα θα φοράς,
θα 'χεις τα χέρια σου στις τσέπες.
Όπως πάντα θα γελάς, δε θα μιλάς όπως πάντα.

Έφυγες με το κρύο και με την βροχή,
πάλι με κρύο και μ’ αγιάζι θα γυρίσεις.
Βγάλ’ το σακάκι σου θα πω, έχει βραχεί.
Την ίδια μάρκα τα τσιγάρα σου θ’ ανοίξεις,
σπίρτα έχει δίπλα σου θα πω και θα καπνίσεις.

Κάνει κρύο και είμαι μόνη
με του κόσμου τους κανόνες
το τρελό μου το τιμόνι
κάνει κύκλο στους αιώνες

Βλέπω φώτα ξεχασμένα
από κάποιους που έχουν φύγει
και παλάτια μαγεμένα
που η πόρτα δεν ανοίγει

Η φωνή μου διασπάται
στης απόστασης το νόμο
κι η καρδιά μου δε θυμάται
της επιστροφής το δρόμο

Και ήρθαν φίλοι αγαπημένοι
με χαρές και πανηγύρια
μα μου φάνηκαν σαν ξένοι
και τα γέλια τους σαν φίδια

Θα βρω στο βυθό του κόσμου
μια διάσταση ακόμα
ν’ ανταμείψω του αίματός μου
το ανήσυχο το χρώμα

Κάνει θόρυβο η καρδιά μου
δεν μ’ αφήνει να διακρίνω
του μυαλού μου τις βλαστήμιες
και νομίζω πως θα μείνω

Μέσα της να αντικρούω
όσα πρέπει και δεν πρέπει
την παραίσθηση ν’ ακούω
που τα θαύματα επιτρέπει

Και θ’ αντέχω και θα τρέχω
και θα σταματώ για χρόνια
με του ήλιου τις ακτίνες
να στεγνώνω τα σεντόνια

Κάνει κρύο και έξω βρέχει
και έχω μείνει να δηλώνω
στεγανά τετελεσμένα
στης χρονοφθοράς το νόμο

Τρέμω τόσο μην αλλάξουν
τα γνωστά συνηθισμένα
τ’ αγκαλιάζω και τα σφίγγω
κι έτσι μένουν στοιχειωμένα

Μα ούτε αίμα ούτε χτύπος
ούτε αντίδραση καμία
των διαστάσεων το τοίχος
ξαναβάζει την ταινία

Να βρω στο βυθό του κόσμου
μια διάσταση ακόμα
ν’ ανταμείψω του αίματός μου
το ανήσυχο το χρώμα.

Στην Ελλάδα κάνει κρύο κι ένας βάρβαρος βοριάς
με φορτώνει σ’ ένα πλοίο που το λέγαν Πειραιάς
ανοιχτήκαμε στη Δύση με τον ήλιο στα ψηλά
τα καράβια κρύβουν μίση και φαντάσματα πολλά
και την τρίτη μέρα φτάνει μήνυμα από τη στεριά
να μ’ αφήσουν σε λιμάνι και σε σκοτεινά νερά

Μη ρωτάς που ταξιδεύω μη ρωτάς
τη δροσιά κι ό,τι ανασαίνει ν’ αγαπάς

Σε μιας μηχανής ιμάντα με το Χάρο αφεντικό
πέρασα απ’ τη Τζιμπεράλντα βγήκα στον ωκεανό
στα κατάρτια του κυκλώνα και στα δίχτυα της σιγής
ζούσα τούτο τον αιώνα δίχως ίσκιο δίχως γης
στην Ελλάδα σκοτεινιάζει κι ένας δίσεκτος θεός
απ’ τους ουρανούς κοιτάζει πόσο χάλασε ο καιρός

Μη ρωτάς που ταξιδεύω μη ρωτάς
τη δροσιά κι ό,τι ανασαίνει ν’ αγαπάς

Αφού μαζί σου κάηκα
πήρα μια μπαλαλάικα
και τραγουδάω λαϊκά.

Το παράπονό του το 'χει μόνος
ο εαυτός μου, μες στο κρύο του Χειμώνος.

Μαζί σου ονειρεύτηκα
μα όλα ήταν ψεύτικα
και μόνος μου πορεύτηκα.

Το παράπονό του το 'χει μόνος
ο εαυτός μου, μες στο κρύο του Χειμώνος.

Η αγάπη δεν θεμέλιωσε,
έτσι το έργο τέλειωσε
κι ο πάγος μας δεν έλιωσε.

Το παράπονό του το 'χει μόνος
ο εαυτός μου, μες στο κρύο του Χειμώνος.

Αφού μαζί σου κάηκα
πήρα μια μπαλαλάικα
και τραγουδάω λαϊκά.

Κάνει κρύο κάνει κρύο στ’άδεια μου σεντόνια
πέφτει αγιάζι σκοτεινιάζει σε μισή καρδιά
Όσα είπες μόνο λύπες φέρανε και χιόνια
η απουσία σαν ουσία και σαν παγωνιά

Στην πόρτα περιμένω τα χτυπήματα
του γυρισμού σου ψάχνω βήματα
η αγάπη αιώνες φτιάχνει θύματα
και μια πρώτη φορά

Πάλι πίνω τώρα σβήνω της ζωής μου χρόνια
στο τασάκι η ανάγκη στάχτη και βρωμιά
πού’σαι τώρα σπάω δώρα μιας αγάπης ώρα
η φωνή σου το κορμί σου άγνωστη γωνιά

Στην πόρτα περιμένω τα χτυπήματα
του γυρισμού σου ψάχνω βήματα
η αγάπη αιώνες φτιάχνει θύματα
και μια πρώτη φορά