Γοργόνες, σειρήνες. Μυθικά γυναικεία πλάσματα με απαράμιλλη ομορφιά! Οι γοργόνες με σώμα ψαριού, οι σειρήνες με κορμί αρπαχτικού πουλιού. Οι γοργόνες φιλικές στον άνθρωπο! Οι σειρήνες επιιδώκουν να πλανέψουν με το τραγούδι τους αυτούς που συναντάνε, με σκοπό να τους καταστρέψουν. Η γοργόνα απαντιέται στους μύθους πολλών χωρών, η σειρήνα στην ελληνική μυθολογία. Για να δούμε πώς μάγεψαν την πένα των ποιητών !
ΓΟΡΓΟΝΑ
Η γοργόνα-ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ
Μες στο πλατύ το πέλαγος καράβι ταξιδεύει.
Τριγύρω νύχτ' απλώνεται...
Και με τ'αγέρι τ'αλαφρά τα κύματα χαϊδεύει
Το μπρίκι τ'ασπροφόρετο κουνιέται,αργοσαλεύει
Σαν νύφη π'όλο και λυγά και γλυκοκαμαρώνεται.
Μα ξάφνου,σαν να κάρφωσε σ'αμμουδιαστό ακρογιάλι
Τις δυο του άγκυρες μαζί,
Το μπρίκι στέκει και μπροστά στην πλώρη του προβάλλει
Γοργόνα θαλασσόβρεχτη μ' αγριωπό κεφάλι:
-Ο βασιλιάς Αλέξανδρος απέθανε για ζει;
Βροντολογά το στόμα της και τα νερά αναδεύει
Με την ψαρίσια της ουρά
Και το γυναίκειο της αυτί απόκριση γυρεύει.
-Ο βασιλιάς Αλέξανδρος στον κόσμο βασιλεύει,
Ο ναύτης αποκρίνεται ζωή να'χεις ,κυρά!
Αλλίμονο αν της έλεγε πως είναι πεθαμένος
Από τα χρόνια τα παλιά!...
Ευθύς την ίδιαν τη στιγμή ο ναύτης ο καημένος
μαζί με το καράβι του θα βούλιαζε πνιγμένος
Και η Γοργόνα θ'άρχιζε να κλαίει τον βασιλιά.
Μα τώρα πώμαθε πως ζει,την όψη της αλλάζει
Και μ'ομορφιές στολίζεται΄
Γίνεται κόρη λυγερή, στα κύματα πλαγιάζει,
Με δυο ματάκια ολόγλυκα τριγύρω της κοιτάζει,
Κι απ'τα ξανθά της τα μαλλιά το πέλαγος φωτίζεται.
Το μπρίκι πάλι ξεκινά και σιγαλ'αρμενίζει
Στη θάλασσα τη γαλανή
Και η Γοργόνα στον αφρό σαν γλάρος φτερουγίζει,
Λύρα κρατάει ολόχρυση και παίζοντας αρχίζει
Να τραγουδεί στο πέλαγος μ'ουράνια φωνή.
Πηγή: Ειδύλλια
Αρμίδα-ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ
Στον Κώστα Βάρναλη
Το πειρατικό του Captain Jimmy,
που μ' αυτό θα φύγετε και σεις,
είναι φορτωμένο με χασίς
κ' έχει τα φανάρια του στην πρύμη.
Μήνες τώρα που 'χουμε κινήσει
και με τη βοήθεια του καιρού
όσο που να πάμε στο Περού
το φορτίο θα το 'χουμε καπνίσει.
Πλέμε σε μία θάλασσα γιομάτη
με λογής παράξενα φυτά,
ένα γέρος ήλιος μας κοιτά
και μας κλείνει που και που το μάτι.
Μπουκαπόρτες άδειες σκοτεινές,
-που να ξοδεύτηκαν τόνοι χίλιοι;
μας προσμένουν πίπες αδειανές
και τελωνοφύλακες στο Τσίλι.
Ξεχασμένο τ' άστρο του Βορρά,
οι άγκυρες στο πέλαγο χαμένες.
Πάνω στις σκαλιέρες σε σειρά
δώδεκα σειρήνες κρεμασμένες.
Η πλωριά Γοργόνα μία βραδιά
πήδησε στον πόντο μεθυσμένη,
δίπλα της γλιστρούσαν συνοδιά
του Κολόμβου οι πέντε κολασμένοι.
Κι έπειτα στις ξέρες του Ακορά
τσούρμο τ' άγριο κύμα να μας βγάλει
τέρατα βαμμένα πορφυρά
με φτερούγες γλάρων στο κεφάλι
Πηγή: Πούσι,1947
Αντινομία-ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ
Ο έρωτάς σου μία πληγή και τρεις κραυγές.
Στα κόντρα σκούζει ο μακαράς καθώς τεζάρει.
Θαλασσοκόρη του βυθού - χίλιες οργιές -
του Ποσειδώνα εγώ σε κέρδισα στο ζάρι.
Και σ' έριξα σ' ένα βιβάρι σκοτεινό
που στέγνωσε και ξανεμίστηκε το αλάτι.
Μα εσύ προσμένεις απ' το δίκαιον ουρανό
το στεριανό, το γητευτή, τον απελάτη.
Όταν θα σμίξεις με το φως που σε βολεί
και θα χαθείς μέσα σε διάφανη αμφιλύκη
πάνω σε πράσινο πετούμενο χαλί,
θα μείνει ο ναύτης να μετρά το άσπρο χαλίκι.
m/s Aquarius 1974
Πηγή: Τραβέρσο,1975
Λεωφόρος Συγγρού, 1930-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
Στον Γιώργο Θεοτοκά που την ανακάλυψε
Όταν σε νικήσει το χαμόγελο που ανασαίνει πλάι σου, πάει να σκύψει και δε συγκατανεύει
όταν η ζάλη που σου απόμεινε αρμενίζοντας στα βιβλία ξεκολλήσει από το μυαλό σου στις πιπεριές δεξιά κι αριστερά
όταν αφήσεις το πετρωμένο καράβι που ταξιδεύει προς το βυθό μ' άρμενα συντριμμένα
την καμάρα με τα χρυσαφικά της
τις κολόνες με την έννοια τους που τις στενεύει
όταν αφήσεις τα κορμιά τα πελεκημένα επίτηδες για να μετρούν και για να θησαυρίζουν,
την ψυχή που δεν εξισώνεται, ό,τι και να κάνεις, με την ψυχή σου
το χέρι του φόρου
το γυναικείο εκείνο προσωπάκι στο λίκνο που λάμπει στον ήλιο
όταν αφήσεις την καρδιά σου και τη σκέψη σου να γίνουν ένα
με το μαυριδερό ποτάμι που τεντώνει ξυλιάζει και φεύγει:
Σπάσε το νήμα της Αριάδνης και να!
Το γαλάζιο κορμί της γοργόνας.
Πηγή: Ίκαρος,1988
«Η γριά γοργόνα»-ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
Πώς είναι μια γριά γοργόνα; Πώς είναι τώρα
που βαριέται να ρωτάει
που ξέρει το παιχνίδι του καιρού κι αναγνωρίζει
λάθη και συμβάσεις
και με φανταστικές κινήσεις εννοεί
ό,τι ρωτούσε πάντα;
Πάντα και πάντα ό,τι ρωτούσε και πώς είναι
όταν σε γύρευε μες στις σπηλιές του ύπνου
μες στα χαράματα του πόντου και στα τρελά νερά
παίζοντας με κόκαλα πνιγμένων
τυφλή, κουφή, ξεδοντιασμένη, με ρευματισμούς,
πώς είναι μια ζωή γονατισμένη
τώρα που η δίκαιη κλεψύδρα μένει ακίνητη
καρφωμένη μέσα στο χρόνο της που περιέχει
ή με τα δώρα κάποιου που γερνάει μόνος του στα καφενεία και στα πορνεία
κυνηγημένος από σένα κι από φιλιά φαντάσματα
μ’ ένα κορμί που το κατάντησες σαν λατομείο
και δεν ελπίζει να το κοιτάξεις
ή προς το βράδυ να ξεδιαλύνεις τον προσφυγικό του ύπνο
τώρα που σ’ αιχμαλώτισαν άλλοι καθρέφτες κι άλλα φώτα
και δεν υπερασπίζεις πια το σώμα σου∙
ανακαλύπτεις τους καθρέφτες μες στο σώμα σου
ή σκουριασμένα σύνεργα ενός παλιού μηχανουργείου
και λες μεταμορφώσεις είναι, τίποτ’ άλλο.
Το ξέρει αυτός, ο συγγενής του κόσμου,
αυτός που είδε αμαρτίες κι αμαρτίες,
στρατούς, παραλυσίες και φυλές,
το ξέρει αυτός πως η ψυχή έχει δικές της αποφάσεις
κι άλλους δρόμους. Πώς δεν σ’ το δίδαξε;
Πώς είναι όμως δίχως φάρμακα εκείνη
ελπίζοντας μια κάμαρα σ’ ένα γηροκομείο
την Κυριακή επισκέψεις από γέρους ναυτικούς
γιατί πια τώρα το ’μαθε καλά
το άλλο μισό του ανθρώπου είναι
το παραμύθι
αλλά κι εσύ γιατί να της παραφερθείς
αφού κοντά της βούλιαξες ολόκληρος
και μόνο το τραγικό σου χέρι φαίνεται
να κρατάει, σαν ψάρι, σπαρταρώντας,
την ψυχή σου.
Πηγή: Το μυστικό πηγάδι, εκδόσεις Γνώση, 1983
Η γοργόνα-ΜΑΝΟΣ ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ
Θα πάρω απ’ το χέρι σου
το τριαντάφυλλο
να ζωγραφίσω τη ζωή.
Εδώ, στην άκρη της πέτρας,
θα ψάξω τον μίσχο του κυκλάμινου.
Θα πορευτώ κατά την θάλασσα,
να βρω την τρίαινα,
μήπως κι ανοίξω τους ασκούς
να δω την άλλη μέρα
στεφανωμένη με αγριολούλουδα.
Ήταν όμορφη η σημερινή μέρα,
όμως δεν έλεγε με τίποτα να ηρεμήσει
το πτερύγιο του καρχαρία,
που περιδιάβαινε την θάλασσα πάνω κάτω.
Εμείς σ’ αυτήν την κόχη, ξεχασμένοι,
συναρμολογούσαμε τραγούδια
από σπασμένα λόγια.
Η γοργόνα ξέχασε να γυρίσει.
Η γοργόνα δεν ήθελε να γυρίσει.
Σπασμένα λόγια,
πεταμένες κουβέντες,
άδικη η ζωή πολλές φορές.
19/8/1994
Πηγή: «Αναδρομές», Εκδοτικός Οίκος ΑΓΓΕΛΑΚΗ - Αθήνα 2007
Γοργόνα-ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ
Χείλη μισάνοιχτα
κόκκινα γεμάτα πόθο.
Κορμί γυμνό εκτεθειμένο
στις λαμπυρίζουσες
πορείες των ηλιακτίδων.
Γοργόνα που βγήκε
σε κάποια παραλία
τ' απομεσήμερο να ξεδιψάσει.
Ομορφιά ανεξίτηλη
καλοκαιρινής αύρας.
Πηγή: https://obsessionforpoetry.blogspot.com/
Εξάντας-ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ
Σ' ένα βράχο βρίσκομαι
καταμεσίς της θάλασσας.
Ατενίζοντας τον ορίζοντα
ταξιδεύω με οδηγό της μέρας
τα θαλασσοπούλια.
Ακριβής πυξίδα τ' αστέρια
στη σκοτεινιά της νύχτας.
Ο βράχος ακλόνητος,
ερμηνευτής του παφλασμού του κύματος.
Ο εξάντας των ονείρων μου καθοδηγητής.
Αρνούμαι να γυρίσω στη στεριά
πάνω στη ράχη ενός δελφινιού
που μου το στέλνει η θάλασσα.
Αρνούμαι να γίνω στεριανή και να ριζώσω.
Γοργόνα θαλασσών θα ξημερώσω.
Πηγή: https://obsessionforpoetry.blogspot.com/
Η ιστορία της γοργόνας - Ο ύμνος της γοργόνας- ΓΙΩΤΑ ΤΣΕΡΤΕΚΙΔΟΥ
Μες την καυτή σου έρημο οδηγήθηκα.
Γοργόνα δροσερή, ρημάχτηκα στην αφυδάτωση.
Στην μοναξιά, στην απελπισία όπου με έθαψες,
έψαχνα μες την άμμο να βρω
χαμένους θησαυρούς που δεν υπήρχαν.
Μες στην καρδιά μου σφραγισμένο
μυστικό το όνομά σου.
Όταν μ’ αναζητούσαν αιθέριες υπάρξεις,
να μου προσφέρουν τα όσα δεν φαντάστηκες ποτέ.
Πυξίδα στην καρδιά η αγάπη μου,
μες την καυτή σου έρημο οδηγήθηκα.
Τους κόκκους έβλεπα μαργαριτάρια της ψυχής.
Την αφυδάτωση την βάφτισα αγάπη.
Με έλουσα με τις χούφτες με την ξερή καυτή σου άμμο,
έως ξύπνησα απ’ τον εφιάλτη λουσμένη στον ιδρώτα.
Λυτρώθηκα!
Στα δικά μου υγρά μονοπάτια σεργιανίζω.
Της ψυχής καρπώνομαι τα αθάνατα καλούδια.
Οι σταγόνες της βροχής προσδιορίζουν την υγρή μου φύση.
Κάθε σταγόνα ένα χαμένο όνειρό μου, σιγοτραγουδώ.
Είμαι εθισμένη απόλυτα.
Ο έρωτάς μου για σένα αθεράπευτος.
Σε θέλω, σε επιζητώ.
Στα νερά σου καθρεφτίζομαι.
Το φθαρτό μου σώμα φαντάζει θεσπέσιο
καθώς χιλιάδες αστέρια λαμπυρίζουν
στον τρελό χορό της νύχτας του έρωτα.
Προαιώνια θηλυκή, άκρως ερωτική ονειρική φύση.
Λατρεμένη ποθητή θάλασσα!
Πηγή: https://ennepe-moussa.gr
ΧΑÏΚΟΥ-ΝΙΚΟΣ ΜΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
Άγγιξέ με, ναι
Κι ας είμαι γοργόνα
Μου ψιθύρισες.
Πηγή: https://ennepe-moussa.gr
Η είσπραξη του μύθου-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΜΠΡΕΛΛΗΣ
Τα λόγια της Γοργόνας για τον βασιλιά
δεν ήτανε σπασμένα φτερά
ή σκεύη πλαστικά που έλιωσαν από την κακή τη χρήση.
Ήτανε νομίσματα
που εισέπραττε
Δίνη του λόγου
Δίχως φως
η Ιοκάστη.
Πηγή: Ο δίσκος με τα στίγματα, 1991
ΣΕΙΡΗΝΑ
Σειρήνα! -ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ
Σειρήνα! ξέρω πως με τα τραγούδια σου
θανάσιμους καημούς καρδιών ανάφτεις.
Όμως τ'αυτιά δε φράζω,δεν κουφαίνομαι
σα δειλιασμένος του Οδυσσέα ναύτης.
Σειρήνα! θα τ'ακούσω τα τραγούδια σου
κι ούτε φοβούμαι μη με ξεπλανέσουν:
σαν Οδυσσέας τους ναύτες, που κουφάθηκαν
προστάζω στο κατάρτι να με δέσουν.
Πηγή: Φευγάτα χελιδόνια
Ο Ορφέας και οι Σειρήνες του-ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ
Μ’ άτρεμη γνώμη αρμένιζες, Ορφέα,
πλάι από των Σειρήνων το ακρογιάλι.
Μ’ άτρεμο χέρι, μ’ άτρεμο κεφάλι
την τρισερωτική χαιρόσουν θέα.
Κι ως τ’ άγγιζε η ματιά σου η φευγαλέα,
φλογίζονταν τα γυμνωμένα κάλλη,
κι άνοιγε η νια Σειρήνα την αγκάλη
και στη χαρά σε κάλειε τη μοιραία.
Την κοίταζες, γροικούσες τη φωνή της,
μα ίσια μπροστά εκρατούσες το τιμόνι.
Δε σε νικούσε ο λαύρος της μαγνήτης.
Εσένα άλλη σε μέθαγε Σειρήνα,
ανθρώπινη, θνητή, — που εκείνη μόνη
ήξερε να χορταίνει σου την πείνα.
Πηγή: Λευτέρης Αλεξίου,1951. Έργο ζωής: Ποιήματα. Αθήνα: Αετός
Οδυσσέας και Σειρήνα-ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ
Σου φώναξε απ’ τ’ ακρόγιαλο η Σειρήνα·
«Την άγκυρά σου αμόλα εδώ σιμά
κι έλα να ιδείς γοφιά, να ιδείς λαιμά,
να ιδείς ολάσπρα στήθια ωσάν τα κρίνα!
Έλα να σου χορτάσω εγώ την πείνα,
μ’ ό,τι η καρδιά σου η μάργα πεθυμά·
κι όλα να σου τα σβήσω τα χλομά
φαντάσματα, που μέσα σου επληθύνα!»
Κι απ’ το κουπί, Οδυσσέα, της αποκρίθης·
«Θα ’ρχόμουνα στ’ αλήθεια, στο ζεστό
λιμάνι σου για πάντα να κλειστώ!
Μα φεύγω, γεια σου! Είν’ η μορφή της λήθης
φριχτότερη απ’ της Μέδουσας! Φοβάμαι!
Κάλλιο να ζω όπως ζω, μα να θυμάμαι!»
Πηγή: Λευτέρης Αλεξίου. 1951. Έργο ζωής: Ποιήματα. Αθήνα: Αετός
Σειρήνα-ΣΠΥΡΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ
Από τα κύματα των πλήκτρων
αναδύεσαι.
Στη δίνη του πνευστού
με πνίγεις.
Πηγή: Γλυκιές σφαιρούλες απ’ τ’ όμορφό σου όπλο ,1986
Οι Σειρήνες-ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
ΚΑΛΑ καλά δεν πρόφτασα να τις δω· τις άκουσα
που τραγουδούσαν.
Κι οι ναύτες στα κουπιά κουφοί,
κι ο άνεμος πρίμος στα πανιά,
γεμάτος ψιθυρίσματα και λόγια,
καθώς μας έπαιρναν χορεύοντας
τα κύματα.
Ώσπου έγιναν ένα μουντό μουρμούρισμα.
Τουλάχιστον, αν δεν πρόφτασα να τις δω,
τις άκουσα.
Καλά που έτυχε να ’μαι δεμένος στο κατάρτι.
Θα’ χα πέσει στα νύχια και στα δόντια τους.
Πηγή: Κώστας Στεργιόπουλος. 1992. Τα ποιήματα Β΄ (1965–1983). Αθήνα, Νεφέλη
Οι Σειρήνες-ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ
Δεν υπήρχαν πιο παράφωνα πλάσματα
στον κόσμο από τις Σειρήνες.
Κάποιος κουφός όμως θα πέρασε
πρώτος από τα μέρη εκείνα
που ξεκίνησε την ιστορία αυτή
για το σαγηνευτικό τραγούδι τους.
Χάθηκαν όλοι όσοι ακολούθησαν
μάταια προσπαθώντας να συγκρατήσουν
αυτό που χάνεται όσο κι αν ακούς.
Επαληθεύθηκε έτσι η φήμη τους
όπως και σε ανάλογες περιπτώσεις.
Ποιος θα τολμούσε τώρα πια
να αμφισβητήσει τέτοια υπόθεση.
Ο Οδυσσέας αγνοούσε τις Σειρήνες
αλλά γνώριζε τους ανθρώπους.
Στα αφτιά των συντρόφων του
το κερί τα στόματά τους βούλωσε.
Τίποτε δεν θα είχαν να πουν
ενώ εκείνος θα είχε αποδείξει
ότι και το πιο σαγηνευτικό
τραγούδι δύσκολα γλιτώνει
από σφιχτά δεμένο άνθρωπο
που δεν θέλει να ακούσει.
Πηγή: Γιώργος Χουλιάρας. 2005. Δρόμοι της μελάνης (2005–1970). Αθήνα: Νεφέλη
Το τραγούδι της σειρήνας-ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ
Με τ’ άσπρο μου μαντήλι
θα σ’ αποχαιρετήσω
και για να μου 'ρθεις πίσω
στην εκκλησιά θα μπω.
Θ’ ανάψω το καντήλι
και το κερί θα σβήσω
τα μάτια μου θα κλείσω
και θα σ’ ονειρευτώ.
Γιατί είσαι λυπημένο
και δε μιλάς κι εσύ
πουλί ταξιδεμένο
σε μακρινό νησί;
Είχα τα δυο σου χείλη
κρυφό της νύχτας αστέρι
μα το δικό μου αστέρι
μη παίρνεις από δω.
Σου χάρισα κοχύλι
να το κρατάς στο χέρι
ως τ’ άλλο καλοκαίρι
που θα σε ξαναδώ.
Πηγή: Η νεοελληνική ερωτική ποίηση,Χ.Κ. Τεγόπουλος, Εκδόσεις Α.Ε
Η νέα σειρήνα-Θ.Δ.ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ
Τα μάτια της υποχώρησαν μπροστά στο εύκολο νέφος τους σαν
δυο πέταλα του ίδιου βραδιού,
όπως το στιλπνό φεγγάρι αγνάντευε από πέρα την πορεία των
βουνών σε τέλειο δάσος .
τα μάτια της ξέμαθαν αργά το πένθος ενός αποχωρισμού από μια
στιγμή ανεύθυνη και ανόητη
γύρω από έναν τριπλό στίχο χαμογελούν μακρινών σαν ακάνθινα πουλιά .
στο τέλος ήρθε και η αυγή που την έπλασε καινούργια και για ποτέ πια νέα,
σε μια θάλασσα από ακύμαντο φως με το βλέμμα λοξό προς τον αδιάλλακτο ορίζοντα,
με το βλέμμα θολό από ξεχασμένη ομορφιά μέσα στην ελάχιστη στιγμή της γαλήνης.
Η νέα σειρήνα που γεννήθηκε χθες αυτοκτόνησε απόψε-
η σιωπή της δυο παπαρούνες και κύλησαν ως τις άκρες των χειλιών,
το πρόσωπό της σαν διάλειμμα σε αστυνομικό φιλμ.
Πηγή: Η νεοελληνική ερωτική ποίηση, Χ.Κ. Τεγόπουλος, Εκδόσεις Α.Ε
Η κόρη του Οδυσσέα-ΖΩΗ ΣΑΜΑΡΑ
Κοίταζε τον Ουρανό που την κοιτούσε με μάτια
τυφλά απ’ το περίσσιο φως το προγεγεννημένο
Περνούσε μέσα από αχτίνες
κατακερματισμένες
τα μάτια της άκουγαν
ναι άκουγαν
την αρμονία του φωτός
να ψιθυρίζει γνώριμα τραγούδια
σε νότες άγνωστες λατρευτικές
Οι Σειρήνες σώπασαν
μπροστά στην κόρη τ’ Ουρανού
καθώς εκείνη έβλεπε το σύμπαν να σπαράζει
μέσα στα μάτια του πρωτόγονου πατέρα της
Η Ιθάκη καρτερούσε στην αγκαλιά του χρόνου
ζούσε στον αργαλειό τα όνειρά της
κεντούσε λέξεις χιλιοειπωμένες
που όμως ποτέ δεν είχαν ειπωθεί
Κι η κόρη κατακτούσε τις πέντε θάλασσες
ναύτης μαζί και νέα γοργόνα
ρωτούσε αν επέστρεψε ο Οδυσσέας
Πηγή: Το πέρασμα της Ευρυδίκης ,1997
Τραγούδι της σειρήνας-ΝΑΝΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
Tρεις φορές βουίζει η όχθη στα κουπιά τους.
Αυτοί νομίζουν θάνατο· εγώ
Το στόμα τραγουδώ.
Πηγή: Encore – Γυναίκες της Οδύσσειας, εκδόσεις Μελάνι, 2016
Γοργόνα πλώρης -ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ
Το ξύλινο κορίτσι δεν ήρθε περπατώντας
στάθηκε άξαφνα εκεί καθισμένη στα τούβλα.
Όλοι οι ανθοί του πελάγους σκεπάζαν το κεφάλι
είχε η ματιά της μια θλίψη, μια θλίψη από ρίζες.
Το κορίτσι απ’ τ’ αρχαίο κύμα στεφανωμένο
κοίταζε εκεί με τα νικημένα της μάτια.
Κι αν ήξερε πως ζούμε σ’ ένα απόμακρο δίχτυ
από νερό και χρόνο, βροχή, κύματα, κύκλους.
Δεν ήξερε αν υπάρχουμε
ή είμαστε τ’ όνειρό της.
Έστεκε εκεί κοιτώντας τις ανοιχτές ζωές μας
το είμαι, το φεύγω, το έρχομαι, το πάω πάνω στη γη.
Θυμάμαι που της ξέβαφε λίγο λίγο τα φύλλα
βίγλιζαν οι παράγκες μας το ξύλινο κορίτσι.
Το κορίτσι απ’ τ’ αρχαίο κύμα στεφανωμένο
κοίταζε εκεί με τα νικημένα της μάτια.
Κι αν ήξερε πως ζούμε σ’ ένα απόμακρο δίχτυ
από νερό και χρόνο, βροχή, κύματα, κύκλους.
Αυτή του ξύλινου είναι
κοριτσιού η ιστορία.
Πηγή: stixoi.info
Η γοργόνα-ΟΥΙΛΙΑΜ ΜΠΑΤΛΕΡ ΓΕΪΤΣ
Γοργόνα βρήκε, μια φορά, νέον κολυμβητή
Τον άρπαξε, τον ήθελε δικό της
Κι έσμιξε το κορμί του στο κορμί της
Και γέλασε. Και μια βουτιά έριξε πατωτή
Για τα βαθιά. Λησμόνησε στην άσπλαγχνη χαρά της
Ότι ακόμη κι οι εραστές, πνίγονται στα νερά της.
Μετάφραση: Δημήτρης Κοσμόπουλος
Τα νησιά των Σειρήνων-ΡΑΪΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ
Όταν σ’ αυτούς, που τον φιλοξενούσαν,
αργά, μετά τη μέρα τους, καθώς τον ρωτούσαν
για τα ταξίδια και τους κινδύνους του, γαλήνια
αφηγότανε: δεν ήξερε ποτέ
πόσο φοβούνται και με ποια λέξη
απότομη στρέφονται, ώστε, όπως εκείνος,
μες στη γαλάζια θάλασσα, τη γαληνεμένη,
το χρύσωμα να βλέπουν των νησιών εκείνων,
που η θέα τους τον κίνδυνον αλλοιώνει·
γιατί, τώρα, μες στη βροντή δεν είναι
και στη μανία, όπου ήταν πάντα.
Άηχος χτυπά τους ναύτες,
που ξέρουν, πως, εκεί, πάνω σ’ εκείνα
τα χρυσά νησιά, τραγουδά, πότε πότε —,
και, στα τυφλά, ακουμπούνε στα κουπιά,
σαν κυκλωμένοι
απ’ τη σιωπή, που ολόκληρο τον χώρο
κατέχει, και πνέει μέσα στ’ αυτιά,
σα να ’ταν η άλλη πλευρά της το τραγούδι,
που δεν του αντιστέκεται κανένας.
Μετάφραση: Άρης Δικταίος
Πηγή: Άρης Δικταίος. 1957. Εκλογή από το ποιητικό έργο του Rainer Maria Rilke. Αθήνα: Κάδμος
Τραγούδι των σειρήνων-ΜΑΡΓΚΑΡΕΤ ΑΤΓΟΥΝΤ
Αυτό είναι ένα τραγούδι που όλες
θα ήθελαν να μάθουν το τραγούδι
που είναι ακαταμάχητο:
το τραγούδι που αναγκάζει τους άντρες
να πηδούν στη θάλασσα σε σμήνη
αν και βλέπουν τις νεκροκεφαλές στην ακτή
το τραγούδι που κανείς δεν ξέρει
γιατί όποιος το έχει ακούσει
είναι νεκρός και οι άλλοι δεν θυμούνται.
Να σας πω το μυστικό
και αν το πω, θα με βγάλετε
από αυτό το κοστούμι πουλιού;
Δεν περνώ καλά εδώ
οκλαδόν σε αυτό το νησί
να φαίνομαι γραφική και μυθική
με αυτούς τους δυο μανιακούς με φτερά,
δεν μου αρέσει να τραγουδώ
με αυτό το τρίο,θανατηφόρα και πολύτιμη.
θα πω σε εσένα το μυστικό,
σε εσένα, μόνο σε εσένα.
Έλα πιο κοντά. Αυτό το τραγούδι
είναι μια κραυγή βοήθειας: Βοήθησέ με!
Μόνον εσύ, μόνον εσύ μπορείς,
είσαι μοναδικός επιτέλους. Δυστυχώς
είναι ένα βαρετό τραγούδι
αλλά δουλεύει κάθε φορά.
Μετάφραση: Γιώργος Χουλιάρας
Πηγή: Μάργκαρετ Άτγουντ. 2013. "Τραγούδι των σειρήνων". Στο Οδυσσέας. Επιτραπέζιο εβδομαδιαίο ημερολόγιο 2014 της εταιρίας συγγραφέων. Αθήνα: Πατάκης
Μια σειρήνα ανάμεσα σε δυο δρυάδες-ΓΚΕΟΡΓΚ ΣΤΙΕΡΝΓΕΛΜ
Ευφροσύνη καρδιών! Δες τη θάλασσα πώς
απλώνεται ήσυχη σαν καθρέφτης που αστράφτει
στιλπνός τόσο σαν ασήμι λιωμένο.
Όλα είν 'ήσυχα, δεν ακούγετ' αχός
το έδαφος πράσινο κι ολανθισμένο
πυκνόφυλλοι λόγγοι όλ'ομορφιά.
Τ'αγρίμια κουρνιάζουνε στα βουνά
ως που παίρνει η αυγούλα να πορφυρίζει.
Δροσιάς αύρα αρχινά να σιγοψιθυρίζει
παίζουν πουλάκια,πηδούν,κελαηδούν
η κυρα-Αηδόνα τραγουδά,παιχνιδίζει.
Το κάθε τι αγάλλεται,τέρπει,στολίζει
γιατί η Ειρήνη κ' η Μούσα εδώ κατοικούν.
Μετάφραση: Ρίτα Μπούμη-Γιάννης Αμπατζής
Πηγή: Νέα ελληνική μυθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Διόσκουροι
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
