Τρία μελοποιημένα ποιήματα του Ανδρέα Κάλβου

ης θαλάσσης καλλίτερα φουσκωμένα τα κύματα
να πνίξουν την πατρίδα μου ωσάν απελπισμένη
έρημον βάρκαν.

Στην στεριάν, στα νησιά, καλλίτερα μια φλόγα να ιδώ παντού χυμένην
τρώγουσαν πόλεις, δάση, λαούς και ελπίδας.
Καλλίτερα, καλλίτερα διασκορπισμένοι οι Έλληνες
να τρέχωσι τόν κόσμον με εξαπλωμένην χείρα
ψωμοζητούντες.

Το ξίφος σφίξατε Έλληνες, τα ομμάτια σας σηκώσατε
ιδού εις τους ουρανούς.
Προστάτης ο Θεός μόνος σας είναι.

Κι αν ο Θεός και τ’ άρματα μας λείψωσι καλλίτερα
πάλιν να χρεμετίσωσι στον Κιθαιρώνα Τούρκων
άγριαι φοράδες.

Παρά α! όσον είναι τυφλή και σκληροτέρα η τυρρανίς
τοσούτον ταχυτέρως ανοίγονται σωτήριοι θύραι

Της θαλάσσης καλλίτερα...

Όσοι το χάλκαιον χέρι
βαρύ φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι
θέλει αρετή και τόλμην
η ελευθερία.

Αυτή (και ο μύθος κρύπτει νουν αληθείας)
επτέρωσε τον Ίκαρον
και αν έπεσεν
ο πτερωθείς κι επνίγει
θαλασσωμένος.

Αφ’υψηλά όμως έπεσε,
και απέθανεν ελεύθερος.

Αν γένεις σφ'άγιον άτιμον
ενός τυράννου,
νόμιζε φρικτόν τον τάφον

ᾨδὴ Πρώτη. Ὁ Φιλόπατρις

στροφὴ α´.
Ὦ φιλτάτη πατρίς,
ὦ θαυμασία νῆσος,
Ζάκυνθε· σὺ μοῦ ἔδωκας
τὴν πνοήν, καὶ τοῦ Ἀπόλλωνος
τὰ χρυσὰ δῶρα!

γ´.
Ποτὲ δὲν σὲ ἐλησμόνησα,
ποτέ· - Καὶ ἡ τύχη μ᾿ ἔρριψε
μακρὰ ἀπόσε· μὲ εἶδε
τὸ πέμπτον τοῦ αἰῶνος
εἰς ξένα ἔθνη.

ιβ´.
Χαῖρε Αὐσονία, χαῖρε
καὶ σὺ Ἀλβιών, χαιρέτωσαν
τὰ ἔνδοξα Παρίσια·
ὡραία καὶ μόνη ἡ Ζάκυνθος
μὲ κυριεύει.

κ´.
Ἡ λαμπὰς ἡ αἰώνιος
σοῦ βρέχει τὴν ἡμέραν
τοὺς καρπούς, καὶ τὰ δάκρυα
γίνονται τῆς νυκτὸς
εἰς ἐσὲ κρίνοι.


κγ´.
Ἂς μὴ μοῦ δώσῃ ἡ μοίρα μου
εἰς ξένην γῆν τὸν τάφον·
εἶναι γλυκὺς ὁ θάνατος
μόνον ὅταν κοιμώμεθα
εἰς τὴν πατρίδα.