Μέρα Ανάστασης σήμερα! Χριστός Ανέστη! Κι η προσμονή κάτι ν'αλλάξει μέσα μας. Να μην είναι όλα όπως πριν...
Ανοιξιάτικο επεισόδιο Γ' (Ποτέ πριν...)- ΙΑΣΩΝ ΔΕΠΟΥΝΤΗΣ
Ποτὲ πριν δεν ακούστηκαν οι θείες καμπάνες να χτυπούν
γι’ αυτοὺς που λείπουν.
Ποτὲ πριν δεν άναψαν οι γιορτινὲς λαμπάδες της Λαμπρής
γι’ αυτοὺς που για πάντα λείπουν.
Ποτὲ πριν, σαν απόψε, δεν κατεπόθη ο θάνατος εις νείκος,
γι’ αυτοὺς που λείπουν, αποδημητές, στη χώρα του πολέμου!..
Ποτὲ πριν!.. Αυτοὶ την αρμονία δίνουν στις καμπάνες.
Ανάβουν τις λαμπάδες της Λαμπρής. Νικούν το θάνατο
με την αιωνιότητά τους!
Τους μένει ακόμα αυτὸ το πρόβλημα της ύπαρξής μας
Γυρίζουν πολὺ καιρὸ σ’ αυτὴ την πολιτεία
Ζητούν απόψε μια θέση στο τραπέζι του σπιτιού μας.
Χωρὶς ύπνο, για να τους πεις νεκρούς, τυλίγοντας
την κλωστὴ του κεριού στα δάχτυλά τους,
ψάχνουν να βρουν την πόρτα μας,
ψάχνουν να βρουν αγνὴ τη θύμησή τους
σ’ όλων μας τη μνήμη!
Κάθονται στο τραπέζι του δείπνου μας, θλιμμένοι,
σαν ανάμνηση απὸ τόσα χώματα πλημμυρισμένα.
Ωραίοι σαν το θαύμα του ευαγγελίου.
Σα μια κραυγὴ χαράς: Χριστὸς Ανέστη!..
Κι αυτὲς οι θείες καμπάνες
είναι τα λόγια τους.
Κι αυτὲς οι κόκκινες λαμπάδες
είναι το βλέμμα τους
κι αυτὴ η λεπτὴ κλωστὴ στα δάχτυλά τους
είναι η ζωή μας!.. όλοι νεκροὶ και ζωντανοί,
γύρω στο γιορτινὸ τραπέζι της Λαμπρής!..
Στην κεφαλὴ του τραπεζιού:
Ο αναστάς Χριστός!..
Μας μένει ακόμα αυτὸ το πρόβλημα της ύπαρξής μας
Το δείπνο μας πήρε άλλο νόημα, καθὼς
έμπαινε στα πληγωμένα βλέφαρα το φως του θείου λόγου.
Κι η μέρα προμηνούσε ένα στρωμένο τραπέζι
για την δικαιοσύνη,
ένα σπίτι ήσυχο σ’ αυτὴ την πολιτεία καμωμένο απὸ αγάπη.
Κι η μέρα προμηνούσε χίλια διαμάντια στις καρδιές,
να θυμίζουν την ειρήνη και την ελπίδα του κόσμου.
Πηγή: Ανθολογία Νεοελληνικής Ποίησης Σπύρου Κοκκίνη
