Πέντε μελοποιημένα ποιήματα του Νικηφόρου Βρεττάκου (β)

Θὰ φύγω σὲ ψηλὸ βουνό, σὲ ριζιμιὸ λιθάρι
νὰ στήσω τὸ κρεβάτι μου κοντὰ στὴ νερομάνα
ν᾿ ἁπλώσω ἐκεῖ τὴν πίκρα μου, νὰ λυώσει ὅπως τὸ χιόνι.
Μὴ μὲ ρωτᾷς καλέ μου ἀϊτέ, μὴ μὲ ξετάζεις ἥλιέ μου!
Μὴν πιάνεσαι ἀπ᾿ τοὺς ὤμους μου καὶ με γυρίζεις
ἄνεμε!

φεγγαράκι μου!
Καλέ μου!
Αὐγερινέ μου!
Φέξε τὸ ποροφάραγκο!
Βοήθα ν᾿ ἀνηφορήσω!
Ρίχτε στὸ δρόμο συννεφιά νὰ μὴ γυρίσω πίσω!

Φέρνω ζαλιά στις πλάτες μου, τα χέρια των νεκρών
Στη μια μεριά έχω τα όνειρα, στην άλλη τις ελπίδες
Κι’ ανάμεσα στις δυό ζαλιές το ματωμένο στέφανο
Μὴ μὲ ρωτᾷς καλέ μου ἀϊτέ, μὴ μὲ ξετάζεις ἥλιέ μου!
Μὴν πιάνεσαι ἀπ᾿ τοὺς ὤμους μου καὶ με γυρίζεις
ἄνεμε!

Είδα στον ύπνο μου, απόψε, πως μίκρυνες
πως έγινες ένα τριαντάφυλλο κόκκινο,
φρέσκο, σαν άκοπο.

Σ’ είχα στο χέρι μου, τάχα,
και πήγαινα, πήγαινα.
Πού να σε βάλω;
όλη η γης είναι στήθος μου.

Πέρασα κι άφησα δεξιά τον Ταΰγετο
στάθηκα μόνο, τον κοίταξα λίγο
και πήρα το δρόμο μου πάλι
και πήγαινα, πήγαινα.

Πού να σε βάλω;
όλη η γης είναι στήθος μου.

Σ’ είχα στο χέρι μου.

Πού να σε βάλω;
όλη η γης είναι στήθος μου.

Σ’ είχα στο χέρι μου, σ’ είχα στο χέρι μου.

Φέρτε τη θάλασσα σ'ένα ποτήρι,
φέρτε τον άνεμο σ ένα φιλί.
Να 'ρθει η αγάπη μου να γίνει σύννεφο,
βροχή της χαραυγής και να ΄ρθει να με βρει.

Ανθός της λεμονιάς φορεί
στα μαύρα της μαλλιά,
τα μάτια της κρυφή πηγή,
που πίνουν τα πουλιά.

Δέντρο ντυμένο μοναξιά,
δάκρυ κυλάει ο ποταμός,
στάχυ στα χέρια του Βοριά,
μην το χαλάσει ο καημός.

Ανθός της λεμονιάς φορεί
στα μαύρα της μαλλιά,
τα μάτια της κρυφή πηγή,
που πίνουν τα πουλιά.

Τ’ όνομά σου : ψωμί στο τραπέζι
Τ’ όνομά σου : νερό στην πηγή.
Τ’ όνομά σου : αγιόκλημα αναρριχόμενων άστρων.
Τ’ όνομά σου : παράθυρο ανοιγμένο τη νύχτα στην πρώτη του Μάη.

Τ’ όνομά σου : ρινίσματα ήλιου
Τ’ όνομά σου : στροφή από φλάουτο τη νύχτα.
Τ’ όνομά σου : στα χείλη των αγγέλων τριαντάφυλλο.
Τ’ όνομά σου : κουδούνισμα αλόγων που σέρνουν την άνοιξη πίσω τους

Τ’ όνομά σου : βροχούλα στου σπορέα το μέτωπο
Τ’ όνομά σου : περίσσευμα στου βοσκού την καλύβα
Τ’ όνομά σου : τοπίο χωρισμένο με χρώματα
Τ’ όνομά σου : δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του.

Τ’ όνομά σου : ένας ψίθυρος απ’ αστέρι σε αστέρι
Τ’ όνομά σου : ομιλία δύο ρυακιών μεταξύ τους
Τ’ όνομά σου : μονόλογος ενός πεύκου στο Σούνιο
Τ’ όνομά σου : ένα ελάφι βουτηγμένο ως το γόνατο σε μιαν άμπωτη ήλιου.

Τ’ όνομά σου : ροδόφυλλο σ’ ενός βρέφους το το μάγουλο
Τ’ όνομά σου : πεντάγραμμο στις κεραίες των γρύλων
Τ’ όνομά σου : ο Ηνίοχος στην άμαξα του ήλιου.
Τ’ όνομά σου : πορεία πέντε κύκνων που σέρνουν την πούλια στα μεσούρανα

Τ’ όνομά σου : Ειρήνη στα κλωνάρια του δάσους.
Τ’ όνομά σου : Ειρήνη στους δρόμους των πόλεων
Τ’ όνομά σου : Ειρήνη στις ρότες των πλοίων
Τ’ όνομά σου : ένας άρτος, βαλμένος στην άκρη της γης που περίσσεψε

Τ’ όνομά σου : αέτωμα περιστεριών στον ορίζοντα.
Τ’ όνομά σου : αλληλούια πάνω στο Έβερεστ

Όταν έπεσε η νύχτα μαζεύτηκες.
Κ’ ήρθες τόσο κοντά, που δεν άφησες χώρο
ν’ απλώνω τα χέρια μου. (Πλάθω πέτρες να φτιάξω
κεριά της ανάστασης). Μα δεν βλέπεις λοιπόν
πως η ώρα περνά, πως ο Θεός μου μετρά
τις μέρες, και βιάζομαι;
Πότε να βγει ο ήλιος,
να σε στείλω, στο σύμπαν να μαζεύεις λουλούδια.
Να σε στείλω στην άνοιξη να μου φέρεις νερό.