Πέντε μελοποιημένα ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη (β)

Χρυσή μου αγάπη, αν ήξερες
τι μέλι είσαι για μένα...
Τα μπουμπουκάκια τα όμορφα,
τα μοσχομυρισμένα.
Και τα αγεράκια που φυσούν
Σα λιποθυμισμένα,
δεν έχουνε το βάλσαμο
που 'χεις εσύ για μένα...

Της λίμνης τ’ αφρολούλουδο
και του γιαλού η γαλήνη.
Η σμύρνα, το ροδόσταμο
που αργοσταλάει και σβήνει.
Κι οι ροδωνιές, κι η ολόδροση
του κήπου ανθοπλημμύρα,
των δυο χειλιών σου των γλυκών
δεν στάζουνε τα μύρα...!!!

Πάω στην τρισέρημη αμμουδιά
και μόνη τι να κάμω;
Χαράζω κύκλους απαλούς
Στο μουσκεμένον άμμο...
Σαν αγεράκι χάνονται στο κύμα
Απάνω απάνω
Και απόμεινα στην ερημιά
Μονάχη... Τι να κάμω!!!

Τώρα το ετοιμοθάνατο
βαλσαμωμένο αγέρι,
γλυκά τραγούδια θλιβερά
ν’ αναστενάξει ξέρει...
Αλήθεια! Ξέρει πιο γλυκά
να τραγουδάει από μένα!
Εγώ δεν ξέρω πιο γλυκά
μα ξέρω πιο θλιμμένα...

Μέσα στο κάθε μου τραγούδι
Που μοιάζει πάντα να πονεί
Κι είναι σαν άρρωστο λουλούδι
Σαλεύει πάντα μια φωνή

Φωνή που αν φαίνεται έτσι ξένη
Κι έτσι κλεισμένη στη χαρά
Μα σ’ όλα τα μεγάλα μπαίνει
Με τα μικρά της τα φτερά

Μέσα στο κάθε μου τραγούδι
Που μοιάζει πάντα να πονεί
Σαν το χυμό μεσ’ το λουλούδι
Σαλεύει πάντα μια φωνή

Που αν ίσως και το ζωντανεύει
Σαν το χυμό του λουλουδιού
θαρρείς και δεν μπορεί ν’ ανέβει
Σα να’ ναι ανήμπορου παιδιού

Και σ’ όλα γύρω βρίσκει ταίρι
Και μ’ όλα τα άφταστα μιλεί
Κι όλα τα ανείπωτα τα ξέρει
Κι ας είναι τόσο χαμηλή

Κι αν όμως σ’ όλα βρίσκει ταίρι
Κι όλα τα βλέπει καθαρά
Μοιάζει καλύτερα να ξέρει
Τον πόνο παρά τη χαρά

Γιατί είμαστε σαν κάποια ρόδα
Πεσμένα μες την παγωνιά
Ρόδα που τα 'λιωσε μια ρόδα
Καθώς περνούσε στη γωνιά

Που αν και κομμένα κι όλο χώμα
Και κυλισμένα καταγής
Δεν ξέρω τι θυμίζει ακόμα
Πως ήταν άνθη της αυγής

Τ’ όνειρό μου πέθανε χθες αργά το βράδυ.
Μόνος τώρα κι έρημος τι μπορώ να πω;
Κι όμως το 'ξερε καλά το βαθύ του χάδι
πόσο τ’ αγαπώ.

Μου κρατούσε συντροφιά στις βαριές τις ώρες
που τις τρέμει μοναχή κάθε μια ψυχή
κι όσο το 'χει δίπλα της ας κυλούν οι ώρες,
δεν μ’ ανησυχεί.

Τ’ όνειρό μου πέθανε χθες αργά το βράδυ.
Πες, δεν έζησε ποτέ, μην τ’ αναπολείς.
Μα ο καιρός μου που 'χασα στο δικό του χάδι,
τώρα είναι πολύς.

Το δρομάκι το παλιό που εύωδαν οι κρίνοι,
το δρομάκι το καλό, σε μια πόρτα κλείνει,
μέσα εκεί που φύσημα, δε σε φτάνει, ανέμου,
μακρινός κι αθόρυβος, κάθεσαι, ακριβέ μου.

Ήρθα, πάλι, από νωρίς, για να σ’ ανταμώσω,
μα ήμουν απ’ τις ευωδιές μαγεμένος τόσο,
με τα μάτια, έτσι, κλειστά, σαν από κραιπάλη,
που δε σ’ ήβρα πουθενά και θα φύγω πάλι,
με τα μάτια, έτσι, κλειστά, σαν από κραιπάλη,
που δε σ’ ήβρα πουθενά και θα φύγω πάλι,
με τα μάτια, έτσι, κλειστά, σαν από κραιπάλη,
που δε σ’ ήβρα πουθενά και θα φύγω πάλι.

Θυμάμαι, ενώ χωρίζαμε στη μαρμαρένια σκάλα,
σταθήκαμε μια στάλα,
και μου 'πες πως θα ξαναρθείς, για να χαρώ, -ποιος ξέρει,
μετά το καλοκαίρι.

Και τη στιγμή που βγαίναμε στη στράτα τη μεγάλη,
μου το ξανάπες πάλι'
κι απάνω κει χωρίσαμε, -χωρίσαμε σα φίλοι,
μ’ ένα φιλί στα χείλη.

Πέρασε το φθινόπωρο, κακός βοριάς σιμώνει,
κι είν’ η καρδιά μου μόνη-
κοντοζυγών’ η παγωνιά, τα σύννεφα κι η μπόρα,
-και τι θα γίνω τώρα...

Σου 'γραφα τόσα γράμματα, και πόσο λυπημένα:
δε μου 'γραψες ούτ’ ένα'
και στη γιορτή σου, σου 'στειλα τ’ άνθη τα ταxτικά σου:
δεν έλαβα δικά σου.

Τώρα, στο δρόμο σου περνώ, με μάτι κουρασμένο,
-και δε σε περιμένω'
μου φαίνεται πως όλ’ αυτά κοιμούνται σ’ έναν τάφο,
-γι’ αυτό, και δε σου γράφω.

Όμως, εκείνο το φιλί, που δώσαμε σα φίλοι,
μου τυραννεί τα χείλη:
το 'χω, για καταδίκη μου, και για παρηγοριά μου,
κρυμμένο στην καρδιά μου...