Πέντε μελοποιημένα ποιήματα του Νίκου Καρούζου

Ακούω ένα χτίσιμο στο στήθος, με τρομάζει.
Τι ωραία θάτανε με μια ένεση
να κυκλοφορούσε στο αίμα μου
η επόμενη χιλιετία!
Τούτος ο κόσμος μοιάζει με σκάλα.
Κάθε σκαλί της όταν τ’ ανέβεις χαλιέται πέφτει.
Στο τελευταίο το σκαλί η σκάλα δεν υπάρχει.

Ο χρόνος είναι γενικός
δεν μπορούμε να εντοπίζουμε οράματα
δεν μπορούμε να μοιράζουμε αστραπές

Ο χρόνος είναι γενικός
δεν μπορούμε να μοιράζουμε αστραπές
απ’ τα κλωστήρια τ’ ουρανού με δόσεις

Κάποιο σκαθάρι στοχαζόμαστε απέριττα
η πιο μεγάλη ώρα της ζωής
υπάρχει σαν τις άλλες

Δεν πάει μια βδομάδα που έβλεπα
δυο παράξενα ζωα στην ύπαιθρο
να ξεραίνουν το θάνατο στη ράχη τους

Ο χρόνος είναι γενικός
ο χρόνος είναι κοροϊδευτικός
είναι αμέτοχος σαν τα περίπτερα στην κίνηση

Κανένας άγγελος δεν αρρωσταίνει
κι ούτε θέλει τόνωση
κανένας ίσκιος δεν είναι σ’ απομόνωση.
Κι ανάμεσα στις θυγατέρες του καιρού
( τις τέσσερες )
με δώδεκα ρυθμούς χορεύει
πρώτη κι ακόρεστη η βροχή
μες στα ερέβη
του μαύρου ήλιου του ιερού.

Θα περάσουν από πάνω μας όλοι οι τροχοί.
Στο τέλος ,τα ίδια τα όνειρά μας θα μας σώσουν.
Αγάπη μείνε στην καρδιά .
Αυτός ας είναι ο κανών του τραγουδιού σου.
Με την αγάπη θα σηκώσουμε την απελπισία μας
απ' τ' αμπάρι του κορμιού.
Δεν είναι φορτίο για τη χώρα των αγγέλων
η απελπισία.
Και προπαντός, ας μην αφήσουμε την αγάπη
να συνωστίζεται με τόσα αισθήματα .

Στο μίσος μετέχω μπαίνοντας οπουδήποτε –
στα πλοία στ’ αεροπλάνα στα καταστήματα.
Στο μίσος μετέχω μπαίνοντας πριν απ’ όλα
στα λεωφορεία.
Φεύγετε να φεύγουμε
φεύγετε ν’ αχρηστέψουμε τις πόλεις.