Πέντε μελοποιημένα ποιήματα του Μίλτου Σαχτούρη

Δεν έχω γράψει ποιήματα
μέσα σε κρότους
μέσα σε κρότους
κύλησε η ζωή μου.

Τη μιαν ημέρα έτρεμα,
την άλλην ανατρίχιαζα
μέσα στο φόβο,
μέσα στο φόβο
πέρασε η ζωή μου.

Δεν έχω γράψει ποιήματα,
δεν έχω γράψει ποιήματα,
μόνο σταυρούς
σε μνήματα
καρφώνω.

Ένας ναύτης ψηλά
στα κάτασπρα ντυμένος
τρέχει μες στο φεγγάρι.

Κι η κοπέλα απ`τη γη
με τα κόκκινα μάτια
λέει ένα τραγούδι
που δε φτάνει ως το ναύτη.

Φτάνει ως το λιμάνι.
Φτάνει ως το καράβι.
Φτάνει ως τα κατάρτια.
Μα δε φτάνει ψηλά στο φεγγάρι.

Φεγγάρι πεθαμένο μου
για ξαναβγές και πάλι
θέλω να δω το αίμα σου
δεν έκαιγες λυχνάρι φώτιζες.

Το φοβισμένο πρόσωπο
θέλω να δω
το φοβισμένο πρόσωπο
τώρα πάλι και πάλι.

Τότε όλο το σώμα μου ήταν
μια πληγή
φεγγάρι μια πηγή
και φώτιζε της νύχτας το σκοτάδι.

Φεγγάρι πεθαμένο μου
θέλω να δω το αίμα σου
τώρα
πάλι και πάλι.

Ο βαρκάρης των κεραυνών γυρίζει
από ακτή σ'ακτή.
Δε θέλει ν'αράξει πουθενά.
Δε θέλει ν'αράξει πουθενά.
Δε θέλει ν'αράξει πουθενά.
Μόνο στη βάρκα ψιθυρίζει
Φύγαν φύγαν τα νερά!
Φύγαν φύγαν τα νερά !

Το τρανζίστορ με παρηγορεί
ενώ ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου
καθαρίζω τα γυαλιά μου
μετρώ τους αμέτρητους θανάτους μου
ακούω τραγούδια του χειμώνα
και τραγούδια για το καλοκαίρι
τραγούδια για τους ήλιους
και τραγούδια για τη βροχή
ενώ ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου
μετρώ τους αμέτρητους θανάτους μου.