Πέντε μελοποιημένα ποιήματα του Κωστή Παλαμά

Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
στοιχειό είναι και με προσκαλεί, ψυχή και με προσμένει.

Το σπίτι που γεννήθηκα ίδιο στην ίδια στράτα
στα μάτια μου όλο υψώνεται και μ’ όλα του τα νιάτα.

Το σπίτι, ας του νοθέψανε το σχήμα και το χρώμα·
και ανόθευτο και αχάλαστο, και με προσμένει ακόμα.

Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
στοιχειό, και σαν απάτητο, με ζει και με προσμένει.

Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
στοιχειό είναι και με προσκαλεί, ψυχή και με προσμένει.

Άφκιαστο κι αστόλιστο
του χάρου δε σε δίνω
στάσου με το ανθόνερο
την όψη σου να πλύνω

Το στερνό το χτένισμα
με τα χρυσά τα χτένια
πάρτε απ’ τη μανούλα σας
μαλλάκια μεταξένια

Μήπως και τον χάροντα
καθώς θα σε κοιτάξει
του φανείς αχάιδευτο
και σε παραπετάξει

Κι αν διψάσεις μην το πιεις
από τον κάτω κόσμο
το νερό της αρνησιάς
φτωχό κομμένο δυόσμο

Μην το πιεις και ολότελα
και αιώνια μας ξεχάσεις
βάλε τα σημάδια σου
τον δρόμο να μην χάσεις

Και στο σπίτι τ’ άραχνο
γυρνώντας ω ακριβέ μας
γίνε αεροφύσημα
και γλυκοφίλησέ μας

Το τραγούδι, η ντροπή μου
η ασάλευτη ζωή μου
Δάκρυα, λατρείες, τα πείσματα
όλα παραστρατίσματα
Εμένα ο ίσιος δρόμος
είν’ αυτός που θα με έφερνε
στους γύφτους χαροκόπους
που αγεροζούν ελεύθεροι
κι από θεούς κι από ανθρώπους.

Γραφείο, βιβλία το σπίτι μου,
ανημποριά μου ο τρόμος.

Τον δρόμο μου αργά να τραβώ, να τραβώ,
αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω,
ψυχή να μη βρίσκω και πάντα να μπλέκω,
σε κόσμο τυφλό και βουβό

Να νιώθω τριγύρω πλατιά ερημιά,
κλεισμένα τα σπίτια, τα τζάκια σβησμένα,
ψηλά να μη φέγγει αστέρι κανένα,
και κάτω γυναίκα καμιά.

Ε, ίσως σε τέτοιο ταξίδι αν βρεθώ
Ατέλειωτο, έρμο σ’ αγνώριστη χώρα
δε θα 'χω λαχτάρα σαν τώρα
αγάπη, αγάπη από 'σε να χαθώ,
δε θα 'χω λαχτάρα σαν τώρα
αγάπη, αγάπη από 'σε να χαθώ.

Στα βάθη της ψυχής μου, χαρίσματα θεϊκά
ολανοιγμένα νιώθω, δυο μάτια μυστικά
και βλέπω τα κρυμμένα, τ’ αθώρητα θωρώ
τον άνθρωπο την πλάση, τ’ αστέρια, τον καιρό

Και χώρα ξαντικρίζω μ’ ασύγκριτη ομορφιά
μακριά απ’ την τρικυμία κι από τη συννεφιά
τα περασμένα εμπρός μου διαβαίνουνε ξανά
και δέχονται άλλο σχήμα και φως τα τωρινά

Τα μάτια της ψυχής μου, τα μάτια τα θεϊκά
που μέσα μου ανοιγμένα τα νιώθω μυστικά
ψηλότερα απ’ τ’ αστέρια στον Έβδομο ουρανό
θε ν’ ανταμώσουν πάλι το Φως το αληθινό