Πέντε μελοποιημένα ποιήματα του Βασίλη Ρώτα (β)

Ψηλό κυπαρισσάκι μου
χαμήλωσ'την κορφή σου
ρίξε μου κλώνο να πιαστώ
και πάρε με μαζί σου.

Ψηλά την έχεις τη φωλιά
ξαμώνω μα δε σώνω
με του καημού το βάσανο
βραδιάζω ξημερώνω.

Δεν έχεις μάτια να με ιδείς
καρδιά να μ'ελεήσεις
γλώσσα ένα λόγο να μου πεις
να με παρηγορήσεις.

Εικόνα ανθοπερίπλεχτη
τριαντάφυλλο του Μάη
ξύπνα ν΄ακούσεις τι καημός
για σένα τραγουδάει.

Πετάει λεύτερη η φωνή
μα τα φτερά δεμένα
κλαίει μακριά σου το πουλί
που χάνεται για σένα.

Μα εγώ θα σχίσω τα βουνά
τα πέλα θ'αρμενίσω
προσκυνητής στα πόδια σου
να ρθω να ξεψυχήσω.

Τον Γιάννη καμαρώστε
που βγαίνει στο σεργιάνι
με την κουτσή Μαριώ του
τον Στραβαρίδη Γιάννη

Φοράει καπέλο μαύρο
καδένα όλο χρυσή
τη Μάρω από το χέρι
περήφανα κρατεί

Τον Γιάννη καμαρώστε
που βγαίνει στο σεργιάνι
με την κουτσή Μαριώ του
τον Στραβαρίδη Γιάννη

Περήφανη κοιλίτσα
φουσκώνει της Μαριώς
την φούσκωνε ο δράκος
του Γιάννη ο πρώτος γιος

Φορεί καπέλο μαύρο
καδένα όλο χρυσή
μπροστά κοιτάζει η Μάρω
κι ο Γιάννης δω κι εκεί

Γιάννη μπροστά σου κοίτα
και μη στραβοθωρρείς
αυτήν την έχει ο Μήτρος
κι εκείνη ο Θοδωρής

Γιάννη στο σπίτι πάμε
δεν βρίσκομαι καλά
πράσινη πέφτει χάμω
προφτάστε αγκομαχά

Φέρτε γιατρό του Ρήγα
του παλατιού μαμή
χαλάλι τη Μαριόγκα
γλιτώστε το παιδί

Κι ουδέ παιδί γλιτώνουν
κι η Μάρω δε φελλά
Κλάψε πού να 'βρεις Γιάννη
κουτσή Μαριώ ξανά

Έτσι δα οι κύκνοι,
τιο, τιο, τιο τιξ,
με σύμφωνον αχό,
τιο τιξ,
ύμνον υφάναν στον Απόλλωνα.
Τιο, τιο, τιο τιξ,
τιο τιξ, τιο τιξ.

Παίζοντας με τα φτερά τους
καθιστοί στην όχθη του Έβρου.
Τιο, τιο, τιο τιξ,
τιο τιξ, τιο τιξ.

Πέρασε η βοή το άσπρο σύννεφο
και φωλιάσαν τα πουλιά
κι μερώσανε τ’ αγρίμια
και φωλιάσαν τα πουλιά
σμίξανε τα κύματα
στη γαλήνια νύχτα.
Τιο, τιο, τιο τιξ,
τιο τιξ, τιο τιξ.

Και θαμπώσαν οι θεοί
και τραγούδησαν μαζί
με τη Μούσα και τις Χάρες
πάνω σε γλυκό σκοπό.
Τιο, τιο, τιο τιξ,
τιο τιξ, τιο τιξ.

Πες μου, παπαρούνα μου, αγαπάς τον ήλιο;
Αγαπάω τον ήλιο που φωτάει και λάμπω.

Πες μου, παπαρούνα μου, αγαπάς τον άνεμο;
Αγαπάω τον άνεμο που φυσάει και παίζω.

Πες μου, παπαρούνα μου, αγαπάς το χώμα;
Αγαπάω το χώμα που με γλυκοτρέφει.

Από κάτω απ’ το ραδίκι
κάθονται δυο πιτσιρίκοι
και ρωτάν ο ένας τον άλλο
ποιο να `ν’ απ’ όλα πιο μεγάλο.

Τους ακούει ένα σκαθάρι
και τους λέει "το κουκουνάρι!"
τους ακούει ένα τριζόνι
και τους λέει "το πεπόνι!"
Τους ακούει κι ένα τσιμπούρι
Και τους λέει "το γαϊδούρι!"

Γέλασαν οι πιτσιρίκοι
γέλασε και το ραδίκι
κι ένας με μεγάλο στόμα
βάτραχος γελάει ακόμα.