Πέντε μελοποιημένα ποιήματα του Βασίλη Ρώτα

Το Σεπτέμβριο θυμάμαι όταν άδειαζαν οι πάγκοι
κι έπαψ’ ή βουή του κόσμου, πήγαν τα παιδιά για τσάι.
Άσε μας θεέ ψηλά, να θυμόμαστε τ’ απλά
τώρα που έχουν πια πεθάνει
όλοι που μας αγαπάνε, λοχαγοί και βασιλιάδες.

Πέρα στην παλιά μας Κύπρο και στην Κένυα την καημένη
όλοι εκεί βασανισμένοι μαύροι κι άσπροι από τους άσπρους.
Και στα ξωτικά τα μέρη κι όπου ρίξουμε το μάτι
το κουδούνι του σχολείου στο μισό Μπέλφαστ σημαίνει
κι αχ, ή Αγγλία μας ή καημένη, λοχαγοί και βασιλιάδες.

Σκόνταψα σ’ ένα βραχνά μου και στο πάρκο ‘κει του Ουΐνδσορ,
τι θαρρείτε κει πώς ηύρα, περπατώντας στο σκοτάδι;
Μισοδαγκωμένο μήλο και το πιο αστείο απ’ όλα
χαραγμένα πέντε δόντια
πέντε δόντια από παιδάκι, λοχαγοί και βασιλιάδες.

Ειρήνη χάραζε και χαρά στην πλάση,
σε μεγάλους και παιδιά, σ’ ουρανούς και δάση.
Αχ ειρήνη, ειρήνη μας, έλα στα παιδάκια, έλα στα παιδάκια,
να ξεχάσουν πόλεμους, πίκρες και φαρμάκια.

Δώδεκα αγόρια του σχολειού κι η Χριστινιώ μια τάξη
μη βρέξει και μη στάξει
Τ’ αγόρια τ’ ορκιστήκανε στην παλικαροσύνη
να κλέψουν τη Χριστήνη

Βαρκούλαν αρματώνουνε με σταυρωτό πανάκι
Χριστίνα, Χριστινάκι
Έμπα καλή στη βάρκα μας, να πάμε και να 'ρθούμε
τραγούδι που θα πούμε

Τ’ αστέρια τρεμουλιάζουνε στου Ζέφυρου το χάδι
το όμορφό του το βράδυ
Σπαρμένο χρυσολούλουδα το πέλαγο λιβάδι
το όμορφό του το βράδυ

Το Χριστινάκι τραγουδά, της βάρκας κυβερνήτης
γλυκιά που είν’ η φωνή της
Και λέει τραγούδι του έρωτα και για τον πόθο λέει
για το φιλί που καίει

Γέλια τραγούδια σώπασαν, τ’ αγόρια συμπαλεύουν
μοχτούν, φιλί γυρεύουν
Κανείς δεν είναι στο κουπί, κανείς και στο τιμόνι
λαχτάρα που τούς ζωνει

Κι η βάρκα η ποθοπλάνταχτη πάει στων νερών τα βάθη
με του έρωτα τα πάθη
Δεν κλαίω τα δώδεκα παιδιά, τους νιους, τους μαθητάδες
τις δώδεκα μανάδες

Μόν’ κλαίω τα μάτια τα γλαρά, το λυγερό κορμάκι
τ’ αγρίμι το ελαφάκι
Που ήτανε δώδεκα χρονών, παρθένα Παναγιά μου
κι έλαμπε η γειτονιά μου

Σ’ αγαπώ σαν να 'μαι Μάης
κι είσαι τα λουλούδια μου,
σ’ αγαπώ σαν να 'μαι Μάης
κι είσαι τα τραγούδια μου.

Σ’ αγαπώ σαν να 'μαι ημέρα
κι είσαι πάνω ο ήλιος μου,
σ’ αγαπώ σαν να 'μαι νύχτα
κι είσαι το φεγγάρι μου.

Σ’ αγαπώ σαν να 'μαι νύχτα
κι είσαι φως στα μάτια μου,
σ’ αγαπώ σαν να 'μαι μέρα
κι είσαι η πρώτη αγάπη μου.

Σ’ αγαπώ σαν να 'μαι ημέρα
κι είσαι πάνω ο ήλιος μου,
σ’ αγαπώ σαν να 'μαι νύχτα
κι είσαι το φεγγάρι μου.

Σ’ αγαπώ σαν να 'μαι ημέρα
κι είσαι πάνω ο ήλιος μου,
σ’ αγαπώ σαν να 'μαι Όλυμπος
κι είσαι η περηφάνια μου.

Μέρα και νύχτα κυλάει η ζωή
κυλά τραγούδι θλιμμένο
που είσαι αγάπη χρυσό πουλί
κι άστρο που έλαμπες βράδυ κι αυγή
που σβήνεις σ’ έρημο ξένο.

Πάει της νιότης το ουράνιο φως
πάει το χρυσό καλοκαίρι
πάει η αγάπη τη πήρε ο καιρός
αχ τι μαράζει και τι καημός
όποιος τον ένιωσε ξέρει.

Μέρα και νύχτα κυλάει η ζωή
κυλά τραγούδι θλιμμένο.