Πέντε μελοποιημένα ποιήματα της Κικής Δημουλά

Άλλους μας φέρνει ένα φιλί
στο κρύο μέτωπο της πλήξης, μερικούς
μας ξετρυπώνει ο έρωτας,
στα βάθη των κινδύνων του να σβήσει.
Άλλων μια μνήμη είναι ο κομιστής
κι όλους μαζί θαρρείς πως μας γεννά
ο φόβος του θανάτου.

Σκάβω μήπως δεν είσαι τόσο άθεος,
σκάβω μήπως δεν είσαι τόσο άθεος,
μη στάθηκες κι εσύ, πρόωρος, αισιόδοξος σαν όλους.
Έπλασες τον κόσμο, πριν χρειαστεί να κλάψεις,
έπλασες τον κόσμο πριν χρειαστεί.

Λίγο σε αθωώνει αυτή η σκέψη,
όπως αθωώνει προς στιγμήν το φεγγάρι
μόλις φανεί,
την τόση σκοτεινότητα τριγύρω,
σχεδόν την εξυμνεί.

Άλλους μας φέρνει ένα φιλί
στο κρύο μέτωπο της πλήξης, μερικούς
μας ξετρυπώνει ο έρωτας κρυμμένους
στα βάθη των κινδύνων του να σβήσει.

Για σένα στις επιθυμίες μου
λόγος δε γίνεται ποτέ.
Δε σε προέβλεψαν ποτέ
τα όνειρά μου
Οι προαισθήσεις μου
ποτέ δε σε συνάντησαν.
Ούτε η φαντασία μου.
Κι όμως μια ανεξακρίβωτη στιγμή
σ'εξακριβώνω μέσα μου
ένα έτοιμο κιόλας αίσθημα.

Αγόρασα κι εγώ εφημερίδα
γιατί, καλά καλά δεν ξέρω,
μα όλοι το ίδιο να κάνουν, είδα
και σήμερα θέλω να μην διαφέρω.
Τρέχουν όλοι κι εγώ τρέχω
κι όμως σκοπό ειδικό δεν έχω.

Για λίγο έτσι σταματάω
πώς τρέχουν τ' αυτοκίνητα κοιτάω,
ανάμεσά τους δυο νέοι περνάνε
με έξαψη πολλή μιλάνε.
Μάλλον για κάποιο στοίχημα
δεν είδα ακόμα κανένα δυστύχημα.

Στο Hyde Park τώρα βαδίζω
κι ομίχλη πολλή διασχίζω.
Μια κυρία κάνει ιππασία
έχει μεγάλη υγρασία.
Τα ίδια πάντα και τα ίδια
μη ρίχνετε κάτω σκουπίδια.

Ο κόσμος τρομαγμένος τώρα τρέχει
γιατί έξαφνα άρχησε να βρέχει
τέτοια βροχή δεν έχει στην πατρίδα
καλά που αγόρασα και την εφημερίδα.

Φυσικά και ονειρεύομαι
Ζει κανείς μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;

Πόσο συχνά;
Κάθε που εγκαταλείπουν συχνότατα όλοι.

Επηρεάζουν τους απόντες τα όνειρά μας;
Βέβαια. Το ξανασκέφτονται καλά
και μάλλον μετανιώνουν οριστικά τους όλοι.

Είναι ελευθέρα η είσοδος;
Όχι εντελώς. Ζητάω την άδεια του ονείρου
πριν ελπίσω, Μου την δίνει εν γένει
μαζί με κάποιες οδηγίες αυστηρές.
Να πιστέψω δίχως να αγγίξω
να μην μιλήσω διόλου στον καπνό
γιατί είναι υπνοβάτης και θα πέσει
μόνο δια του βλέμματος ν’ αφήσω
το αίτημά μου στην κρεμάστρα
ό, τι μου δοθεί να το δεχτώ
κι ας μην έχει καμιά ομοιότητα
μ 'αυτό που ζωγραφίζει η έκκληση μου
θα την επανεύρει μόλις ξαναχαθεί.

Ένα μόνο δε μου δίνει το όνειρο
Το όριο. Ως πού να κινδυνέψω.
Γιατί τότε πια δε θα ήταν όνειρο.
Θα ’ταν γεράματα.

Παιδική χορωδία:
Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι, όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Παιδική χορωδία:
Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι, όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ’ όλα, λίγο απ’ όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ’ αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά και απαρατήρητα.,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια
και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους.
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.

Παιδική χορωδία:
Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι, όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από δω, πήγα κι από κει...
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από δω, έχασα κι από κει...
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι απ’ την απροσεξία μου.

Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
απ’ το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημιάς.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δε μου 'λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες και από μάτια,
σκοτεινή, με ακόνισε.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Όσο μπόρεσα έφερ’ αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

Παιδική χορωδία:
Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι, όχι, δεν είμαι λυπημένη.