Σαν σήμερα,το 1908, γεννήθηκε ο Κύπριος ποιητής Θεοδόσης Πιερίδης. Στο ποίημά του "Ξαναρχινούμε" η ματαίωση των ονείρων, αλλά κι η στωικότητα απέναντι στις δυσκολίες...
Ξαναρχινούμε-ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΠΙΕΡΙΔΗΣ
Όχι, μην πει κανείς πώς δεν κουραστήκαμε,
Είμαστε άνθρωποι και δεν πιστεύουμε στους υπεράνθρωπους.
Μην πει κανείς πώς δεν ονειρευτήκαμε και μεις να μπορούμε να
περπατούμε στους δρόμους
Χωρίς να κάνουμε πως δένουμε το κορδόνι του παπουτσιού μας
Για να ελέγξουμε αν βρίσκεται πάντα πίσω μας
Εκείνος ο άνθρωπος με την καφέ του καπαρντίνα.
Ονειρευτήκαμε να περπατάμε ανέμελοι, ονειρευτήκαμε
Όταν μας χτυπούνε την πόρτα, ακόμα κι υστέρα από τα μεσάνυχτα,
Να ʼναι ένας φίλος περαστικός, που είδε φως στο παράθυρο
Ή ένας γείτονας που του λείψανε τα τσιγάρα.
Ονειρευτήκαμε, σαν είμαστε νιοι, να ʼχουμε το κορίτσι μας, να βγαίνουμε
το βράδυ περίπατο
Χωρίς να μας αιφνιδιάζουν τα βήματα του περαστικού,
Χωρίς να μας πολιορκούν οι νυχτερίδες του τρόμου.
Ονειρευτήκαμε να βλέπουμε υστέρα τα παιδιά μας να πηγαίνουνε στο
σχολειό
Σίγουροι πως θα τα ξαναδούμε, σίγουροι
Πως θα τα βλέπουμε κάθε μέρα,
Όσο να γίνουν εκείνα νιοι κι εμείς γερόντοι.
Ονειρευτήκαμε να γερνούμε στα καφενεδάκια της γειτονιάς μας,
Ονειρευτήκαμε να πεθαίνουμε στο κρεβάτι μας,
Ονειρευτήκαμε να ζούμε και να πεθαίνουμε
Σαν άνθρωποι, μόνο σαν άνθρωποι,
Όχι σαν υπεράνθρωποι, ούτε σαν σκουλήκια της λάσπης.
Ναι! Το λέμε χωρίς ντροπή! Κουραστήκαμε
Κουραστήκαμε να βλέπουμε τα ταπεινά και τα μεγάλα μας όνειρα
Τριάντα χρόνια να φυλλορροούνε.
Αλλά εδώ δεν υπάρχει σταυροδρόμι, δεν υπάρχει θέμα εκλογής,
Δεν μπορείς να διαπραγματευτείς αμοιβαίες υποχωρήσεις,
Δεν διαπραγματεύεσαι με το δήμιο την ώρα και τον τόπο της εκτέλεσης,
Δεν μπορείς ούτε καν να γυρέψεις αναστολή
Για λίγη ξεκούραση — εδώ δεν υπάρχει ξεκούραση.
Υπάρχει θάνατος, υπάρχει σκλαβιά, υπάρχει κατάργηση της ανθρώπινης
ιδιότητας,
Υπάρχει επιστροφή σε μιαν εποχή πού οι άνθρωποι δεν ήταν ακόμα
άνθρωποι.
Γι’ αυτό και δεν υπάρχει σταυροδρόμι — ένας δρόμος υπάρχει,
Κι αν τριάντα χρόνια στάθηκαν πολλά
Ο ίδιος μένει για άλλα χίλια χρόνια και τριάντα.
Ξαναρχινούμε, λοιπόν.
Στ’ όνομα αυτού του τόπου που τον σκέπασαν πάλι τα μηχανοκίνητα
του κατακτητή,
Στ’ όνομα των ποδοπατημένων ονείρων μας,
Στ’ όνομα των μυριάδων νεκρών μας, που δεν είναι δυνατό να πέθαναν
για το τίποτα,
Στ’ όνομα των ζωντανών που δε θέλουν να πάψουν να είναι άνθρωποι,
Εμείς, που δεν ονειρευτήκαμε να είμαστε ήρωες, παρά μόνο άνθρωποι
Ξαναρχινούμε, ξαναρχινούμε….
Πηγές: http://www.poiein.gr
& www.mixanitouxronou.com.cy
