Σαν σήμερα, στις 5 Οκτωβρίου 2005, ο σημαντικότατος ποιητής Ηλίας Λάγιος αφήνει την τελευταία του πνοή μετά από βδομάδες νοσηλείας που ακολούθησαν τη μοιραία του πτώση απ'το μπαλκόνι του σπιτιού του. Θα θυμηθούμε το ποίημά του "Κάιν"!
Κάιν- ΗΛΙΑΣ ΛΑΓΙΟΣ
Ο αδελφός μου Άβελ,αθώος και τρυφερός σαν τα βραδάκια
της πλατείας Βικτωρίας,ο Άβελ ο αδελφός μου,πιο όμορφος
από την αντανάκλαση των ηλιαχτίδων σ'ένα κομμάτι πολύχρωμου υαλιού .
ο μικρός αδελφός συνήθιζε να περιδιαβάζει
σ'απόκεντρα λησμονημένα καφενεδάκια,ν'ακολουθεί το ρόδινο ίχνος
των κοριτσιών,να λούζεται στο άπλετο θηλύφωτο αλκοολικών νυχτών .
ο αδελφός μου Άβελ που μου προσέφερε την καθημερινή συγγνώμη,
ο αδελφούλης μου,ο καημός μου,είσαι νεκρός από το χέρι μου.
Άκουσα τις κραυγές του να ξυραφίζουν τον πελώριο αγέρα,οσφράνθηκα
την απόγνωση,τον τρόμο του,ένιωσα το λιγνό μελαχρινό κορμί του
ν'αποσυντίθεται.Δεν τον λυπήθηκα,δεν τον λυπήθηκα γιατί
η φύση μου είναι σκληρή και ξερή,ανάβω από τα δυνατά,μεθυστικά
ηδύποτα της αγάπης.Κι ο λύκος μ'ονομάζει λύκο,
η ύαινα με ονομάζει ύαινα,ο άνθρωπος φονιά,καθένας τους
διαβάζει στην όψη μου τον ομογάλακτο,τον όμοιό του,το φόβητρό του.
Αφουγκράζομαι την μείζονα φωνή του εκδικητού,το τύμπανο της προφήτισσας
ηχούν εν ρυθμώ,αισθάνομαι απροσδιόριστα θηρία
να με περικυκλώνουν,το πρόσφυγο άγγιγμα των μελανόμορφων αγγέλων.
Δεν καταδέχομαι την άσεμνη πράξη της μετανοίας,μήτε θα του εταίριαζε.
Ας πεις πως ήτανε η ταγμένη ασυνείδητος στιγμή
της εκβολής του φωτός.Μέσα απ'τα οστά του εξελίχθηκε ο πόνος
του πόνου μας.Ήμουν εγώ,ήσουν εσύ,
καλέ μου κι ακριβέ μου,ένα ανώνυμο κορμί
σε ύποπτους πολυσύχναστους δρόμους
παρατηρούσα τον θάνατο,ψηλάφησα την συγκίνησή μου.
Ξέρω να κατανοείς τα κίνητρά μου,ν'αποδέχεσαι την πράξη μου,γιατί
όλη η φρίκη,ο πόνος όλος,έπρεπε να συμβεί προς δόξαν της αγάπης μας.
Εγώ είμαι ο σκυμμένος,πίσω απ'το θυσιαστήριο,που οσμίζεται την τσίκνα
ν'ανεβαίνει. Ο καλός μου,ο αδερφός μου έρχεται,έρχεται,τραγουδώντας τον ψαλμό.
Το μέτωπό μου φριχτά στιγματισμένο απ'τον ζηλιάρη Θεό.
Πηγή:"Το βιβλίο της Μαριάννας",Εκδόσεις Ίκαρος, 1993
