Σαν σήμερα,το 1977, έφυγε από τη ζωή ο ποιητής Βασίλης Ρώτας. Θα δούμε ένα συγκλονιστικό ποίημα που έγραψε για την αγωνίστρια Ηλέκτρα Αποστόλου, η οποία δολοφονήθηκε για την αντιστασιακή της δράση σε ηλικία μόλις τριάντα δύο ετών...
Ηλέχτρα- ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΩΤΑΣ
Α
Και τώρα οι δυο μας,
Ηλέχτρα.
Εμείς οι δυο
κλεισμένοι εδώ,
να η ζωή κι ο κόσμος.
Σε λεν Ηλέχτρα,
με λεν Καθρέφτη.
Εσύ 'σαι φως
κι εγώ σκοτάδι
και σε σβήνω.
Εσύ 'σαι θάρρος
κι εγώ 'μαι φόβος
και σε χτυπάω.
Εσύ 'σαι ελπίδα
κι εγώ 'μαι αγκούσα
και σε δαγκώνω.
Εσύ η χαρά
κι εγώ 'μαι η θλίψη
και σε πατάω.
Εσύ ομορφιά
κι εγώ η ασκήμια
και σε στραβώνω.
Εσύ 'σαι η αγνότη
κι εγώ 'μαι ασέλγεια
και σε μολέβω.
Εσύ τιμή
κι εγώ ντροπή
και σε λερώνω.
- Ανόητε δούλε,
δεν ξέρεις τι 'σαι,
ούτε τι κάνεις:
το σκοτάδι δεν μπορεί
να σβήσει το φως
Β
Σε λεν Καθρέφτη, μπόγια, και πιστά
καθρεφτίζεις εσύ τον Σατανά.
Σε καταριέμαι: τ’ όνομά σου αυτό
να μείνει αιώνιο σύμβολο φριχτό.
Γυναίκες να θυμάστε: όταν ματιές
στον καθρέφτη θα ρίχνετε γλυκιές
βλογάτε την Ηλέχτρα, που φριχτά
μαρτύρησε γι’ αυτή σας τη χαρά.
Γ
Είμουνα μάνα κι αδερφή
κι είχα το σέβας, την τιμή·
τα λόγια μου η αστροφεγγιά
το γέλιο μου άνοιξη γλυκιά.
Σε κλούβα μ’ έκλεισαν εδώ,
κορμί μου ολόγδυτο σαν ζώο·
μαζί κι ο θηριοδαμαστής.
Αχ, ποιο είν’ το νόημα της ντροπής;
Δ
Πού ’ναι το σέβας στη μητέρα, πού ’ν’ η αγάπη
στην αδερφή, πού ναι η τιμή; Πού ’ναι η συμπόνια;
Τί μού ξεσκίζεται μέσ’ στο άθλιο μου κορμί;
Δεν είναι πόνος, δεν είναι ντροπή,
παρά απορία: δε φαντάστηκα ως εκεί φριχτή
την τυραννία.
Ολόγδυτη ύπαρξη δεμένη χεροπόδαρα
στη διάθεση του μπόγια, ενού που φαίνεται άντρας,
όμως δεν είναι ούτ’ άνθρωπος.
Κύριος είναι, με κολάρο και γραβάτα:
πως με κουρελιάζει, πως με πιλατεύει,
με γουρλωμένην ούγαινας ματιά, γορίλα μούτρα
κι όμως μιλάει κι έχει μάγουλα κι αφτιά.
Βαμένα στο αίμα δάχτυλά του και μανίκια.
Με σκίζει, με τρυπάει, με σακατεύει,
κλωτσάει με μπότες ματωμένες,
χάμω το ολόγυμνο κορμί μου.
Μου βάζει το αναμένο του τσιγάρο
στις ρόγες των βυζιών μου στα γεννητικά μου·
ώ ανθρώποι, ώ γέννες μου, ώ παιδιά μου!
Ώ τούτη η γνώση, πως κι αυτός είν’ άνθρωπος,
τούτη με καίει, μ’ αναγουλιάζει,
κι όχι, όχι οι πόνοι, όχι η τσίκνα η πνιγερή
που βγαίνει από τις σάρκες μου.
Ώ τι κακό, εξουσία σε δειλού
χέρια, ώ δύναμη μαύρη, δίχως νου!
Ε
Φέρτε κορίτσια μπάλσαμα,
φέρτε κορίτσια αρώματα
να πλύνουμε τούτ’ το κορμί
που το βασάνισαν πολύ.
Που ’ναι το αθάνατο νερό
για τούτ’ το σώμα το ιερό;
Αχ μάνα κι αδερφούλα μας
πώς να σε ιδούν τα μάτια μας;
θέμε να σ’ αγκαλιάσουμε
και πώς να σ’ αγκαλιάσουμε,
που έχεις γίνει απέραντη;
Πηγές: http://www.katiousa.gr
& https://el.wikipedia.org
