Σαν σήμερα, στις 2 Ιουλίου 1978 έφυγε από τη ζωή ο λογοτέχνης Άρης Αλεξάνδρου. Θα δούμε τη Στενογραφία της Νεκρής Ζώνης.
Η Στενογραφία της νεκρής ζώνης- ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Όλη η Μακρόνησος κοιμάται.
Έχουμε μείνει
Κατεβασμένοι απ'τις στίβες του "Ριζοσπάστη" τής σκιάς
Και μιλάμε σαν τους νικημένους
Κι επιδένουμε μονάχοι τις πληγές
Για να σουρθούμε ώς το χειρουργείο.
Φυσάει ένας αέρας
Ένας αέρας που' γινε σκουριασμένη μηχανή μικροκουρείου
Μέσ' απ'το φυλάκιο
Θα βγει ο ήλιος
Κουρεμένος.
Με κάθε τρόπο
Κοίτα να κρατήσεις όλα σου τα χέρια.
Ας τσούζει το ιώδιο κι η γύμνια.
Με τις πληγές ολάνοιχτες στ' ακροδάχτυλά σου
Ζούπηξέ τα
Στη σήμανση τού κόσμου.
Είπες πως δε θέλεις μήτε να νικήσεις.
Είπες πως δε θα σ'ένοιαζε
Τούτος ο ήλιος τρεις οργιές πιο πάνω απ' το Λαύριο
Μήτε το χρώμα τής σημαίας
Κι η προσοχή
Κι η υποστολή
Κι οι φαντάροι που προσμένουν ν'αποδώσουν τις τιμές
Πυροβολώντας με στην πλάτη.
Λοιπόν,λίγο κουράγιο ακόμα.
Όποιος βρεθεί με άλογο
Τού μένει να τραβήξει για την ήττα
Καβαλάρης.
Με την κάθε ντουφεκιά
Οι σφαίρες με ζυγώνουν
Και λέω να στείλω στη Στοκχόλμη
Την υπογραφή μου
Να καταλάβουν πως κι εγώ
Έστω και τώρα που βραδιάζει μ 'ένα σφουγγάρι θειαφισμένο
Μ'έναν ήλιο που ρουφάει το τελευταίο φως
Βουλιάζοντας στη θάλασσα
Και τώρ'ακόμα
Δε θέλω να πεθάνω.
-Άσε να μεγαλώσουν
Μια μέρ' ακόμα
Τα λασπωμένα γένια σου.
Ίσως προφτάσουμε- ποιος ξέρει-να μετρήσουμε μια νύχτα
Σαν τα πουλιά π'απλώνουνε τα χέρια
Για να σου δείξουν πόσο σ'αγαπάνε.
Πέτα το πια εκείνο τ'αποτσίγαρο
Σου καίει τα νύχια- δε νιώθεις που μυρίζει πτωματίνη;
L' amputation et la mort
Sont une affaire personnelle.
Όλη η Μακρόνησος κάνει πως κοιμάται.
Κουκουλωμένοι με το κεφάλι στις κουβέρτες
Ανασαίνουμε κλεφτά
Το μόνο λεύτερο αέρα
Γύρω στο κορμί μας.
Πηγή: Νεοελληνική ποιητική ανθολογία Παπύρου, 1995
