Σαν σήμερα ,την 1η Φεβρουαρίου 1940 φεύγει από τα εγκόσμια ο ποιητής,συγγραφέας, δημοσιογράφος Ζαχαρίας Παπαντωνίου. Mια μεγάλη μορφή και του σχολικού βιβλίου, φωλιάζει στις πιο γλυκές μας θύμησες της παιδικής ηλικίας. Εμείς θα δούμε ένα υπέροχο νοσταλγικό του ποίημα. "Η μεγάλη προσδοκία"!
Η μεγάλη προσδοκία-ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ
Να γύριζες πίσω!
Μια μέρα απ'των άστρων,των ήλιων τα μάκρη
αν σε'φερνε ξάφνου μπροστά μου ένα δάκρυ,
μπορούσα την άθλια ζωή ν'αγαπήσω.
Αν έρθεις εμπρός μου,
μαζί σου θα μάθω το νόημα του κόσμου!
Θα νιώσω τη σκέψη μορφών και χρωμάτων
και τη βυθισμένη ψυχή των πραγμάτων...
Αν γύριζες πίσω,
τι δόλωμα θα'βρισκα να σε κρατήσω;
Μ'ανθρώπινα λόγια και πλάνες,στοχάσου,
να δέσω θα πάσχιζα τ'άσπρα φτερά σου.
Μην έχοντας άλλο για να'σαι δικός μου,
σαν πρωτοφανέρωτα θα σου ξηγήσω
τα χίλια μικρά του μικρού μας του κόσμου...
Μυρμήγκια,λουλούδια θα μάθαινες πίσω.
Χωριά,πολιτείες της φτωχής μας της σφαίρας
θα σου τα δασκάλευα-και θα μεθούσες.
Και νέα θα μου γύρευες,και θα ξεχνούσες
αγνάντια στην ύλη πως ήσουν αιθέρας!
Θα σου ήτανε ξάφνιασμα κάθε μας τόπος.
Θα πρόδινες το άπειρο για τα βουνά μας.
Η ζωή θα σε μάγευε, η αμάχη κι ο κόπος
και θα σε ξανάπαιρναν τα βάσανά μας...
Σε στάλα βροχής του Απριλιού θα γλιστρήσεις;
Θ'αράξεις με σύννεφο ροδοβαμμένο;
Θα'ρθεις απ'την πύρινα πόρτα της δύσης;
Ακόμα προσμένω.
Πηγή: Τα θεία δώρα
