21 Σεπτεμβρίου, παγκόσμια ημέρα ειρήνης σήμερα! Ο ποιητής Ιωάννης Πολέμης έγραψε ένα απίστευτο έργο, για τ'αγαθά της ειρήνης απέναντι στις πληγές του πολέμου. Ας απολαύσουμε κάποια αποσπάσματα απ'το αριστούργημα "Ειρηνικά"!
Ειρηνικά -ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ (Απόαπασμα)
1
Ω πρώτο του ήλιου ανάβλεμμα κι' ω νύχτας μαύρης
αυγή γλυκοξημέρωτη, μη σε τρομάξη
που κοιμητήρι ανίσκιωτο τον κόσμο θαύρης.
Αν έχη σκληρό σίδερο τη γη ρημάξει
κι' ο θάνατος το σκιάχτρο του κι' αν τώχη στήσει
στ' άφυλλο δέντρο της ζωής, μη σε τρομάξη·
στο πρώτο του ήλιου ανάβλεμμα θε να βλαστήση.
2
ΤΑ πέδιλά σου, ω Νίκη, τα ματοβαμμένα,
που αφίνουν χνάρια κόκκινα, λύσε και βγάλε
κι' αφρόπλυνε τα χέρια σου κ' έλα σε μένα.
Και συ, Τυρταίε βροντόφωνε, Τυρταίε μεγάλε,
και συ την πολεμόχορδη σύντριψε λύρα
κι' άρπα δαυιτική κρατώντας αίνους ψάλλε.
Διάπλατ' είν' ανοιγμένη του ναού μου η θύρα·
όχι θυσίες και σφάγια στο βωμό μου· κρίνοι
παρθενικοί, λευκές λαμπάδες, άγια μύρα.
Στ' άδυτα του ναού μου Αυτός που δίκαια κρίνει
τα πληγωμένα χέρια στην κορφή μου δένει
διπλή ευλογία· και κράζοντας το χαίρε, Ειρήνη,
σύρε, μου λέει, γοργόφτερη στην οικουμένη,
φωτόλουσέ την με τα μάτια τα μεγάλα
κι' ορθάνοιξε τον κόρφο, δος της να βυζαίνη
της προκοπής το μέλι, της ζωής το γάλα.
5
ΕΡΧΕΤ' ο άντρας, ο πατέρας, το παιδί,
λάμπουν τα σπίτια, φέγγουνε τα παραθύρια,
στρώνονται τα τραπέζια — ποιος δεν τραγουδεί;
Γλυκοξυπνούν τα σύνεργα μέσ' στ' αργαστήρια,
τα δίκαια χέρια απλώνονται στη ζυγαριά
κ' η προκοπή ετοιμάζει βιος και κέρδη μύρια.
Ποιος δεν το ξέρει; σέρνετ' η ζωή βαρειά
σαν σερπετό στο χώμα· μα όταν πεια φτερώση,
της πεταλούδας παίρνει την ελευθεριά,
κι' αμέτρητα είνε τ' άνθη κ' είν' οι κήποι τόσοι
κι' αμέτρητα είνε τ' άνθη και πλημμυριστό
το ανθόμελι που το καθένα θα της δώση.
Φτερά μονάχα θέλει το έρμο σερπετό
και τα φτερά του είν' η αγάπη που υπομένει
κ' η προκοπή που δείχνει μέτωπο σκυφτό.
Ευλογημέν' η Ειρήνη, τρις ευλογημένη !
6
Η προκοπή που δείχνει μέτωπο σκυφτό
μέρα και νύχτα χτίζει το ψηλό παλάτι
που φθάνει ως τ' άστρα απάνω. Στο παλάτι αυτό
θα στήση θρόνο ολόχρυσο, που ανθρώπου μάτι
θαμπώνεται απ' τη λάμψι την περιχυτή.
Χρυσόφωτο του θρόνου κάθε σκαλοπάτι.
Στο θρόνο εκείνο θα καθήση η Αρετή.
7
ΣΤΟ λόγγο μπαίνει ο Έρωτας· σιμά του στέκει
στην προσταγή του πρόθυμος ο ξυλοκόπος
μ' ακονισμένο, δίκοπο, βαρύ πελέκι.
— Δουλειά! Τι καρτερείς; μην ξαποσταίνης! Όπως
διπλή η λαχτάρα του φιλιού στο γυρισμό τους,
διπλός θε νάνε τώρα κι' ο δικός σου ο κόπος.
Δες πώς τους καμαρώνω τους κρυφούς, τους πρώτους,
τους στερημένους πόθους των, πόθων ζευγάρια,
και πώς γλυκαίνω και δροσίζω τον καϋμό τους.
Μην ξαποσταίνης, σύντροφε· τα παλληκάρια
ξανάρθαν στα κρεββάτια τους. Θέρισε, κόψε
κορμούς ριζοθεμέλιωτους μ' αδρά κλωνάρια.
Διπλές θα γίνουν κούνιες για τα βρέφη απόψε.
12
Τους δρόμους τους γαλάζιους, τους υγρούς, που ως τώρα
της έχθρας το ατσαλόχερο τους είχε φράξει,
τους άνοιξες για πάντα, ω λευκοφόρα.
Το βλέπεις το καράβι πούρχεται ν' αράξη;
μόνο δελφίνια απάντησε στο αρμένισμά του,
μόνο ασημένια χνάρια έχει χαράξει.
Ο ναύκληρός του με όψι ξάγρυπνου καμάτου
ψηλά απ' την κουπαστή του σκύβει και κυττάζει
τις βάρκες που στριμώνονται σιμά του.
Και, προς στην πλώρη στρέφοντας με μιας, προστάζει
στη θάλασσα να ρίξουν οι γέροι λοστρόμοι
την άγκυρα που απ' το ταξείδι στάζει.
Μουγκρίζει η αλυσίδα της. Σε λίγο ακόμη
φιλιά, καλοδεξίματα, λόγια που πνίγει
διπλή χαρά. Ω υγροί, γαλάζιοι δρόμοι!
Σε λίγο ακόμη το κλεισμένο αμπάρι ανοίγει
κι' απλόχερη ανεβαίνει νέα, καλή Πανδώρα
και πίσω της οι θερισμοί κ' οι τρύγοι.
Δοξάζομέ σε, Ειρήνη λευκοφόρα.
20
ΚΑΙ του πολέμου θα ξεχάσωμε τη φρίκη,
τις κακοπάθειες, τ' ανιστόρητα δεινά
και θα περάσουν όλα και θα μείνη η Νίκη.
Και θα περάσουν. Έτσι ο χείμαρρος περνά
τα δέντρα ξερριζώνοντας και τα λιθάρια,
κ' η γη διπλοποτίζεται, διπλογεννά
τα νέα λουλούδια αμέτρητα, τα νέα χορτάρια,
από βουνά και κάμπους ως τις ρεματιές . . .
Χαρά σε σας, ω τιμημένα παλληκάρια,
που, δείχνοντας σημάδια από λαβωματιές
ή καταμασχαλίζοντας το δεκανίκι,
θα μας κυττάτε με περήφανες ματιές,
θυμίζοντάς μας την αξέχαστη τη Νίκη.
Πηγές: http://www.hellenicaworld.com
& https://www.giortazei.gr
