Δύο μελοποιημένα ποιήματα του Γιώργου Θέμελη

Ό,τι άγγιξα θα 'ναι αυτό
Που θα 'χω αγγίξει ό,τι κοίταξα,
Αυτό που θα 'χω κοιτάξει,
Αυτό που θα 'χω συλλέξει,
Σκόνη πολλή και θλίψη και κατοπτρισμοί.

Ό,τι κέρδισα ό,τι αγάπησα.

Κι εγώ τι θα 'μαι τάχα, ποιο χέρι
Θα μ’ έχει συλλέξει ποιο βλέμμα
Θα μ’ έχει κοιτάξει, για να υπάρχω.

Ποια μνήμη θα μου φέγγη να περνώ.

Κι εγώ κάπου θα 'μαι, κάπου θα σωθώ.
Μες στον παλιόν αγέρα μου θα πνέω,
Καθώς μες στ’ άδειο μου πουκάμισο,
Μες στον αγέρα π’ ανάπνευσα, ντύθηκα.

Το ειπωμένο μου θα 'μαι τραγούδι και θα φεύγω [...]
Ακούω τον ήχο μου, βλέπω
Τον εαυτό μου: είμαι ένα πράγμα
Και γίνομαι, όλο γίνομαι,
Αναφαίνομαι, χάνομαι,
Ώσπου να πάρω τέλος, ν’ αποχτήσω
Την ύπαρξη μου, όπως μια πέτρα ή ένα φυτό.

Ώσπου να πάρω το τέλειο σχήμα μου.

Ένας ήλιος ακόμα, ένας χαμός,
Όπως αλλάζει η μέρα με τη νύχτα.
Ένας χορός, μια κίνηση μέσα στο χώρο.
Μια έκπληξη ακόμα, μια πέτρα στο κενό.

Ως τη στερνή, την τέλεια μεταμόρφωση.

Πολλή ομορφιά σ’ έχει σκεπάσει,
πολλή ομορφιά, πολλή κι ασάλευτη.

Με τι χέρια να σε κρατήσω
να μη ραγίσει και σκιστεί τ’ αλάβαστρο.

Δεν ξέρω τι να κάνω.

Να σε σκεπάσω μ’ ένα πανί,
μ’ ένα σεντόνι να σε κρύψω,
να σ’ αγκαλιάσω ή να σε κλάψω.

Είναι μια ερημιά `πάνω στα χείλη
είναι μια ερημιά, είναι μια ερημιά τρομακτική,
σαν όταν σκύβεις και φιλάς τα χείλη σου στον καθρέφτη
και σε φοβίζει το ψυχρό κρυστάλλινο φιλί.

Δεν ξέρω τι να κάνω.

Να σε σκεπάσω μ’ ένα πανί,
μ’ ένα σεντόνι να σε κρύψω,
να σ’ αγκαλιάσω ή να σε κλάψω.

Είναι μια ερημιά.