Σαν σήμερα, στις 18 Δεκεμβρίου 1976, έδωσε τέλος στη ζωή της η ποιήτρια Κοραλία Ανδρειάδη Θεοτοκά πηδώντας απ'το μπαλκόνι της.Το 1963, είχε γνωρίσει τον διακεκριμένο λογοτέχνη και κριτικό Γιώργο Θεοτοκά,τον ερωτεύθηκε παράφορα και συνδέθηκε μαζί του. Τον παντρεύτηκε το 1966 κι εκείνος πέθανε την ίδια χρονιά. Ήταν μια τραγωδία που δεν ξεπέρασε ποτέ. Όλα τα χρόνια που ακολούθησαν πάλευε με τους δαίμονες της κατάθλιψης κι έγραψε πολλά ποιήματα σχεδόν προφητικά, προειδοποιητικά, προμηνύματα θανάτου. Έθεσε ως σκοπό του βίου της τη διάδοση του έργου του εκλιπόντος. Βυθιζόταν όμως κάθε μέρα στη ματαιότητα. Σ' ένα τελευταίο σημείωμα τόνιζε πως δεν έφταιγε κανένας για την επιλογή της, αλλά δεν ήταν δυνατό να νικήσει τη μελαγχολία της,που ξεκίνησε με τον θάνατο του άντρα της.Δεν την είχαν βοηθήσει ποτέ και τα φάρμακα. Ένιωθε πως δεν μπορούσε να είναι λειτουργική σε κανέναν τομέα και δεν ήθελε να κουράζει τους δικούς της. Έκλεινε αυτό το θλιβερό γράμμα με την ευχή ο κόσμος να γίνει καλύτερος... Θα θυμηθούμε αυτή την ευαίσθητη ποιήτρια, που έφυγε στα 41 της πετώντας στο κενό, μ'ένα ποίημα ύμνο στον "Έρωτα"!
Έρωτα- ΚΟΡΑΛΙΑ ΘΕΟΤΟΚΑ
Έρωτα,φως μυστικό,φυγή μου!
Μες στα κρυφά,γυμνά σου φύλλα
μεταμορφώνεται ο Θεός,
πάλλοντας κόκκινες χορδές θριάμβου.
Τόξο σκληρής φωτιάς τα πάθη του.
Τέντωσε η στιγμή την αιωνιότητα,
τρελλαίνονται κρυφές πτυχές,
σκιρτά την πορφυρή χαρά του το λουλούδι.
Έλα, βροχή, καλή βροχή,
θανατερά τραγούδησε τη γέννα.
Πηγές: Νεοελληνική ποιητική Ανθολογία Παπύρου,Δύο Αιώνες Νεοελληνικής Ποίησης
& https://www.lifo.gr
Σκέψεις: Αγγελική Καραπάνου
