Έξι ποιήματα μελοποιημένα από τον Γιάννη Σπανό

Σπασμένο καράβι να 'μαι πέρα βαθιά
έτσι να 'μαι
με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά
να κοιμάμαι

Να 'ν’ αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική
γύρω γύρω
με κουφάρι γειρτό και με πλώρη εκεί
που θα γείρω

Να 'ν’ η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά
έτσι να `ναι
και τα βράχια κατάπληκτα και τ’ αστέρια μακριά
να κοιτάνε

Δίχως χτύπο οι ώρες και οι μέρες θλιβές
δίχως χάρη
κι έτσι κούφιο κι ακίνητο μες σε νύχτες βουβές
το φεγγάρι

Έτσι να 'μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό
έτσι να 'μαι
σ’ αμμουδιά πεθαμένη και κούφιο νερό
να κοιμάμαι

Πάρε μαχαίρι κόψε με
και ρίξε τα κομμάτια μου
μάτια μου
και ρίξ'τα μέσα στον γιαλό
Απ’ την στιγμή που μ’άφησες
τον κόσμο αυτόν σιχάθηκα,
χάθηκα
και δεν ελπίζω πια καλό

Αν βάζεις τώρα τ’ άσπρα σου
και τα μαλαματένια σου
έννοια σου
θα 'ρθει ο καιρός που θα θρηνείς,
που θα σταθείς στο μνήμα μου
να πεις ένα παράπονο
κι άπονο
κα με βρεις όσο κι αν πονείς

Πάρε φωτιά και κάψε με
κι αντάμα με την στάχτη μου
τ’ άχτι μου
μες στα πελάγη να σκορπάς
Να μη σε βρει το κρίμα μου
μαριόλα Ηπειρώτισσα
ρώτησα
και μου 'παν άλλον αγαπάς.

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ’ Αλγέρι και το Σφαξ
θ’ αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ’ ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα `χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ’ όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει"

Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

Έρωτας τάχα να ’ν’ αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου,
που σαν βραδιάζει, τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να δω
παράθυρά σου;

Έρωτας να ’ναι η σιωπή
που όταν σε βλέπω, μου το κλει
σφιχτά το στόμα,
που κι όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κι εκστατική
ώρες ακόμα;

Έρωτας να ’ναι ή συμφορά,
με κάποιου αγγέλου τα φτερά
που έχει φορέσει,
κι έρχετ’ ακόμη μια φορά
με τέτοια δώρα τρυφερά
να με πλανέσει;

Μα ό,τι και να ’ναι, το ποθώ,
και καλώς νά ’ρθει το κακό
που είν’ από σένα·
θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ’ αγαπημένα.

Ήτανε, Θεέ μου, μια φορά
τρεις νέοι, τρεις φίλοι, τρία παιδιά
αγάπες, όνειρα, τραγούδια
μέσα στο φως μες στα λουλούδια
τρεις νέοι, τρεις φίλοι, τρία παιδιά.

Τώρα απομένουνε βαθιά
ένας εδώ κι άλλος εκεί,
χείλη, καρδιές, μάτια κλειστά
μέσα στο χώμα, μες στη γη
ένας εδώ κι άλλος εκεί.

Κάθε που ανθίζουν τα κλαδιά
βγαίνουν τις νύχτες τρία παιδιά
εις τ’ ασημένια καλοκαίρια
που υψώνονται στο φως τα χέρια
βγαίνουν τις νύχτες τρία παιδιά.

Μοίρες οι νύχτες τριγυρνούν
και τα παιδιά ξεπροβοδούν,
στέλνουν μηνύματα στ’ αστέρια
και με καλόβολα τα χέρια
τα τρία παιδιά ξεπροβοδούν.

Ήτανε, Θεέ μου, μια φορά
τρεις νέοι και τώρα είναι βαθιά
μέσα στο χώμα, μες στη γη
ένας εδώ κι άλλος εκεί
τρεις νέοι, τρεις φίλοι, τρία παιδιά.

Ο παλιός μας έρωτας με τα βάσανά του
ο καλός μας έρωτας ήταν του θανάτου.
Δέκα χρόνια στη σειρά δίχως να το ξέρει
δέκα χρόνια στη σειρά μάς κρατούσε ταίρι,
μας βαστούσε συντροφιά, μας κρατούσε ταίρι
δέκα χρόνια στη σειρά κι ένα καλοκαίρι.

Μα όπως όλα μας περνούν, και χαρές και πόνοι
να μια μέρα που κι αυτός άρχισε να λιώνει.
Κι ένα βράδυ σκοτεινό, βράδυ πικραμένο
καθώς είχα κουραστεί να σε περιμένω
δίχως λέξη να μου πει γύρισε στην μπάντα
σφάλισε τα μάτια του κι έσβησε για πάντα.

Δίχως λέξη να μου πει γύρισε στην μπάντα
σφάλισε τα μάτια του κι έσβησε για πάντα,
ο παλιός μας έρωτας με τα βάσανά του
ο καλός μας έρωτας ήταν του θανάτου.