Σαν σήμερα,στις 29 Νοεμβρίου 1996 αποδημεί ο ποιητής Γιώργος Γεραλής. Θα θυμηθούμε το υπέροχο "Ένα κορίτσι κι ένα όνειρο"!
Ένα κορίτσι κι ένα όνειρο-ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΡΑΛΗΣ
Γαλάζιος ήλιος γέλασε, Γενάρη μήνα,
στα νοτισμένα βλέφαρα, στη χλωμή πλάση.
Ράθυμο βήμα, φλύαρη καρδιά, χιονάτη ερμίνα,
το κορίτσι που πάει να ονειρευθεί στα δάση.
Κι η δόξα των ματιών μου αβρά την περιντύνει
με άνθη απ’ της Μουσικής τη μετόπη γερμένα.
Χαράζει πορφυρό χαμόγελο και κλείνει
σ'ένα τάχα φιλί τ’ όνειρό της κι έμένα.
Σαν μητρική φωνή, σαν κόρη ερωτευμένη,
το δάσος ταπεινά της χαϊδεύει τα στήθη...
Σ'ένα τοπίο γλυκά θλιμμένο, μάς πηγαίνει
ο αγέρας που φυσάει από το παραμύθι...
...Κι εκεί μας καρτερούν ακρογιαλιές και χέρια
κλαμένα για των χωρισμών την ειμαρμένη.
Κι ένα πλοίο, λευκό, κατάφορτο απ' αστέρια
που κινάει να μας πάει σε μια, εποχή χαμένη.
Και λικνίζουν οι αυγές το φως τους, και βραδιάζει,
και πάνω απ’ τους βυθούς έχει η ελπίδα σκύψει.
Κι εκείνη, εκστατική, στη μορφή μου διαβάζει
μιαν ευτυχία βαριά δεμένη με τη θλίψη.
Μα η χαμένη εποχή αν δεν είναι, δεν εφάνη.
Τα δάκρυα των καιρών ανατέλλουν στα ιστία.
Το πλοίο, με μυθικό στην κόμη του στεφάνι,
μακραίνει ερημικό,και γίνεται ιστορία...
Μα η χαμένη εποχή αν δεν είναι, που με φέρνει
το βήμα το βαθύ και το λικνιστικό της;
Τραγούδι, ξύπνησε η ψυχή μου, κι όλη γέρνει
ν'ακούσει το λησμονημένο μυστικό της...
Στο δάσος μέθυσε ένα σύννεφο και τρέχει
να λιώσει στα χρυσά μαλλιά της, ήλιου στάλα.
Κι η μνήμη στάει θολή βροχή, καθώς να βρέχει
στα παλιά, παιδικά μου μάτια, τα μεγάλα...
Πηγή:"Λυρικά Τοπία",1950
