Σαν σήμερα, στις 8 Φεβρουαρίου 2004 αποχαιρέτησε τα εγκόσμια ο Κύπριος ποιητής Θεοδόσης Νικολάου. Θα ταξιδέψουμε με την "Έκθεση Ζωγραφικής" του!
Έκθεση ζωγραφικής - ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Οι επισκέπτες τριγυρίζουν μες στην αίθουσα.
Βλέπουν στους τοίχους τις εικόνες
Συνομιλούν και σχολιάζουν.
"Ο τεχνίτης πρέπει να δίνει σάρκα και οστά στα οράματά του.
Από τα έργα απουσιάζει παντελώς η φρίκη του θανάτου.
Τι θέση έχουν τα πουλιά,τα δέντρα,τα τοπία αυτά τα
Ειδυλλιακά
Την ώρα που η βία ωμή περνά και μας καταπατά;"
Μα όταν το βράδυ σβήσει τα φώτα ο φύλακας
Και στερεώσει το μοχλό στην πόρτα
Ανοίγουν το ράμφος τα πουλιά
Και η άδεια αίθουσα αντηχεί από ένα κλάμα
Σαν να μοιρολογούν όλα μαζί την Αντριανόπολη.
Κι ακόμα όταν σηκώνεται ο άνεμος τη νύχτα
Την αίθουσα αυτή την αγνοεί. Πνέει
Και σείει τα φύλλα των δέντρων στις εικόνες.
Ένας στεναγμός ακούεται μέσα στους τέσσερις τοίχους
Ίδιος με το θρήνο της Εκάβης
Που μαζί με τις άλλες Τρωαδίτισσες ζητούσαν
Μέσα στη λεηλατημένη Τροία τα παιδιά τους.
Φαίνεται πως δεν έχει σημασία το τι αλλά το πώς.
Πηγή: Ανθολογία Κυπρίων ποιητών, Εκδόσεις Ταξιδευτής,2008
