θα γνωρίσουμε ένα πολύ όμορφο ερωτικό διήγημα. Είναι ο "Ωκεανός" της Αθηνάς Παπανικολάου από το βιβλίο της "Γλυφό Νερό"!
Ωκεανός-ΑΘΗΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
— Ακόμα κι αν μείνω ένας απειροελάχιστος κόκκος αστρικής σκόνης, ακόμα κι έτσι θα σε συναντώ, είπε εκείνη, κι έγειρε στον κόλπο του λαιμού του.
Σιωπηλός εκείνος αφουγκραζόταν τα υπόγεια ποτάμια και ξεκινούσε την κατάδυση χωρίς στολή, χωρίς αναπνευστήρα. «Ω, και να ξέρατε, σκέφτηκε, πόσα βαθιά νερά κυλάνε κάτω από την άσφαλτο, πόσα δάκρυα χύθηκαν μέσα στις σχάρες κι αλμύρισαν τις τσιμεντένιες λεωφόρους. Μόνο τα πυρωμένα μεσημέρια, στη θερινή ησυχία, αν βάλεις αυτί στους δρόμους, ίσως ακούσεις αναστεναγμούς από εκατομμύρια μόρια βουτηχτών των σκοτεινών υδάτων».
Εκείνη κοίταξε ψηλά, το πρωινό αστέρι, δεν άκουσε τον παφλασμό του, έβαλε το cd και του ψιθύρισε το αγαπημένο της τραγούδι:
Με μια ματιά θα γίνω βλέμμα σου
όπου κοιτάζεις θα κοιτώ
με δυο ματιές θα μπω στο αίμα σου
και σαν καρδιά σου θα χτυπώ.
Όπως μιλάς θα μιλώ
κι όταν πονάς θα πονώ
ίδια θα πονώ. *
Εκείνη έπιασε το χέρι του και χάιδεψε τη λεπτή γαλαζωπή φλέβα που τρεμόπαιζε κάτω από το διάφανο δέρμα, σαν την πεταλουδίτσα γύρω από τη λάμπα νυκτός.
— Θα είσαι πάντα το φως μου, του είπε. Στα μάτια σου θα βαπτίζομαι, στα χέρια σου θα ανασταίνομαι.
Γλίστρησαν τα λόγια της, μικρές αχτίδες στο σκοτάδι. Ηλίανθοι άνοιγαν μέσα στη νύχτα, όσο μετρούσε το φίλντισι στα δάχτυλά του. Άρχισε να γράφει.
Ω, και να ξέρατε πόσοι συμβολισμοί κρύβονται στα πλήκτρα και πόσα κύματα ξεσπούν στον βράχο λείας οθόνης, πόσες τρικυμίες αγνοούνται, πόσα σήματα στάλθηκαν απ’ την ακτή Μαρκόνι και χάθηκαν μεσοπέλαγα, λέξεις που καταβρόχθισαν οι βουτηχτές, λυγμοί που μπλέχτηκαν σε κοραλλιογενείς υφάλους και τάισαν τα σπάνια είδη, τα φωσφορούχα αδηφάγα στόματα.
Εκείνος μύρισε τον αγριεμένο ωκεανό, έβαλε τον σελιδοδείκτη στο επόμενο ταξίδι, ίσα που χαράχθηκε ένα χαμόγελο κι έκλεισε τα μάτια του.
Εκείνη είδε τη χαραγμένη αυλακιά κι άρχισε να μικραίνει, να μικραίνει, τόσο που έγινε η Τοσοδούλα στο παραμύθι του, λιλιπούτεια χώρεσε μέσα στη σχισμή, έγειρε απαλά κι αποκοιμήθηκε σα μισοφέγγαρο στο μάγουλό του.
Καμιά λέξη δε θα αποσκιρτούσε πια από τα όνειρά τους.
* «Θα γίνω»: Τραγούδι σε στίχους Ηλία Κατσούλη και μουσική Τάσου Γκρους. Ερμηνεύει η Βούλα Σαββίδη.
Βιογραφικό σημείωμα
H Aθηνά Παπανικολάου γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1962.Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, εργάστηκε από το 1987 έως το 2020 ως φιλόλογος στη Δημόσια Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και ως Συντονίστρια Εκπαίδευσης Προσφύγων (2016-2017) σε προσφυγικούς καταυλισμούς. Κριτικά της κείμενα για έργα πεζογραφίας και ποίησης είναι δημοσιευμένα στον έντυπο τύπο και σε ηλεκτρονικές σελίδες Λογοτεχνίας. Τον Απρίλιο του 2021 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΕΝΥΠΝΙΟ η πρώτη συλλογή διηγημάτων της με τον τίτλο «ΓΛΥΦΟ ΝΕΡΟ». Ζει στη Θεσσαλονίκη.
