Ψυχοσάββατο των αγίων Θεοδώρων σήμερα, ημέρα αφιερωμένη στις ψυχές. Για μένα αυτή η μέρα έχει μεγάλη συναισθηματική αξία και πιστεύω πως θα είχε ακόμη κι αν δεν πίστευα στον θεό. Θα σήμαινε για μένα κάτι, επειδή πιστεύω πως οι νεκροί ζούνε μέσα μας και με τη σκέψη μας πλέκουμε μια γέφυρα που ενωνόμαστε για πάντα μαζί τoυς. Έτσι αυτή τη μέρα αποφάσισα να κάνω ένα αφιέρωμα στα επιτύμβια ποιήματα. Τα αγαπημένα πρόσωπα αυτών που φεύγουν, συνήθως γράφουν λόγια καρδιάς. Όσοι έχουν ασχοληθεί με την ποίηση, γράφουν αξιόλογα ποιήματα. Κάποιοι αναθέτουν το έργο σε λαϊκούς ποιητές κι άλλοι τοποθετούν στις επιτύμβιες πλάκες λόγια γνωστών ποιητών. Εμείς θα δούμε γραπτά που γέννησε ο πόνος και τα έκανε ποιήματα. Η σκοτεινή φιγούρα του χάρου, το όραμα να γίνουν οι τεθνεώτες άγγελοι κι η προσδοκία μιας άλλης ζωής, είναι κυρίαρχα σ'όλα τα "μηνύματα αγάπης στον ουρανό"!
*****************************
Σήκω περήφανε αετέ
και άνοιξε τα δυνατά φτερά σου
και πέτα,
πέτα ψηλά στους ουρανούς
μαζί με τους αγγέλους.
Κι αν τύχει και το βλέμμα σου
πίσω για λίγο ρίξεις
και δεις ανθρώπους σκυθρωπούς
με πρόσωπα κλαμένα,
μη σταματήσεις να πετάς,
το δρόμο σου μη χάσεις,
είναι που παίρνουν τη βροχή
από το πέταγμά σου.
Για κοίτα μας πως έχουμε
τα χέρια υψωμένα,
σε χαιρετούμε αετέ
σ'αυτό σου το ταξίδι.
Να είναι ανοιχτός ο ουρανός
και να χαρείς ψυχή μας,
όσα δε μπόρεσες στη γη
στη σύντομη ζωή σου.
Πέτα λοιπόν,μη στέκεσαι...
Πέτα ψηλά...
*****************************
"Ο θάνατος,
αυτό το μαύρο σύννεφο
φορτωμένο
με το άχαρο φορτίο του
αγκομαχώντας θαρρείς,
τρέχει να φτάσει
στον προορισμό του.
Στο διάβα του σπέρνει
καταιγίδες στις ψυχές
αδιαφορώντας αν
η καρδιά θα αντέξει..."
"Σ'ευχαριστώ που με μεγάλωσες
θα σε θυμάμαι πάντα"
*****************************
Μπαμπάκα μπορεί
να βρήκαμε τους πρίγκιπές μας
αλλά εσύ θα είσαι πάντα
ο βασιλιάς μας...
*****************************
Στην έξοδό σου,Μητέρα
Τι είν 'ο σεισμός μέσ 'στην ψυχή; Γιατί η καρδιά σπαράζει;
Γιατί στα βλέφαρα κυλά το δάκρυ μας βουβό;
Γιατί είν' όλα σκοτεινά, ενώ η αυγή χαράζει;
Αλήθεια! Χάσαμε κάτι σπάνιο! Αφάνταστα ακριβό!
Πώς να χωρέσει ο λογισμός; Ο νους πώς να πιστέψει;
ότι για σένα γίνεται σήμερα αυτή η γιορτή,
η παγωμένη...η φρικτή...που παραλύει την σκέψη;
Στοργή ανεπανάληπτη! Μητέρα λατρευτή!
Στα αγιασμένα χέρια σου, στην τρυφερή σου αγάπη,
κάποια στιγμή που ξαφνικά άνοιξε ο ουρανός,
μ'όλη την πίστη, την ψυχή σου δώσαμε να πλάσεις
και συ την χειραγώγησες εκεί που ζει ο Θεός!
Μα σήμερα άδειασε η ζωή! Ερήμωσε η καρδιά μας!
Τα διψασμένα μάτια μας δεν θα σε ξαναδούν
ανάμεσά μας,σεβαστή,αγιαστική χαρά μας!
Τα χείλη μας,τον πόνο τους δεν θα σου ξαναπούν!
Σήμερα,έκλεισε η σκηνή εδώ στη γη,Μητέρα,
για σένα ανοίγει τώρα πια η αυλαία της Ζωής!
Τώρα από κει προσμένουμε κι αντλούμε κάθε μέρα
σταλαγματιές παρηγοριάς!Θείας αναψυχής!
Τώρα,ο κόσμος τ'ουρανού μαζί του σ' έχει πάρει!
Με απορία οι άγγελοι σαν θαύμα σε κοιτούν.
Και όλοι,εκεί της Πίστεως οι δοξασμένοι φάροι
με δάφνες σε υποδέχονται κι ουράνιους χρυσανθούς.
Ο Παύλος κι ο Χρυσόστομος,οι φίλοι κι αδελφοί σου
του γιγαντίου έργου σου τα έπαθλα μετρούν
Βλέπουν την αποστολική,την πάλλευκη στολή σου
κι εμπρός στο θρόνο του Χριστού με δέος σε οδηγούν
Κι όταν με τις πρεσβείες σου,το έργο το δικό σου
σε πλαισιώσει σύσσωμο,κάποτε εκεί ψηλά
τότε θα είναι ακέραιος, Μητέρα, ο θρίαμβός σου!
Ελπίδα μας λυτρωτική! Αγία μας χαρά!
*****************************
Βρίσκω 'να φίλο καρδιακό
που δεν φοβάται Χάρο
μου λέει έλα να κάτσουμε
να κάνουμε τσιγάρο.
Εκεί όπου καπνίζαμε
και μου'λεγε τον καημό του
βλέπω το Χάρο να'ρχεται
καβάλα στ'άλογό του.
Κάτσε ρε Χάρε να τα πιεις
κάτσε να 'ξηγηθούμε
και πες μας στην άλλη τη ζωή
τι πρόκειται να βρούμε.
Αν είναι έτσι όπως τα λες
ρόδινα και ωραία
τότε ας πιούμε,ας καπνίσουμε
και ας κάνουμε παρέα.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ
*****************************
Χωρίς επιστροφή
Πετώ στα σύννεφα ποτέ δεν κατεβαίνω
δεν θέλω να ξαναμπώ σε κόπους,φόβους
πετώ στα σύννεφα και ανασαίνω
για να μην πνίγομαι μαζί με τους ανθρώπους.
Γι'αυτό δεν θα με δεις ξανά
έφυγα πια δίπλα από σένα
ούτε ανάσα μου δεν θα σε περνά
και να ξεχάσεις της ζωής τα περασμένα.
*****************************
Στο φως του κεριού,
στη λάμψη του κεραυνού,
στης βροχής την μπόρα,
στου ουρανού την ανηφόρα
μια σκιά παρούσα,ΕΣΥ
Το μυαλό μου μπερδεύει,
η καρδιά μου ματώνει
η αναπνοή μου σταματά,
είσαι ΕΣΥ ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΜΟΥ
μπροστά.
*****************************
Βασίλεψε η μέρα νωρίς το δειλινό με μιας
μόλις μαθεύτηκε το θλιβερό μαντάτο.
Αχόρταγα ο Χάρος καρτερούσε να πάρει
εσέ,κοντά του τόσο νωρίς,τόσο απλά.
Σιωπή απλώθηκε παντού, μόνο βουβό ένα
κλάμα,απόμεινε για σε κι άγγελοι που τ'
άκουσαν σε θέλησαν κοντά τους.
Ίλιγγος εσταμάτησε την όμορφη ζωή σου,μα
η μορφή σου έμεινε στη μνήμη μας ζεστή.
Λευτερωμένο ο Χριστός σε κάλεσε κοντά του
και η ψυχούλα σου πέταξε μες στην ζωή
που ανθούσε.
Ήλιος ήσουν φωτεινός όλο χαρά και αγάπη,
κρυμμένα στην καρδούλα σου εκεί πολύ
βαθιά.
Σώπασαν πλέον τα πουλιά μαράθηκε όλη
η πλάση τα σύννεφα σκεπάσανε βαριά
τον ουρανό.
*****************************
Πήραμε κάποιο δρόμο και περπατούσαμε
πιασμένοι χέρι-χέρι έτσι για να περάσει
η ώρα μου'λεγες πως σου αρέσει να περπατάς
μες τα λουλούδια,να κλωτσάς τις πέτρες
στους δρόμους να κοιτάς τους αφηρημένους
ανθρώπους,πόσα δεν μου'πες που σ'αρέσουνε
ένα μονάχα δεν μου είπες,αν σου αρέσει να με
κρατάς από το χέρι.
Γιατί χαρά δεν ένιωσα ποτέ
μες την καρδιά μου,μονάχα που
εγέννησα τα δυο παιδιά μου.
*****************************
Ύπνος είναι αγόρι μας
ο θάνατος των δικαίων,
είθε η έξοδός σου από την παρούσα σου ζωή
να γίνει είσοδος στα ουράνια αγαθά.
Εσύ που πάντα βάδιζες
το στενό δρόμο της αρετής,
Ειρήνη μονάκριβέ μας η ψυχούλα σου ας έχει
και οι Άγγελοι του ουρανού
μαζί σου ας χορεύουν.
Τα δάκρυα που χύνουμε
για σένανε παιδί μας,
ας γίνονται δροσιά εκεί να σε δροσίζουν,
Είθε γλυκό μας παλικάρι,
ο ουράνιος ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΑΣ ΘΕΟΣ,
σφιχτά να σ'αγκαλιάσει.
*****************************
Προχωρώντας στην ερημιά της μοναξιάς του
δεν γύρισε να την κοιτάξει πίσω,είχε φύγει,
δεν υπήρχε πια ζωντανό νερό στην άδεια πηγή,
τα χέρια στις τσέπες,ύφος τρανό κι ανήσυχο,
με βήμα αργό και σταθερό,
κλώτσησε τον ξερό θάμνο που φύτρωνε στη γη.
Αγνάντεψε στο βάθος τη θολή γραμμή του,
οριζόντια που τρεμοπαίζει
από τον καλοκαιρινό καύσωνα,
τα κουρασμένα βλέφαρά του έκλεισε,
μόνο για λίγο και συνέχισε.
Άφηνε πίσω μια ιστορία
ένα κόσμο ολάκερο
δεν έδωσε όμως σημασία
γιατί είχε ζήσει
μέσα στη φοβερή,την άδεια υποκρισία,
πιότερο είχε ανάγκη
της ερημιάς την ξηρασία...
Κωνσταντίνος Αρχοντάκης
*****************************
Σήμερα γλυκά να αποκοιμηθείς και
να ονειρευτείς την αγάπη μας,
Και σαν ξυπνήσεις το πρωί,
μια καινούργια αρχή,γεμάτη όνειρα
που θα πραγματοποιήσουμε μαζί
μας περιμένει.
Γι'αυτό κλείσε τα μάτια στο σκοτάδι
εμείς είμαστε μαζί στο φως.
*****************************
Μια Κυριακή ξεκίνησες
να πας στην εκδρομή
κι ο χάρος παραμόνευε
επάνω στη στροφή.
Για δες καιρό που διάλεξε
Απρίλη να σε πάρει
κι ήσουν ελεύθερο πουλί
δυο μέτρα παλικάρι
Καλό ταξίδι Γιάννη μου
και να το θυμηθείς
Αθάνατος θα μείνεις για να μας οδηγείς
*****************************
Ξανθέ μου άγγελε
σου'χα τάξει
να σου φέρω το αθάνατο νερό
σου'χα τάξει
να ρίξω τον ήλιο στα πόδια σου
μα εσύ μου'δειξες το λευκό σύννεφο
με τις νεκρές πολιτείες
*****************************
Άνοιξη και φθινόπωρο
χειμώνας καλοκαίρι
όλες μαζί τις εποχές
εσένα να'χω ταίρι.
Εμείς δεν θα χωρίσουμε
ποτέ ό,τι κι αν γίνει
ο έρωτάς μας στη ζωή
κουράγιο θα μας δίνει.
Άγγελος είσαι μάτια μου
κι από ψηλά κοιτάζεις
τον πόνο που'χω στην καρδιά
δεν τονε λογαριάζεις.
Πατούν γερά τα πόδια μου
στη γη και δεν φοβάμαι
ξέρω και συ πως μ'αγαπάς
και ήσυχη κοιμάμαι.
*****************************
Μάνα μου κι αν σ'έχασα
σ'αισθάνομαι κοντά μου
παρηγοριά στον πόνο μου
μέτοχη στην χαρά μου.
Τα λόγια σου κι οι συμβουλές
κοντά μου κάθε μέρα
μακάρι να μ'απάνταγες
στο κάλεσμα "μητέρα".
Με ένα σου χάδι μου 'διωχνες
των βάσανων την ζάλη
θεέ μου ας σ'αντάμωνα
για μια φορά και πάλι.
"Μάνα" τα χείλη μου θα πουν
κι όταν θα βγει η ψυχή μου
ακόμη κι αν σε έχασα
εσύ είσαι η ζωή μου.
*****************************
Πόσο πολύ σ'αγάπησα αλήθεια...το δειλινό που έφυγες,
ο ήλιος ήταν ματωμένος,έκανα το σταυρό μου,μάτωσα κ΄εγώ,
η ψυχή μου πονούσε,πονούσε πολύ...τα έχασα,
προσπάθησα να σε κρατήσω,
την ώρα όμως αυτή εσύ έφυγες ένα ταξίδι...
Ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό λένε,
όμως εγώ ξέρω πως θα σε συναντήσω και πάλι.
Ποτέ; δεν ξέρω...νιώθω όμως το απέραντο κενό να με καίει
να με πονάει. Τίποτα δεν είναι όπως πριν...
Ήσουν,Ήμουν,Ήμασταν ΕΝΑ Εσύ και Εγώ
*****************************
Έφυγες - ήταν θυμάμαι απόγευμα - ο ουρανός θόλωσε - δάκρυσε,
η φύση έριξε το μαύρο πέπλο της κι η αυλαία έκλεισε πονεμένη
με λυγμούς κ'αναπάντητα ερωτήματα.
Γιατί;; Γιατί;
Αγόρι μου μονάκριβο,εγώ σου έμαθα
τα δυο φτερά ν'ανοίγεις μα δεν εσκέφθηκα
ποτέ μια μέρα πως θα πετάξεις
σαν ένα λευκό περιστέρι
κ' θα φύγεις σε μακρινό χωρίς γυρισμό ταξίδι.
Έφυγες κ' άφησες πίσω σου την σφραγίδα της καλοσύνης
και της Αγάπης για όλους.
Ποιος ουρανός Γιε μου δε θα'θελε εσένα για αστέρι
που κάνεις το σκοτάδι μου να μοιάζει μεσημέρι.
Έρευνα-σκέψεις: Αγγελική Καραπάνου
Έννεπε Μούσα, Ιστότοπος ποίησης και μουσικής
