Πέντε τραγούδια σε στίχους του Άθω Χατζηματθαίου

Χριστούγεννα
Ακούω έξω τον αγέρα να φυσά
κι ένα σκυλί στον δρόμο να γαυγίζει.
Ένα σπουργίτι παρατάει στα μισά,
ό, τι κι αν κάνει, στη φωλίτσα του γυρίζει.
Λίγο πιο πέρα στου δρόμου τη στροφή
μες στα χαρτόκουτα κρυμμένος.
Είναι ένας άστεγος με σώμα και ψυχή,
απ' τους ανθρώπους ξεχασμένος.
Στο σπίτι απέναντι τα φώτα η μουσική,
Χριστούγεννα γιορτάζει η αγάπη.
Κι αυτός στην παγωνιά να σβήνει εκεί,
πικρό στάζει απ' τα μάτια του ένα δάκρυ

Σώμα γυμνό η μοναξιά μου
στ' άδειο κρεβάτι
μια αυταπάτη
η ευτυχία φαντάζει πια
κλείνουν τα μάτια
πέφτει τριγύρω
πυκνό σκοτάδι
κάθε σου χάδι
καυτή στα στήθια μου μαχαιριά.

Φάλτσο τραγούδι
τα χείλη λένε
αστεία πράγματα
πονάει η καρδιά
τα μάτια κλαίνε
μετρούν φαντάσματα.
Κι εσύ κρυμμένη πίσω απ' τις γρίλιες
κρυφοκοιτάζεις..
Άγγελος ήσουν..
μ' άγγελο τώρα
όμως δε μοιάζεις.
Αστεία πράγματα..
αστεία πράγματα.!

Αίμα στις φλέβες πια δεν κυλάει
νεκρό το σώμα
για λίγο ακόμα
κράτα ψυχή μου
φεύγει η ζωή..
Στερνό αντίο
κι η πίκρα στάζει
από το στόμα
δε θ' ανατείλει
ξανά ο ήλιος
κι άλλη αυγή.

Φάλτσο τραγούδι
τα χείλη λένε
αστεία πράγματα..
Πονάει η καρδιά
τα μάτια κλαίνε
μετρούν φαντάσματα..
Κι εσύ κρυμμένη πίσω απ' τις γρίλιες
κρυφοκοιτάζεις..
Άγγελος ήσουν..
μ' άγγελο τώρα
όμως δε μοιάζεις..
Αστεία πράγματα..
Αστεία πράγματα.!

Δακρύζει ο έρωτας απόψε
Στης μοναξιάς του το κελί
Γιατί τον πλάνεψε το ψέμα
Π' ανάσαινε σ' ένα φιλί.

Ψεύτικα χάδια
Σε κρύα βράδυα
Μου' χες χαρίσει
Πάθη που ζούσαν
Ψέμα πουλούσαν
Και ψευδαισθήσεις

Ψεύτικα χάδια
Φως στα σκοτάδια
Μου 'ταζες όμως
Μια η αλήθεια
Σε παραμύθια
Έβγαζε ο δρόμος.

Στέγνωσ' η ανάσα σου στα χείλη
Ο πόθος έβαλε φτερά
Το δάκρυ στάζει στο μαντήλι
Κι η πίκρα κλέβει τη χαρά.

Ψεύτικα χάδια
Σε κρύα βράδυα
Μου' χες χαρίσει
Πάθη που ζούσαν
Ψέμα πουλούσαν
Και ψευδαισθήσεις

Ψεύτικα χάδια
Φως στα σκοτάδια
Μου 'ταζες όμως
Μια η αλήθεια
Σε παραμύθια
Έβγαζε ο δρόμος.

Άλλοτε λέγανε τον εξηντάρη γέρο
μασέλα είχε αντί για δόντια ο φτωχός
Μπαστούνι κράταγε και φόραγε καπέλο
κάτω κοιτούσε κι ήταν πάντα σκεφτικός.

Όμως άλλαξαν οι καιροί πια και τα χρόνια
κι ο εξηντάρης στα μαλλιά δεν έχει χιόνια
Του τριαντάρη έχει πλέον αντοχές
και δεν χρειάζεται στον έρωτα… ευχές.

Κυκλοφορεί με το μουσάκι του βαμμένο
με το τζινάκι του στα γόνατα σκισμένο
και με στιλάτα ματογυάλια ασορτί
και καπελάκι π' ακουμπά μέχρι τ' αφτί.

Άλλοτε λέγανε τον εξηντάρη θείο
θέση του δίνανε στο τρένο και στο τραμ
Τώρα φλερτάρει με μικρούλες το θηρίο
γεια χαραντάμ, και τα κουκιά μπαχλάμ.

Νύxτες γεμάτες δάκρυα
το μαξιλάρι μουσκεμένο
τα προδομένα όνειρα
και το φεγγάρι ματωμένο.

χλωμό το φως γλιστράει από τις γρίλιες
και η κάμαρά μου μοιάζει ουρανός
μα εσύ ποτέ δεν άκουσες δεν είδες
το παράπονο που βγάζει ένας λυγμός.

Νύxτες βουβές κι ατελείωτες
σ' ένα σεντόνι παγωμένο
να μένουν αξημέρωτες
κι εγώ εκεί να περιμένω.