Ν.Γ.ΛΥΚΟΜΗΤΡΟΣ : " Ο ήχος της απώλειας " (Εκδόσεις Βακχικόν, Απρίλιος 2024)
γράφει η Αγγελική Καραπάνου
Τον Απρίλιο του 2024 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Βακχικόν η ποιητική συλλογή του Ν.Γ Λυκομήτρου «Ο ήχος της απώλειας». Πρόκειται για τη δεύτερη ποιητική συλλογή του δημιουργού. Η πρώτη «Ιχνηλάτες» είχε εκδοθεί το 2010. Ακολούθησε ένας κύκλος ποιημάτων που κυκλοφόρησε διαδικτυακά κι ένα θεατρικό έργο.
Την τωρινή δουλειά του απαρτίζουν τριάντα ποιήματα, τα περισσότερα ολιγόστιχα, ενώ μόνο ένα ξεπερνά τη μία σελίδα.
Στο εξώφυλλο βλέπουμε μια γυναικεία μορφή ξαπλωμένη σε καταπράσινη χλόη, ενώ τη σκεπάζουν λουλούδια και κρατά στο χέρι της ένα μπουκέτο. Η μορφή της φαντάζει γαλήνια, μα κι αινιγματική. Πρόκειται βέβαια για την Οφηλία του Μιγέ (Sir John Everett Millais) , πίνακα του 1851-2 εμπνευσμένο από τον Άμλετ του Σέξπιρ, όπου απεικονίζει μια γυναίκα να τραγουδά πριν πνιγεί στο ποτάμι.
Στη σοδειά των ποιημάτων αναγνωρίζουμε μια ποιητική φωνή ξεχωριστή να εκπροσωπεί τη σύγχρονη στοχαστική, κοινωνιοκεντρική ποίηση. Οι πολλαπλές όψεις της γκρίζας σημερινής πραγματικότητας απασχολούν την πένα του Ν.Γ Λυκομήτρου.
Γι’ αυτό στηλιτεύει τον καταναλωτισμό και τη ρηχότητα πνεύματος…
Οι νοικοκυρές αγοράζουν ψευδαισθήσεις
Από τα ράφια των σουπερμάρκετ. (Λίστα αγορών,σελ.14)
Παγώνει μπροστά στην αποξένωση του διαδικτύου.
Θάνατος δι’ απαγχονισμού
Σε απευθείας σύνδεση μέσω διαδικτύου.
(Ο ανθός της κερασιάς, σελ. 16)
Σαρκάζει την επίπλαστη κι υμνεί τη φυσική ομορφιά.
Στον κόσμο των λιπόσαρκων θυμάτων,
Της εικόνας και του λάιφσταϊλ,
Με τα στιλπνά δέρματα και τους τόνους μέικ-απ,
Είσαι παράταιρη.
(Rosacea efflorescent,σελ.15)
Ζωγραφίζει την άγονη καθημερινότητα.
Λεωφορεία
-νεκροφόρες ψυχών-
Μεταφέρουν τους πεσόντες του 8ωρου
(Καμιά προοπτική ,σελ.20)
Χτυπά τα καμπανάκια για ένα αύριο φτωχοποίησης.
Οι καταναλωτές συνωθούνται
για μια κούπα σούπα
που προσφέρουν δωρεάν οι διαφημιστές
εν είδει γκλαμουράτου λαϊκού συσσιτίου
(Προμηνύματα, σελ.26)
Ξεμπροστιάζει τους κοινωνικούς επικριτές.
Ευδοκιμούν στα καφενεία, στις πλατείες, στα λεωφορεία
Μιλούν συνωμοτικά και γνέφουν καταφατικά ο ένας στον άλλο.
Πάντα πρόθυμοι να βάλουν πρώτοι τον λίθο. (Σιωπηλή πλειοψηφία,σελ.22)
Αναγνωρίζει το νέο πρόσωπο του φασισμού.
Ο λύκος φορά το καλό του κοστούμι
Κι απομακρύνεται από την αγέλη.
Ο όφις αφήνει τ’ αυγά του.
(Ο απολεσθείς σκανδιναβικός παράδεισος, σελ.24)
Πενθεί για τον σύγχρονο πυρηνικό όλεθρο.
Μια νέα Χιροσίμα «εν καιρώ ειρήνης».
Η ραδιενέργεια εξαπλώνεται απειλητικά.
(Φουκοσίμα: Μια ελεγεία σε ανθρώπινο φόβο)
Βροντοφωνάζει κατά του βιασμού και της γυναικείας κακοποίησης.
Ξυπνάς σ’ ένα άδειο κρεβάτι.
Ζαλίζεσαι. Δεν ξέρεις πού βρίσκεσαι.
(Stilnox-Η δικαιοσύνη είναι τυφλή, σελ.35)
Ως νέος Καρυωτάκης θρηνεί για την ερημιά των ποιητών.
Στεκόμαστε μόνοι.
Μ’ ένα μικρό σημειωματάριο στο χέρι
ή μπροστά σε μια ψυχρή οθόνη.
(Επιτύμβια πλάκα, Ωδή στους λησμονημένους ποιητές, σελ. 33)
Γαληνεύει με το βάλσαμο του έρωτα.
Όταν τα αγκομαχητά μας συντονίζονται,
όταν οι ανάσες μας βαραίνουν,
όταν τα κορμιά μας πάλλονται
τότε είναι, ίσως, η μοναδική στιγμή
που μπορώ να αφεθώ και να ξεχάσω τα πάντα.
(Ερωτική ραψωδία στο παρόν, σελ.34)
Τα ψεύτικα είδωλα, ο νεοπλουτισμός, η πεζότητα της επαρχιώτικης βιοτής, το άλγος της εργασίας, η άνιση πάλη του βίου και το αναπόφευκτο του θανάτου, η μοναξιά... είναι μερικά ζητήματα ακόμα που ταλανίζουν την ύπαρξη του γράφοντος.
Ο λόγος του ποιητή στακάτος κι ευθύβολος. Ο τόνος του καταγγελτικός, συχνά σαρκαστικός. Τα παράθυρα του κόσμου του μισόκλειστα, ο ουρανός του ερεβώδης, ζοφερός.
Η αποτύπωση της πραγματικότητας ρεαλιστική κι όχι ρόδινη. Όπως θα ταίριαζε στον ήχο της απώλειας… Εύχομαι στον ποιητή το βιβλίο του να γνωρίσει πολλές αναγνώσεις, γιατί έχει πολλά να πει.
