Δυο τραγούδια σε στίχους της Χριστίνας Κοσμοπούλου

Νύχτα σε συνάντησα
τους καημούς σου διάβασα
στων ματιών σου τις οθόνες.
Ένιωσα πως οι ψυχές
ίδιες είχαν αμυχές
κι ίδιους γύρευαν χειμώνες.

Στο μυαλό μου σ' έπλασα
πόσα βράδια έζησα
με εσένα μόνη σκέψη.
Το πρωί σε αντάμωνα
και μαζί σου μάλωνα
που το νου μου είχες κλέψει.

Δε θα μάθουμε που λες
αν οι μόνες μας φωτιές
ενωθήκαν για ένα βράδυ.
Μα συχνά θ' αναζητώ
της φωνής σου την ηχώ
που γλυκό άφησε σημάδι.

Θα φύγεις, λες, θα πας αλλού.
Δε σου αρμόζει πια αυτός ο τόπος.
Και ξεκινά η τρικυμία του μυαλού
που λέει πως μάλλον δε σου άξιζε ο κόπος.

Μια ζωή γεμάτη στάσεις
είναι ο δρόμος ο δικός σου.
Αναρωτιέμαι πού θα φτάσεις
για να μη δεις τον εαυτό σου.

Δεν μπορείς στην ίδια θέση, λες, να μείνεις
και με ανθρώπους να δεθείς πάρα πολύ.
Όμως, αυτό που νομίζεις πως αφήνεις
το κουβαλάς μες στη δική σου την ψυχή.