Τον Ιανουάριο του 2023 κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή Δίδυμες Φλόγες, ένα βιβλίο ερωτικής ποίησης. Δημιουργοί της; Ένας άνδρας και μια γυναίκα. Ο Τάσος Κυρτάσογλου και η Ράνια Σιαμορέλη. Ρομαντισμός άλλης εποχής, πηγαία έκφραση, εξομολογητικός τόνος και δύο διαφορετικές οπτικές που σμίγουν αρμονικά κι αλληλοσυμπληρώνονται. Το έργο απαρτίζεται από 107 ποιήματα και χωρίζεται σε πέντε ενότητες. Σπινθηρισμός, Ανάφλεξη, Τρεμόσβησμα, Αναζωπύρωση, Θάλπος. Οι ξεχωριστές εποχές του έρωτα με όλη τη συναισθηματική κλιμάκωση... Θα γνωρίσουμε δέκα ποιήματα και θα ευχηθούμε οι Δίδυμες Φλόγες να είναι Καλοτάξιδες!
ΣΠΙΝΘΗΡΙΣΜΟΣ
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΟΥ
Είδα πυροτεχνήματα εκθαμβωτικά,
να πυρπολούν τον ουρανό.
Είδα αστέρια αυτόφωτα, βουτιά να κάνουν στο σκοτάδι
και νύχτα με φεγγάρι ολόγιομο.
Είδα τα σύννεφα να παίρνουνε φωτιά
κι έναν ήλιο πυρωμένο ν’ αναδύεται από εκεί
που σμίγουνε η θάλασσα με τ’ ουρανού τα πλάτη.
Είδα πολύχρωμα πουλιά και δέντρα μυρωμένα.
Είδα της θάλασσας το βαθυγάλαζο
και της μυρτιάς τον μίσχο.
Είδα ρυάκια γάργαρα κι ορμητικά ποτάμια.
Είδα τα άνθη, τους καρπούς όταν πρωτογεννιούνται.
Είδα να παίζουνε παιδιά, βαμμένα στου ήλιου το πορτοκαλί.
Είδα πώς παίζει το νερό σαν με το φως φιλιώσει.
Είδα ουράνιο τόξο λαμπερό να στέφει ένα λιβάδι.
Τίποτα πιο όμορφο απ’ το χαμόγελό σου
Ρ.Σ.
ΠΡΩΙΝΟ ΟΝΕΙΡΟ
Ήρθες και ξάπλωσες κοντά μου μες του ονείρου την αχλύ
το σώμα σου ζεστό, πήρε τον πυρετό μου
κι έμεινα ακίνητος
και την καρδιά μου κράταγα για να μη σπάσει,
αμίλητος και με τα βλέφαρα σφιχτά κλεισμένα,
να μην ξυπνήσω, να μη χαθείς.
Έμεινα εκεί και καρτερούσα μία ανάσα σου
δυο λόγια τρυφερά στ’ αυτί μου
δυο λόγια που δεν ήρθαν
μια ανάσα που δεν άφησες ποτέ να με αγγίξει
που τόσο χρειαζόμουνα να ζήσω.
Και η καμπάνα κτύπησε επτά
και κάθε κτύπος της καρφί μπηγμένο στο κορμί μου
πάει, σε έχασα, πάλι σε χάνω.
Κι όταν τα βλέφαρα άνοιξα, είδα ξανά το γκρίζο,
μούχλα πηχτή μες τα ρουθούνια,
δεν ανασαίνω πια, τι ωφελεί;
Άδικος κόπος να μετακινηθώ,
κάλλιο να μείνω εδώ, να γίνω σπόρος,
να γίνω δέντρο, να με δεις και να ’ρθεις
και στα κλαριά μου μια κούνια να κρεμάσεις,
την κόρη σου, την κόρη μας, για να κουνήσεις.
Έτσι, αγάπη μου, τα γέλια σου θ’ ακούω, θα ριγώ
κι ίσως ο άνεμος γλυκά φυσήξει
κι από τα φύλλα μου σαν ψίθυρος θα ταξιδέψει,
μες τα μαλλιά σου θα χωθεί
και θα σ’το πει
το σ’ αγαπώ.
Τ.Κ.
ΑΝΑΦΛΕΞΗ
Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΘΡΙΑΜΒΟΥ
Μες τη σκιά, λουλούδι με τα πέταλα κλεισμένα,
σκυφτό και άχαρο, θαρρείς το χώμα θέλω να φιλήσω.
Κι ήρθες εσύ, ήλιος καυτός και λαμπερός, ζωή να μου χαρίσει.
Κι ανθίσαν μονομιάς τα κάλλη μου για σένα.
Τώρα λουλούδι όμορφο, το άνθος μου προβάλλω
και με λαχτάρα περισσή, τον ουρανό ατενίζω.
Περήφανη κι αγέρωχη, λούζομαι με το φως σου.
Είν’ η στιγμή του θριάμβου που τα άνθη περιμένουν
κι όλη η πλάση τραγουδά με το σκοπό του ανέμου.
Ρ.Σ.
ΝΕΡΟ ΜΕ ΤΗ ΦΩΤΙΑ
Να σ’ ερωτευτώ δεν ήταν δύσκολο,
απρόσμενο μπορεί, μα όχι δύσκολο.
Μ’ ένα σου μόνο βλέμμα
κι ο κόσμος άλλαξε για μένα.
Όσα κι αν είχα ζήσει, όσα είχα πιστέψει,
με μιας σωριάστηκαν ανίσχυρα, αδειανά.
Kι ήρθε η μορφή σου και θρονιάστηκε βασίλισσα
μέσα στη σκέψη μου και μέσα στην ψυχή μου.
Κι ήρθε η αγάπη και ευλόγησε την ένωση αυτή
κι έσταξε μέλι στα βλέφαρά σου να με δεις
και χαμογέλασες
και μ’ ερωτεύτηκες κι εσύ.
Έλεγα πως δεν θα αξιωθώ
δίπλα σου να πλαγιάζω εγώ και να ξυπνώ.
Έλεγα πως το φιλί σου δεν θα το γευτώ,
την αγκαλιά σου, μόνο να τη φανταστώ,
όραμα ποιητή που εικόνες πλάθει από λέξεις
που μένουν στον αιθέρα, αέρινες, κενές.
Κι όμως, τη φαντασία μου ξεπέρασε η ζωή
κι έδωσε ευτυχία μες στην καρδιά και στο κορμί γιατρειά
και συ μου χάρισες τόση αγάπη που ο νους μου δεν χωρά.
Γι’ αυτό σου λέω, λατρεμένη μου,
μην απελπίζεσαι,
κι ας μας κρατάνε μακριά,
γιατί όπως μας ένωσε μια δύναμη, νερό με τη φωτιά,
αυτή πάλι θα μας φροντίσει
κι όλα θα γίνουν όπως εκείνη έχει ορίσει
κι όχι του κόσμου η λογική
Τ.Κ.
ΤΡΕΜΟΣΒΗΣΜΑ
ΟΥΤΟΠΙΑ
Ποιες φωνές σε βασανίζουν, σε τσακίζουν;
Ποια ηθική σε στέλνει στο κύμα ενάντια
και σε προστάζει όρθια να σταθείς;
Πώς την παλίρροια νομίζεις θα νικήσεις
χτίζοντας φράγματα με άμμο στην ακτή;
Ποιο μήνυμα σου έφερε η στιγμή κι εσύ τ’ αγνόησες;
Στέκεις μονάχη, διψασμένη κι άνυδρη
με το αλάτι να σου καίει τα χείλη.
Είχες ανάγκη ένα φιλί μα δεν το ζήτησες,
μια αγκαλιά, μα την αρνήθηκες.
Τ’ αποτυπώματα στην άμμο απ’ τις πατούσες σου
σιγά σιγά σβηστήκανε.
Έμεινε μια σκιά στων αστεριών το φως
και τ’ άρωμά σου να σε θυμίζει.
Και ’γω κλείνω τα μάτια μου και σ’ ονειρεύομαι,
σ’ αγγίζω, σε φιλώ και σ’ ερωτεύομαι.
Γυναίκα, μόνο εσύ μπορείς τα λάθη μου να σβήσεις
και μ’ ένα λόγο σου, δύο καρδιές να σμίξεις.
Αχ, να μπορούσα να σε δω ξανά
να σ’ αγκαλιάσω για πρώτη μου φορά
και τα κομμάτια μου ξανά να ενώσω.
Κι ίσως,
ο συγγραφέας που βλέπει από ψηλά
να το εγκρίνει
και να επιτρέψει,
δύο ψυχές που αγαπήθηκαν με πάθος,
μέσα από πόνο και πληγές,
χέρι με χέρι να διανύσουνε μαζί το μονοπάτι,
στο αντιφέγγισμα του δειλινού,
που πάει στην ουτοπία
Τ.Κ.
ΑΝΑΞΙΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ
Είναι φρικτό κι επίπονο, τα μάτια να μη βλέπω,
τα μάτια σου, που φως με γέμισαν κι είδα το σύμπαν όλο.
Ανάμνηση γλυκόπικρη, τα τρυφερά φιλιά σου,
εκείνα που ανέστησαν κάθε μου κύτταρο, νεκρό,
εκείνα που με πότισαν ζωής αρώματα
κι αισθήματα άγνωρα ως τότε.
Ένα σου χάδι, μια αγκαλιά κι έλιωνα μπροστά σου,
σαν το κερί, που δε βαστά τη φλόγα ν’ ακουμπάει.
Βρήκε η ψυχή το ταίρι της, που αιώνες καρτερούσε
κι ένιωσα πως αντίκρισα τα μυστικά του κόσμου.
Θαύμα μεγάλο κι άγιο ο έρωτας, καλέ μου!
Μα εμείς τον αρνηθήκαμε, ανάξιοι λογάδες,
ύβρις που διαπράξαμε με θράσος περισσό
κι ανόητη περηφάνια.
Τώρα θα ζούμε μοναχοί, μες το σκοτάδι το βαθύ,
χίλια ακόμη χρόνια.
Μια τιμωρία δίκαιη, για δυο ψυχές που τόλμησαν
Θεούς να αμφισβητήσουν.
Ρ.Σ.
ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ
ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΟΝΗ
Σκοτάδι, σιωπή,
οι τοίχοι, ραγισμένοι, μιμούνται την καρδιά μου.
Ξεφλουδίζουν, παραδίνονται στη φθορά του χρόνου,
λερωμένοι από των ανθρώπων την παρουσία.
Μολύνουν οι άνθρωποι ό,τι αγγίζουν,
με λόγια, με πράξεις κι απρόσεκτες κινήσεις.
Της ψυχής μου το βάρος χαράζεται στο σώμα μου
όπως το δέντρο που, με καρπούς γεμάτο,
βαραίνει τα κλαδιά του.
Ένα αστέρι στον ουρανό
θυμίζει πως υπάρχει ελπίδα,
μα χάνεται πίσω από τα θολά μου μάτια.
Ποτέ δεν είναι αρκετός ο αέρας στα στήθη μου
αν δεν είναι ποτισμένος με αγάπη.
Ρ.Σ
ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΣΜΙΞΑΝΕ
Το βράδυ που οι καρδιές μας σμίξανε, θυμήθηκα,
ήρθες λευκή στον ύπνο μου οπτασία,
γλυκά μου μίλησες, μου χαμογέλασες,
με φως πλημμύρισες τη σκοτεινιά μου.
Τα δυο σου χέρια τύλιξες σε μια ζεστή αγκαλιά,
στοιχειά της φύσης που ο πόθος ένωσε,
φωτιά εσύ που καίει, τ’ ανέμου ορμή εγώ,
της γης ο γιος και τ’ ουρανού η κόρη.
Από τα ρόδα πήρες κόκκινο και μου ’σταξες
μέσα στο στόμα μου φιλιά σαν μέλι,
μια ανάσα γύρεψα μες στις ανάσες σου,
ζωής πνοή που την καρδιά ανασταίνει.
Στον κόρφο σου γλυκά βυθίστηκα και χάθηκα
του παραδείσου μονοπάτι πήρα
κι ήρθα σ’ αντάμωσα και συ μού γέλασες,
αστέρια σκόρπισες μες στη νυχτιά μου.
Ξημέρωσε αγάπη μου και γύρισα να δω,
μα αδειανό ήταν το προσκεφάλι
και κει που του κορμιού σημάδι άφησες,
τυφλός, την απουσία σου διαβάζω.
Τ.Κ.
ΘΑΛΠΟΣ
ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ
Είμαι ερωτευμένος, ναι είμαι.
Τόσο απλό και τόσο εξαίσιο συνάμα.
Με τη γυναίκα αυτή που το μυαλό μου κυβερνά.
Είπα να γράψω ποίημα μα τι να γράψω.
Την αγαπώ κι αυτό μονάχα φτάνει.
Όλα τα άλλα τα έχουν γράψει ποιητές πριν από μένα.
Όλα τα ποιήματα, τα ερωτικά τραγούδια
Όλα για αυτήν έχουν γραφτεί.
Εγώ τι έμεινε να γράψω;
Ένας φτωχός προσκυνητής στην ομορφιά της.
Μια αγκαλιά της είναι ο κόσμος όλος.
Αχ η αγκαλιά της!
Νιώθω τόσο μικρός και τόσο απέραντος την ίδια ώρα.
Είμαι μια στάλα κι ο ουρανός μαζί.
Όταν στο στήθος μου ακουμπά να την τυλίξω θέλω.
Να προστατεύσω αυτήν που αγαπώ.
Να μην μπορεί κανείς να την πονέσει.
Αγάπη μου,
η μόνη λέξη που μπορώ να γράψω και να ’χει νόημα
Είμαι ευγνώμων που η ζωή, κάπου σε μια γωνίτσα,
σε μια πτυχή του χρόνου, σε φύλαγε για μένα.
Είσαι ο χτύπος της καρδιάς μου και η ανάσα μου.
Είσαι το αίμα που κυλά στις φλέβες μου.
Είσαι τα πάντα, είσαι η ζωή.
Είσαι γυναίκα.
Σ’ ευχαριστώ.
Τ.Κ.
ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ
Φεύγουν. Τα πάντα έρχονται και φεύγουν γοργά.
Περνούν και χάνονται,
άνθρωποι, σκέψεις, συναισθήματα,
όλα στροβιλίζονται σ' έναν αέναο χορό,
πάνω από τη γη, πάνω από τον κόσμο τούτο
και σμίγουν μακριά στ' αστέρια.
Παίρνουν λάμψη κι αιώνια φωτίζουν τον ουρανό.
Εγώ, εσύ, τα μάτια σου, το χαμόγελό μου,
το γέλιο του παιδιού κι η στοργική αγκαλιά της μάνας.
Κι όλες οι λέξεις που ξεστόμισαν τα χείλη
και το φορτίο που κουβαλούσε η καθεμιά στα σπλάγχνα της
ξεχύνονται και γίνονται αέρας, αύρα, πνοή.
Πνοή που γεμίζει την ατμόσφαιρα με ζωή.
Έτσι θα φύγουμε κι εμείς, αγάπη μου.
Μια στιγμή στο χρόνο.
Έτσι, σαν αερικά, σαν μια δέσμη φωτός.
Θα φύγουμε χορεύοντας το τελευταίο μας βαλς.
Και θα 'ρθουν πεταλούδες και φύλλα φθινοπωρινά μαζί μας
και αλμυρό νερό να λούσει τις ψυχές μας.
Κι εκείνος ο γλάρος που κοιτούσαμε μαζί αγκαλιά
να σχίζει τους αιθέρες
θα 'ρθει κι αυτός συντροφιά στο αιώνιο ταξίδι
χωρίς προορισμό, χωρίς αιτία.
Έτσι απλά. Απλά θα φύγουμε.
Καλή αντάμωση στο άπειρο, αγάπη μου.
Ρ.Σ.
Λίγα λόγια για τους συγγραφείς
Ο Τάσος Κυρτάσογλου γεννήθηκε στις Σέρρες το 1967. Η ενασχόλησή του με τη συγγραφή ξεκίνησε παράλληλα με την είσοδό του στο μαγικό κόσμο του θεάτρου το 2015. Το 2016 ανεβαίνει στη σκηνή το πρώτο του ανέκδοτο θεατρικό έργο με τίτλο “Οι Κουμπάροι” και ακολουθεί το έργο του “Βιργινία” σε Ελλάδα και Κύπρο. Έχει βραβευτεί για πολλά θεατρικά του έργα, ποιήματα και διηγήματα.
Έχει αυτοεκδώσει τρία ηλεκτρονικά βιβλία:
1.Βιργινία (2018), σύγχρονη ρομαντική κωμωδία με θέμα την πάλη του έρωτα και του ρομα-ντισμού απέναντι στον κυνισμό της ανδροκρατούμενης εξουσίας.
2.Σπασμένο Μολύβι (2019), θεατρικό έργο με θέμα την ανάγκη του ατόμου να ακολουθεί τα φυσικά του ταλέντα προκειμένου να αγγίξει την πραγματική ευτυχία.
3.3+1 Μονόπρακτα (2020), όπου περιλαμβάνονται τα “Ψυχοπαγίδα”, “Μπορντό Κασκόλ”, “Εις μνήμην”, “Σαν Παλιά Ελληνική Ταινία”.
Το 2021, εκδίδεται το μυθιστόρημα "Αδήριτη Αγάπη" που συνέγραψε από κοινού με τη Ράνια Σιαμορέλη.
Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε ποιητικές ανθολογίες και έχουν δημοσιευτεί σε λογο-τεχνικούς ιστοτόπους.
Διατηρεί σελίδα στο Facebook στην παρακάτω διεύθυνση :
https://www.facebook.com/tasos.kyrtasoglou.keimena
§
Η Ράνια Σιαμορέλη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Λατρεύει το θέατρο, με το οποίο ασχο-λείται ερασιτεχνικά από το 2015. Αν και από παιδί της άρεσε να σκαρώνει ιστορίες και ποιήματα, ξεκίνησε να ασχολείται δειλά με την συγγραφή, μόλις το 2018, οπότε και εκδόθηκε το πρώτο της διήγημα, με τίτλο «Αιώνια ομορφιά», στη συλλογή διηγημάτων «Ιστορίες από τα Δωδεκάνησα» από τις εκδόσεις Βερέττα. Έκτοτε έχει συμμετάσχει με ποιήματα και διηγήματα σε διάφορες ανθολογίες και λογοτεχνικά ημερολόγια από τις εκδόσεις «Κέφαλος», «Πνοές Λόγου και Τέχνης» και «Αναζητήσεις». Έργα της έχουν δημοσιευτεί σε διάφορους ιστότοπους. Το 2021, εκδίδεται το μυθιστόρημα "Αδήριτη Αγάπη" που συνέγραψε από κοινού με τον Τάσο Κυρτάσογλου. Έχει βραβευτεί για ποιήματα και πεζογραφήματα σε διαγωνισμούς. Επίσης είναι εγγεγραμμένη στην εγκυκλοπαίδεια σύγχρονων Ελλήνων λογοτεχνών, από τις εκδόσεις Κέφαλος.
Μπορείτε να τη βρείτε στις σελίδες:
https://www.facebook.com/rania.moreli
https://www.facebook.com/Ρανίδες-Λόγου-335795557061107
