Το φθινόπωρο του 2021 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή της Καλλιόπης Μπαγουλή. "Στάσου λίγο" ο τίτλος, μια προτροπή με βαρύνουσα σημασία. Η ανάπαυλα φέρνει την περισυλλογή κι έπειτα τη δυναμική επανεκκίνηση... Θα δούμε έξι ποιήματα της εκδοτικής αυτής προσπάθειας και θα ευχηθούμε να είναι ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΗ!
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Κατηγορία: Ποίηση
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 62
Διαστάσεις: 14×21 cm
ISBN: 978-618-5525-87-3
Τιμή: 10,00 €
Χρόνος έκδοσης: 2021
Εκδότης: Εκδόσεις Ελκυστής
Απ'το οπισθόφυλλο...
Πολύ πριν το ακούσιο “Στάσου λίγο” (ή πολύ;) που επέβαλε στη ζωή μας η πανδημία Covid-19, απασχόλησε τη σκέψη μου η ιδέα του εκούσιου “Στάσου λίγο”. Η συνειδητοποιημένη παύση από το αέναο –ενίοτε μηχανικό– τρέξιμο της καθημερινότητας.Η στιγμή που επιβραδύνεις το βήμα σου, πιάνεις τα γόνατά σου και λαχανιασμένος νιώθεις την πίεση του αίματος στα αυτιά και στα μηνίγγια σου, τον θώρακά σου να ανεβοκατεβαίνει, την καρδιά σου να σφυροκοπάει και κάθε κύτταρό σου ζωντανό.Η στιγμή που μπορείς να ζυγίσεις απώλειες, κερδισμένα, δυνάμεις και αποθέματα. Να αντιληφθείς το πίσω σου, το μπροστά σου και το εδώ σου. Το πριν σου που έγινε το τώρα σου και
το οποίο με τη σειρά του θα γίνει το μετά σου. Και όσο οξύμωρο κι αν μοιάζει αυτή είναι η στιγμή που προχωράς μπροστά. Απλά και μόνο επειδή στάθηκες λίγο…
Βιογραφικό σημείωμα
Η Καλλιόπη Μπαγουλή γεννήθηκε το 1985 στην Αθήνα και μεγάλωσε και ζει στην Πάτρα. Απόφοιτη του Τμήματος Μηχανικών Η/Υ και Πληροφορικής της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών, ασχολείται επαγγελματικά με την κατασκευή ιστοσελίδων. Η ανάγκη έκφρασης μέσω του γραπτού λόγου τη συνοδεύει από πολύ νωρίς στη ζωή της και μαζί με την άλλη της αγάπη, το Tango, τη βοηθoύν να διατηρεί μία ψυχή ελεύθερη. Μέσα στο 2020 δημιούργησε μία διαδικτυακή φωλιά για να στεγάζει και να μοιράζεται σκέψεις της και κομμάτια της ψυχής της που θέλουν να ταξιδέψουν. Το 2021 η συμμετοχή της σε ποιητικό διαγωνισμό Χαϊκού προκρίθηκε και συμπεριλήφθηκε μαζί με τα άλλα προκριθέντα ποιήματα σε συλλογική έκδοση. Κείμενά της έχουν φιλοξενηθεί σε διάφορα διαδικτυακά λογοτεχνικά περιοδικά και portals ενώ έχει επιμεληθεί κείμενα σε διάφορες παραστάσεις και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Το «Στάσου λίγο» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή και αποτελείται από ποιήματα που έγραψε τις στιγμές εκείνες που η ίδια “στάθηκε λίγο” και που την έκαναν να προχωρήσει μπροστά.
Μαριονέτες διάθεσης
Η Ελένη
από τον πρώτο.
Καθάριζε ψάρια σήμερα.
Το βλέμμα στο μέσα του ψαριού.
–Αηδία ένιωσε–
Σκεφτόταν τα άσχημα στη ζωή της
εκείνα που σαν τα εντόσθια
θα ήθελε να αφαιρέσει.
Το παιδί της κάτι είπε.
Δεν το άκουσε.
Η Μαρία
από τον δεύτερο.
Καθάριζε ψάρια σήμερα.
Το βλέμμα στο έξω του ψαριού.
–Θαυμασμό ένιωσε–
Σκεφτόταν τα όμορφα στη ζωή της
εκείνα που σαν το ασήμι
θα ήθελε να διαφυλάξει.
Το παιδί της κάτι είπε.
Γέλασε κι ένα φιλί τού χάρισε.
Λυποτάκτες
Πόσες Ανατολές λησμονήσαμε
με ένα μόνο ηλιοβασίλεμα;
Ένας αρκεί
Ένα ποίημα είσαι.
Πολλοί θα σε διαβάσουν.
Λίγοι θα σε καταλάβουν.
Ένας θα σε νιώσει.
Ένας αρκεί.
Ίσως γι’ αυτόν να έχεις γραφτεί
Νανούρισμα
Κοιμήσου αγγελούδι μου
τα μάτια τώρα κλείσε.
Κι αν από νεύρα έγινα πριν
ως κι από σένα πιο μικρή,
η κούραση είναι μάτια μου.
Ποτέ δε φταις εσύ.
Κοιμήσου αγγελούδι μου.
Στο φως σου λίγο μείνε.
Γιατί δεν είμαι τώρα εγώ
και πρέπει πάλι να με βρω
Δε θέλω το σκοτάδι μου
ποτέ να σου φορώ.
Κοιμήσου αγγελούδι μου
σε όνειρα τυλίξου.
Κι όταν ξυπνήσεις θα ’μαι εδώ
να σου αξίζω όσο μπορώ.
και να το νιώθεις μέσα σου
κάθε μου «σ’ αγαπώ».
Μη μιλάς
Μη μιλάς.
Εσύ γέρασες.
Την έζησες τη ζωή σου.
Μη μιλάς.
Εσύ είσαι μικρός ακόμα.
Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου.
Μη μιλάς.
Εσύ δουλεύεις.
Μη μιλάς.
Εσύ τουλάχιστον έχεις ελεύθερο χρόνο.
Μη μιλάς.
Εσύ δεν έχεις την ευθύνη κάποιου άλλου πέρα από
τον εαυτό σου.
Μη μιλάς.
Εσύ τουλάχιστον έχεις ένα παιδί να ομορφαίνει τη
ζωή σου.
Μη μιλάς.
Εσύ δεν είσαι επιστήμονας.
Μη μιλάς.
Εσύ είσαι επιστήμονας.
Δεν έχεις χρόνο.
Στην πρώτη γραμμή τρέξε.
Μη μιλάς…
Και δε μιλάς.
Δε μιλάω.
Δε μιλάμε.
Κι αυτό το ‘αχ’, το ‘γαμώτο’, το ‘γιατί’, δεν το λέμε.
Μέσα μας.
Φυλακισμένο.
Μόνο όταν κάπου κάπου σέρνει τις αλυσίδες του το
ακούμε.
Μόνο τότε αν κάποιος λίγο πιο προσεκτικά μας
κοιτάξει θα το δει:
Σε μια απότομη αλλαγή πλευρού τη νύχτα.
Σε μία κοφτή ανάσα.
Σε μία ξαφνική διάσπαση προσοχής.
Σε έναν αναστεναγμό.
Σε μία υπερβολικά υψωμένη φωνή.
Σε μία ανεπαίσθητη σύσπαση του προσώπου ενώ
ήρεμα μιλάμε.
Αυτό το ‘αχ’, το ‘γαμώτο’, το ‘γιατί’.
Μέσα μας. Κλειδωμένο.
Σε καραντίνα.
Να νιώθουμε ότι κάποιος συμπάσχει.
Να νιώθουμε ότι κάποιος τιμωρείται.
Άλλωστε ευθύνη του ατομική είναι,
που δεν αντιστάθηκε.
Ένα «Πώς είσαι;» αρκεί
Πώς ήταν οι βαθμοί σου;
Πού πέρασες;
Πήρες πτυχίο;
Δουλεύεις;
Μένεις με τους δικούς σου;
Παντρεύτηκες;
Έκανες παιδί;
Κοιμάται;
Πότε το δεύτερο;
Τρώει;
Πότε το δεύτερο;
Περπάτησε;
Πότε το δεύτερο;
Μίλησε;
Πότε το δεύτερο;
Έκοψε την πάνα;
Πότε το δεύτερο;
Πώς ήταν οι βαθμοί του;
Πού πέρασε;
Πήρε πτυχίο;
Δουλεύει;
Μένει μαζί σας;
Παντρεύτηκε;
Σου έκανε εγγόνι;
